Πόση ενοχή μπορεί να κρύβει ένα μικρό κουταλάκι μερέντας για την σύγχρονη γυναίκα, αναρωτιέμαι; Πώς φτάσαμε άραγε μέχρι εδώ; Αυτό το ερώτημα ταλανίζει τον εγκέφαλό μου έντονα, τον τελευταίο καιρό. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;
Τόσο ενοχική είναι η στάση μου απέναντι σε αυτό το μικρό κουταλάκι μερέντας, όσο και ετών πέντε όταν σκαρφαλωμένη στην καρέκλα της κουζίνας ακροβατούσα στο κενό, γαντζωμένη κυριολεκτικά από το συρτάρι, επιδεικνύοντας ακροβατικά που ακόμα και ο πιο επιδέξιος ακροβάτης θα ζήλευε, προκειμένου να φτάσω τον απαγορευμένο καρπό. Ένα βαζάκι με γλυκό νεράντζι, εάν ενθυμούμαι ορθώς. Πέρασαν άλλωστε πάνω από 2 δεκαετίες από τότε. Η βρώση του απαγορευμένου καρπού, φυσικά και εν συνεχεία επέσυρε τις ανάλογες αρνητικές συνέπειες, άλλωστε για αυτό καθίστατο και απαγορευμένος.
Μάλλον έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ...
Το φαγητό και δη το γλυκό, συνδέθηκε από πολύ μικρή ηλικία με ενοχή, με φόβο, με αντάλλαγμα. Εγχαράχτηκε και εντυπώθηκε στα μύχια της παιδικής μου ψυχής, ως απαγορευμένη τροφή και ως έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όμως, όχι για τους σωστούς λόγους. Όχι για λόγους υγείας, αλλά κυρίως για λόγους φυλετικούς.
Kανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι τόσο αψεγάδιαστο, γιατί η τόση τελειότητα ίσως να είναι βαρετή. Εάν η Barbie ήταν υπαρκτό πρόσωπο θα ήταν ανορεξική, διάβασα κάπου. Πως φτάσαμε να θεωρούμε ομορφιά το αποστεωμένο, το ανορεξικό, το αφυδατωμένο, το αδύναμο, το κοκαλιάρικο, ειλικρινά δεν ξέρω...
Μια γυναίκα οφείλει να είναι αδύνατη, μια γυναίκα οφείλει να νοιάζεται πάντα για την σιλουέτα της, προκειμένου να μην καταντήσει 'μοσχάρα', όπως πολύ ευγενικά είχα ακούσει να προσφωνούνται από τον κοινωνικό μου περίγυρο, οι υπέρβαρες γυναίκες. Ή θα ήσουν αδύνατη ή θα ήσουν 'μοσχάρα', ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν υπήρχαν. Η επιλογή ήταν δική σου.
Και εάν ακόμα ο κοινωνικός σου περίγυρος είχε την παιδεία να αντιμετωπίζει τους υπέρβαρους ανθρώπους με πιο 'τακτ', τα παγιωμένα πρότυπα ομορφιάς και πάλι θα έβρισκαν τον τρόπο να εισέλθουν στην αθώα παιδική ψυχή σου, ίσως μέσα από την τηλεόραση, ίσως θα σε έβρισκαν κάποια στιγμή αμέριμνο να ξεδιπλώνεις το περιτύλιγμα μια κούκλας που ήρθε ως δώρο, ως δώρο απαράμιλλης ομορφιάς. Και τι έγινε δηλαδή, που όλες οι γυναίκες που έβλεπες τριγύρω σου δεν είχαν καμία σχέση με την ξανθιά, δίμετρη κούκλα με τις τέλειες αναλογίες που σου έφεραν; Οι γυναίκες που γνώριζες εσύ ήταν άσχημες. Η κούκλα ήταν από άλλο πλανήτη.
Όντως από έναν άλλο πλανήτη. Γιατί κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι τόσο αψεγάδιαστο, γιατί η τόση τελειότητα ίσως να είναι βαρετή. Εάν η Barbie ήταν υπαρκτό πρόσωπο θα ήταν ανορεξική, διάβασα κάπου. Πως φτάσαμε να θεωρούμε ομορφιά το αποστεωμένο, το ανορεξικό, το αφυδατωμένο, το αδύναμο, το κοκαλιάρικο, ειλικρινά δεν ξέρω...
Οι σύγχρονες γυναίκες βρίσκονται σε μια αέναη, ατέρμονη καταδίωξη του ανέφικτου. Κυνηγάμε ένα πρότυπο ομορφιάς που δεν υφίσταται καν. Ένα καλά ρετουσαρισμένο κορμί σε ένα περιοδικό μόδας. Πώς να αγγίξεις το ανέφικτο άμα δεν υπάρχει; Η βιομηχανία ξέρει να κάνει καλά την δουλειά της. Τα λεφτά άλλωστε πολλά.
Καθώς τα συλλογίζομαι όλα αυτά αφήνω κάτω το κουταλάκι μερέντας που κρατώ. Πόση; Πολύ, πολύ ενοχή μπορεί να κρύβει ένα κουταλάκι μερέντας. Πολύ...
σχόλια