Τα φορεμένα χαμόγελα είναι ψεύτικες υποσχέσεις, στον εαυτό μας ότι θα γίνουμε ευτυχισμένοι.
Στον τόσο δήθεν κόσμο που ζει, η ευαισθησία είναι το τρωτό σημείο που είναι προτιμότερο να εξαλειφθεί προκειμένου κανείς να επιβιώσει και να επικρατήσει. Κάθε σχέση, κάθε συναναστροφή είναι μια μικρή μάχη. Σύγκρουση ιδεών, εμπειριών και στόχων. Επικρατεί ο περισσότερο ανάπηρος συναισθηματικά και καταδεικνύει περίτρανα ότι η ζούγκλα στην οποία ζούμε σήμερα δε διαφέρει σε τίποτα από εκείνη πριν εκατομμύρια χρόνια.
Ένιωσα κάτι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι, αλλά ένιωσα. Πρέπει να το πω στην ψυχολόγο μου. Είχε να συμβεί καιρό.
Έχει μάθει να ζει με προσωπεία. Φόβος, φόβος, φόβος. Φοβάται τον κόσμο, τα συναισθήματα των ανθρώπων, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Και ο φόβος φέρνει τείχη απροσπέλαστα. Όσο ψηλότερο το τείχος τόσο μεγαλύτερη η προστασία (έτσι θέλει να πιστεύει) και αν είναι χτισμένο με ιδιαίτερη προσοχή, ίσως και η γοητεία. Και το χαμόγελο! Μεγάλο, φωτεινό, παγωμένο αλλά προσεκτικά τοποθετημένο στις "κατάλληλες" στιγμές και στους "σωστούς" ανθρώπους.
"Ένιωσα κάτι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι, αλλά ένιωσα. Πρέπει να το πω στην ψυχολόγο μου. Είχε να συμβεί καιρό."
Δεν είναι μόνο ότι δε μπορεί να νιώσει ο,τιδήποτε πλέον αλλά και ότι αυτό το ψήγμα συναισθήματος δε μπορεί να το αναγνωρίσει. Ακόμα και αν το αναγνωρίσει, τρομαγμένος προσπαθεί να το θάψει. Δεν πρέπει να το ανακαλύψει ποτέ κανείς, ειδικά ο δέκτης του.
Ο σύγχρονος κλόουν σταματά. Τυλίγεται στο κρεβάτι του και κλαίει. Μόνος. Τα ξέρει καλά αυτά τα χαμόγελα. Είναι τα χαμόγελα της δυστυχίας.
σχόλια