Θα το θυμάμαι αυτό το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που χάθηκε μες στα φθινόπωρα. Το καλοκαίρι που ξεγέννησε βίαια κι αναπάντεχα ελπίδα και πέσαμε όλοι πάνω της να φιλήσουμε παρθένα γεύση ξεχασμένη γνώριμη όμως. Γνώριμες αισθήσεις,σαν του φιλιού σου Έρωτα,που είχα ξεχάσει. Ήξερα πως υπάρχεις εκεί κάπου συμπιεσμένος αβάσταχτα καταπιεσμένος φυλακισμένος στις επιδιώξεις στις φιλοδοξίες στις αμφισβητήσεις. Το καλοκαίρι που έσβησε η απογοήτευση με ένα φιλί ή ένα νεύμα.Όλοι οι διψασμένοι του Έρωτα σε μια πλατεία. Έτσι το είδα εγώ,έτσι το έζησα. Του Έρωτα που σε κάνει μικρό Θεό που σε εξαγνίζει σου βάζει φτερά στην πλάτη κι αιωρείσαι χωρίς βάρος-κανένα βάρος καμία ενοχή,μόνο όνειρα και στιγμές ξεπεταγμέμες.Βεγγαλικά και πυροτεχνήματα τα γέλια τα χαμόγελα τα λαμπερά. Κι ήρθε το Φως σου και ξεχύθηκε κι επηρέασε πάλι την όραση τη φτωχή. Κι είδα ίσως εικόνες που δεν υπήρχαν πραγματικά κι άκουσα μουσικές που φτιάχνονταν εκείνη τη στιγμή μεμιάς. Και φούσκωσαν τα στήθη με καθαρό αέρα εξοχής δροσιά βουνού και καύσωνα ήλιου φιλικού-ούτε μόλυνση ούτε ακτινοβολία, καθαρή φύση σαν της πρωτοδημιουργίας της.
Θα το θυμάμαι αυτό το καλοκαίρι. Σαν το μεγαλύτερο hangover που μου χάρισε ένα "όχι" στη βολεμένη ανούσια ζωή μου, "όχι" στους άψυχους έρωτες και στείρες επαφές με ξόδεμα υγρών και βιασμό λέξεων.
Γιατί ήρθες δε λες. Σε ρωτώ και σιωπή. Καλά είχα βολευτεί στο ανάθεμα του τίποτα, είχα συνηθίσει στην ισορροπία του άλφα στερητικού.
Ανέλπιδος
Ανούσιος
Απαισιόδοξος
Ασυνείδητος
Αβέβαιος
Άβουλος
Ασυγκινητος
Ανέγγιχτος
Αναίσθητος
Απάνθρωπος
Σε κείνη την πλατεία ξαναερωτεύτηκα τα τραγούδια, αγάπησα ανθρώπους που δεν ήξερα,πίστεψα στον εαυτό μου και στο δίπλα μου,όπως πίστεψα και σε σένα Έρωτα σε δυο συμπιεσμένες ώρες απόλυτης ξεσηκωτικής αγιασμένης ηδονής.
Τίποτα από αυτά δεν έφτασε ως τα μέσα σας; Καμία εσωτερική σεισμική δόνηση δεν κατάφερε να ταρακουνήσει τον πεσμένο σε λήθαργο μικρόκοσμό σας, την προκαθορισμένη ίσια πορεία σας στο βέβαιο του θανάτου;
Θα το θυμάμαι αυτό το καλοκαίρι. Σαν το μεγαλύτερο hangover που μου χάρισε ένα "όχι" στη βολεμένη ανούσια ζωή μου, "όχι" στους άψυχους έρωτες και στείρες επαφές με ξόδεμα υγρών και βιασμό λέξεων.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όμως κάποτε πεθαίνει κι αυτή, ε;
σχόλια