απόγευμα Κυριακής/ στο σπίτι/ Αθήνα
Πρέπει να είμαι φάρος. Να γυρίζει μέσα μου το φως παλιών ερώτων. Να δίνει σήμα φωτεινό στους νέους, να προσέχουν το ναρκοπέδιο στο οποίο εισέρχονται. Να γυρίζει μέσα μου το φως παλιών ερώτων κι εγώ να μένω σταθερή, ανέγγιχτη από τα σημεία των καιρών. Να αγναντεύω τους ωκεανούς, να αποτρέπω τα ναυάγια.
Πρέπει να είμαι πυξίδα. Να δείχνω πάντα τον Βορρά. Να είναι το σημείο αναφοράς μου· να μην επηρεάζομαι. Να έχω καλό προσανατολισμό. Να αποφεύγω τις κακοτοπιές, τα μεγάλα λόγια, τους κρότους του ενθουσιασμού.
Πρέπει να είμαι αλφάδι. Να φέρνω όλα τα μέρη στην ίδια ευθεία. Να μειώνω την απόσταση, να κρατώ αναλλοίωτη την οικειότητα. Να αμβλύνω τις αντιθέσεις. Να τις κάνω να πιστέψουν ότι δεν υπάρχουν, ότι κατά βάθος είναι ομοιότητες.
Όμως, εγώ είμαι ονειροπαγίδα. Πασχίζω να κρατώ μακριά κακά όνειρα και σκέψεις. Καμιά φορά μπλέκομαι στις κλωστές που η ίδια χρησιμοποιώ και τότε όλα καταστρέφονται με το πρώτο φως της αυγής.
