Δευτέρα, 15 Σεπτεμβρίου 2003: Ο Τασούλης είναι 6 χρονών. Κάθεται στον καναπέ και βλέπει παιδικά. Ξαφνικά, η μαμά παίρνει τον μικρό Τασούλη από το χέρι και φεύγουν. Η μαμά του Τασούλη είναι νοικοκυρά, ο μπαμπάς του δικηγόρος. Η μαμά πάει τον Τασούλη σ' ένα μεγάλο κτίριο με πολλά παιδάκια. Ο Τασούλης δεν θέλει να μπει, το κτίριο τον φοβίζει! Κλαίει.
Μαμά: - Αν δεν πάμε, δεν θα μπορέσεις μια μέρα να γίνεις επιστήμονας!
Τασούλης: -Αφού θέλω να ζωγραφίζω, δε θέλω να γίνω επιστήμονας! Οι επιστήμονες είναι κακοί! Το πρωί στα παιδικά ένας επιστήμονας είχε σηκωμένα μαλλιά, τεράστια μάτια και άσχημο πρόσωπο!
Η μαμά προφανώς δεν δίνει σημασία, και πάει τον μικρό Τασούλη στη δασκάλα. Ο Τασούλης αποχωρίζεται για πρώτη φορά τη μαμά και συνεχίζει να κλαίει.
Δασκάλα: -Τασούλη μην κλαις, το σχολείο είναι καλό, αν δεν έρθεις δεν θα μπορείς σε 11 χρόνια να δώσεις εξετάσεις και να γίνεις επιστήμονας!
Τασούλης: -Μα εγώ δεν τους αγαπάω τους επιστήμονες, θέλω να ζωγραφίζω!
Ο Τασούλης έκατσε στο θρανίο του και ζωγράφισε δύο θηρία. Ήταν η μαμά και η δασκάλα.
Τρίτη, 1 Ιουλίου 2012: Ο Τασούλης τελείωσε την Τρίτη Γυμνασίου. Πήρε βαθμούς: 19,5. Τώρα καλείται να αποφασίσει τι θα κάνει στο λύκειο. Μαμά, μπαμπάς, Τασούλης, σύσσωμοι στο σαλόνι.
Μπαμπάς: Τασούλη, θα πάς στο γενικό λύκειο όπως ονειρευόμασταν, θα διαλέξεις θεωρητική κατεύθυνση, θα δώσεις πανελλήνιες και θα περάσεις στη νομική σαν κι εμένα. Θα πάρεις πτυχίο, θα αναλάβεις το γραφείο, και από τα 23 σου θα έχεις στρωμένη επιχείρηση!
Μαμά: -Δίκιο έχει ο πατέρας σου!
Τασούλης: Ξέρετε, σκεφτόμουν να μη δώσω πανελλήνιες. Θέλω πολύ να δώσω εξετάσεις στην Καλών Τεχνών, να τελειώσω το λύκειο και να σπουδάσω ζωγραφική!
Μπαμπάς: Δεν θα ακούσω άλλες κουταμάρες. Ακούς εκεί ζωγράφος, εδώ δεν έγιναν άλλοι κι άλλοι. Πάω για δουλειά. Τασούλη ετοιμάσου, ξεκινάς εντατικά αρχαία και έκθεση το απόγευμα.
Ο Τασούλης βρόντηξε την πόρτα του δωματίου του και ζωγράφισε πάλι δύο θηρία: Τον μπαμπά και τη μαμά.
Δευτέρα, 18 Μαΐου 2015: Ο Τασούλης εδώ και τρία χρόνια διάβαζε. Έβγαινε να διασκεδάσει το πολύ μια φορά το μήνα. Τώρα, με τη μαμά που έξω από την καγκελόπορτα του σχολείου τον φιλάει, τον σταυρώνει, που κλαίει επειδή ο Τασούλης μεγάλωσε, που του λέει να είναι συγκεντρωμένος στα θέματα –ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΑΘΗΝΩΩΩΝ-, μπαίνει στην αίθουσα, βγαίνει μετά από τρείς ώρες και έχει γράψει τέλεια. Λογικό.
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015: Ο Τασούλης πέρασε στη νομική Αθηνών τρίτος. Όλοι τον συγχαίρουν, που πέρασε, που διάβασε, που είναι επιστήμονας. Είναι κι αυτός χαρούμενος, αλλά εδώ και χρόνια νιώθει ένα κενό. Κλείνει το κινητό του, κλείνει τα αυτιά του, κλείνει και την πόρτα του, και αφήνει τη μαμά να μιλήσει στο τηλέφωνο με την όγδοη ξαδέρφη της για τις βάσεις. Ζωγραφίζει πάλι ένα θηρίο. Το θηρίο είναι οι Πανελλήνιες.
Oι Πανελλήνιες είναι άλλη μια ευκαιρία που δίνεται στην κοινωνία για να κατατάξει πάλι τους ανθρώπους σε «κουτάκια». Όπως καθημερινά το θηρίο «Κοινωνία», διακρίνει τους ανθρώπους στα κουτάκια πλούσιοι – φτωχοί – όμορφοι – άσχημοι, έτσι τους βάζει και στα κουτάκια: 10.000 μόρια : κουτάκι αποτυχημένου - 15.000 μόρια : κουτάκι μέτριου - 17.000+ μόρια : κουτάκι πανέξυπνου, πανέμορφου, παντογνώστη (!), κι άλλες τέτοιες εξυπνάδες.
Δευτέρα 25 Αυγούστου 2025: Ο Τασούλης είναι δικηγόρος. Στο γραφείο του μπαμπά. Είναι ευχαριστημένος, αλλά πάντα κάτι του λείπει. Σκέφτεται τη ζωή του πριν 10 χρόνια. Νιώθει την ανάγκη να ζωγραφίσει, αλλά δεν το κάνει. Σκέφτεται ότι ποτέ του δεν κυνήγησε αυτά που ήθελε. Σκέφτεται τα τέσσερα θηρία του: τη μαμά, τη δασκάλα, τον μπαμπά, τις Πανελλήνιες. Και καταλαβαίνει ότι αυτά τα θηρία είναι αδύναμα. Και πως αν ο ίδιος στήριζε τις επιλογές του αυτά τα θηρία θα ήταν γατούλες. Και πως τελικά μόνο ένα είναι το πιο άγριο, το πιο αδάμαστο θηρίο: Ο εαυτός του.
Παρακολουθώντας για δεύτερη φορά τη διαδικασία των Πανελληνίων, αυτή τη φορά σαν εξωτερικός παρατηρητής, διαπιστώνω με πικρία μια αλήθεια: Το πόσο υπερεκτιμημένος είναι αυτός ο θεσμός. Και για να δώσω μια δική μου ερμηνεία, οι Πανελλήνιες είναι άλλη μια ευκαιρία που δίνεται στην κοινωνία για να κατατάξει πάλι τους ανθρώπους σε «κουτάκια». Όπως καθημερινά το θηρίο «Κοινωνία», διακρίνει τους ανθρώπους στα κουτάκια πλούσιοι – φτωχοί – όμορφοι – άσχημοι, έτσι τους βάζει και στα κουτάκια: 10.000 μόρια : κουτάκι αποτυχημένου - 15.000 μόρια : κουτάκι μέτριου - 17.000+ μόρια : κουτάκι πανέξυπνου, πανέμορφου, παντογνώστη (!), κι άλλες τέτοιες εξυπνάδες. Δε λέω, συγχαρητήρια στα παιδιά που προσπαθούν και πετυχαίνουν. Πώς όμως μπορεί κάποιος να καταδικάζει τη ζωή ενός εφήβου μέσα από ένα διαγώνισμα; Και αν το άτομο ήταν υπερτυχερό και έπεσαν τα θέματα που ήξερε, έγραψε 17+, ενώ δεν άξιζε ούτε 10; Κι αν το άτομο ήταν εξουθενωμένο τόσο σωματικά όσο και ψυχικά που δεν ήξερε τι έγραφε, και κατέληξε με 10 αντί για 17; Υπερβολικό το σενάριο, αλλά έτσι έχει η κατάσταση. Καλώς ή κακώς η πλειοψηφία της κοινωνίας χαίρεται να βασανίζει 17χρονα παιδιά ψυχολογικά, τοποθετώντας τα απότομα στον κόσμο των μεγάλων, μέσω αυτού του θεσμού «ενηλικίωσης». Που στο κάτω κάτω κανένα 17χρονο δεν είναι δυνατό σ' αυτό το σημείο της ζωής του να έχει κατασταλάξει σχετικά με το επαγγελματικό του μέλλον, πόσο μάλλον να δοκιμάζεται γι' αυτό!
Κι ερχόμαστε στην περίπτωση του Τασούλη. Που ενδόμυχα έχει ανακαλύψει τις κλίσεις και τα ταλέντα του, αλλά τα κοινωνικά «πρέπει» τον κατευθύνουν στις «ασφαλείς» επιλογές. Σ' αυτή την περίπτωση, το θηρίο «Κοινωνία», σαν άλλη Λερναία Ύδρα έχει πολλά πρόσωπα: της μαμάς, του μπαμπά, της όγδοης ξαδέρφης, της δασκάλας. Κι αυτό το θηρίο απειλεί να κατασπαράξει τον Τασούλη˙ όχι από κακία, αλλά από υπερπροστατευτικότητα. Το θηρίο δεν θα τον αφήσει να κάνει τις επιλογές και τα λάθη του. Κι ενώ ο Τασούλης θα μπορούσε να κάνει δύο συνειδητά - ασυνείδητα λάθη, κάνει διακόσια, τα αντιλαμβάνεται αργά, και πλέον δεν έχουν κάτι να του διδάξουν.
Τα πράγματα προφανώς δεν είναι τόσο κωμικοτραγικά – είδαμε τα δύο άκρα των περιπτώσεων. Αν όμως ο Τασούλης γινόταν Τάσος και στρεφόταν ενάντια στα θηρία που από τη φύση τους θέλουν να επεμβαίνουν παντού; Τότε ο «Τάσος» θα γινόταν ο ίδιος ένα θηρίο, θα αφηνόταν στα λάθη και στις επιλογές του, και θα ωρίμαζε αβίαστα. Για όλα τα προαναφερθέντα «θηριάκια», θα ήταν το μεγάλο θηρίο «Τάσος», που έχει δική του προσωπικότητα και βούληση.
Το ωραίο όμως είναι ότι ο «Τάσος», θα κρύβει για πάντα μέσα του τον Τασούλη! Γιατί ο Τασούλης είναι αυτός που επιδεικνύει στον «Τάσο» τις πραγματικές του δυνάμεις και αδυναμίες, τα μοναδικά του ταλέντα. Διότι ο Τασούλης θα είναι πάντα εκεί, με την παιδική του αφέλεια, να δείχνει στον Τάσο τα λάθη του και τα σωστά του. Άλλωστε από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! Κι ο μικρός Τασούλης πάντα θα μαλώνει τον «Τάσο» για τα λάθη του, αλλά θα τον επιβραβεύει και με τα πιο θερμά παλαμάκια για τις επιτυχίες του. Και ο Τασούλης – Τάσος θα καταλάβει ότι το θηρίο που κρύβει μέσα του είναι τόσο δυνατό, που μπορεί να τα βάλει με όλα τα θηρία του κόσμου. Και θα ανακαλύψει ότι οι Πανελλήνιες ήταν ένα τόσο δα θηριάκι. Που ο Τασούλης με το σπαθί του το νίκησε, όπως θα νικήσει και όλα τα θηρία του μέλλοντος – που τουλάχιστον μπορεί και να αποδειχθούν σοβαροί αντίπαλοι!
Για όλους τους αναποφάσιστους και απογοητευμένους από τις Πανελλήνιες «Τασούληδες»
σχόλια