Της μόδας τις τελευταίες μέρες η λέξη bullying, ελληνιστί τραμπουκισμός, σχολική βία κ.λπ. κ.λπ. Όλοι φυσικά κοροϊδευτήκαμε ότι δεν ξέραμε τίποτα, ότι πρώτη φορά συμβαίνει, ότι δεν το έχουμε ζήσει ποτέ, κυρίως ότι δεν το έχουμε κάνει ποτέ. Όπως πολλά σ' αυτή τη χώρα έπρεπε η κατάσταση να φτάσει στα άκρα για ν' ασχοληθούμε, για να αγαπήσουμε όλοι το Βαγγέλη, τον κάθε Βαγγέλη, για να νοιαστούμε. Για άλλη μια φορά επικαλεσθήκαμε αυταπάτες, σε μια εποχή που δε χωρεί η δικαιολογία της άγνοιας. Κι όμως «χώρεσε».
Και μέσα σ' όλη αυτή την αναμπουμπούλα, στον κλαυθμό και τον οδυρμό για ένα παλικάρι που ποτέ δε νοιαστήκαμε όσο ζούσε, ένα άλλο θέμα πέρασε στα ψιλά γράμματα, ως συνήθως άλλωστε.
Περίμενα να μάθω γράμματα, όχι πολλά, μια χούφτα μόνο, για να γίνω άνθρωπος, που έλεγε κι ο παππούς μου. Περίμενα αυτό που ονομάζουμε «πολιτεία», να με βοηθήσει να μάθω αυτά τα γράμματα.
Ενώ λοιπόν καταιγισμοί συναισθηματικών ξεσπασμάτων για το bullying-που δεν είδαμε, δεν ξέραμε- πέφτουν βροχή, εγώ έζησα μια άλλη βία.
Ως τριτοετής φοιτήτρια νομικής είδα κάτι άλλους «κρητικούς» να μπαίνουν στη σχολή μου και να καίνε καρέκλες και να ζωγραφίζουν στους τοίχους και να φωνάζουν. Άκουσα να με απειλούν αν τους φωτογραφίσω. Μύρισα το καμένο πλαστικό από τους κάδους σκουπιδιών, είδα φωτιές ν' ανάβουν σ' ένα μέρος που νόμιζα ασφαλές, που πίστευα ότι θα ήταν άσυλο και για μένα.
Δε θα σχολιάσω το πόσο -το λιγότερο- αφελές θεωρώ το να καταλαμβάνεις ένα πανεπιστήμιο με αιτήματα υπέρ ανθρώπων που έχουν σκοτώσει άλλους. Δε θα το σχολιάσω, γιατί ειλικρινά λυπάμαι αυτά τα παιδιά που έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε δεν καταλαβαίνουν πόσο, τουλάχιστον, χαζό είναι αυτό που με τόσο σθένος υπερασπίζονται.
Απλά περίμενα καλύτερα. Όχι από αυτά τα παιδιά. Από κάποιους άλλους. Ίσως κι από εμένα. Μετά από τόσα και τόσα ξενύχτια πάνω από αρχαία κι ιστορίες και λατινικά, περίμενα περισσότερα. Περίμενα να μάθω γράμματα, όχι πολλά, μια χούφτα μόνο, για να γίνω άνθρωπος, που έλεγε κι ο παππούς μου. Περίμενα αυτό που ονομάζουμε «πολιτεία», να με βοηθήσει να μάθω αυτά τα γράμματα. Να μην κλείνει όποιος θέλει τη σχολή μου, το σχολείο μου, με το έτσι θέλω και κάπως έτσι να περνούν τα έτη, να πιάσουν τόπο οι θυσίες που έκαναν οι γονείς μου, για να έχω πρόσβαση σε ιδιωτικά σχολεία και σε δασκάλους, για να μπω σ' αυτή τη σχολή και τώρα να απογοητεύονται, να μην ξέρουν πότε θα τελειώσω, κι όχι για τους ίδιους, αλλά για μένα, για να με δουν να μορφώνομαι, με το αληθινό νόημα της λέξης, να ανοίγει το μυαλό μου, να κάνω κάτι που αγαπάω, που το διάλεξα.
Θα μου πεις «δεν ήξερες, δε ρώταγες;» Και ρώταγα και ήξερα. Απλά περίμενα καλύτερα.
