Βράδυ Σαββάτου «σεληνιασμένο».
Χαζεύω, έχω εξεταστική, πολλά χρωστούμενα για 8ο έτος αλλά και καθόλου διάθεση...
Ανοίγω το νετ και πέφτω στο άρθρο «Δυστυχώς, δεν είμαι το είδος του ανθρώπου με τις πολλές παρέες»...
Διαβάζω και ταυτίζομαι, διαβάζω και ξέρω πως πέρασα από πολλές παρέες αλλά ποτέ τελικά δεν είχα φίλους.
Είμαι 25 και από τα 13 μου παλεύω για να ζήσω, στη μάχη αυτή στέκομαι πρώτα σε όλους δίπλα αλλά κανείς δίπλα σε μένα.
Όταν με δεις θα θαυμάσεις το χαμόγελο μου και θα σκεφτείς πως ζηλεύεις την ευτυχία μου, αλλα κάνεις λάθος.
Εκ φύσεως βέβαια αισιόδοξη αλλά εδώ και 2 χρόνια έχω χάσει κάθε πίστη προς τους ανθρώπους.
Από μικρή ήταν τέτοιες οι συνθήκες πάντα που δεν μπορούσα να μείνω σταθερά σε μια παρέα.Πότε η συχνή αλλαγή σχολείων, πότε ένα σοβαρό πρόβλημα υγειας που με έβγαλε εκτός «γηπέδου» για αρκετά χρόνια, πότε γιατί δεν άντεχα την υποκρισία...
Γράφω όμως τωρα για τα δυο τελευταία χρόνια, που με έκαναν να συνειδητοποιήσω το στιχάκι του Ρίτσου:
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Δε ξερω αν υπάρχουν εκει έξω και άλλοι που νιώθουν την ίδια ταύτιση με τη δική μου.
Απογοητεύτηκα, κουράστηκα, δε το έβαλα κάτω αλλά βίωσα τη στασιμότητα και ακόμα τη βιώνω.
Όπως έλεγε και η μέγιστη Μαλβίνα Κάραλη «ένοχη ανομοιότητας όπως πάντα μου άρεσε να είμαι», πράγματι, όσο και αν προσαρμοζόμουν με τους ανθρώπους σαν τον χαμαιλέοντα ουδέποτε ταίριαξα. Πάντα ήμουν διαφορετική, ξεχώριζα για το πως σκεφτόμουν στην ηλικία που είχα, για το πως δενόμουν με τους ανθρώπους, για το γεγονός ότι αποδεχόμουν τα πάντα παρόλο που ήμουν αρκετά αυστηρή με τις δικές μου επιλογές.
Που θέλω να καταλήξω...
Εδώ και δυο χρόνια ζω τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο σπίτι, οικονομική κατάρρευση λόγω αυτού και άλλων περιστάσεων (μαθημένη αλλιώς βλέπεις... όχι με τα πολλά αλλά πάντα αξιοπρεπώς... ) και ένα πτυχίο στην αναμονή...
Παραπάνω από 5 χρόνια, σταθερές οι 3-4 παράλληλες άσχετες παρέες που έχω...
Εγώ πάντα εκεί ... για όλους...
Όταν ο «Σ» ήθελε να πάμε για έναν καφέ σε μισή ώρα... και εγω χωρίς σκέψη και επεξεργασία έλεγα ναι, άσχετα το τι είχα κανονισμένο ή αν είχα διάθεση. Πάντα εκεί, ακόμα και όταν με «έδινε» για τους νέους περισταστιακούς φίλους.
Η «Κ» που παρόλο τον πούστικο χαρακτήρας της και την «εκ των υστέρων εμπιστοσύνη», δεν έπαψα να της μιλάω.
Η «Μ» που θυμόταν να πάρει τηλέφωνο και να με δει μόνο όταν εκείνη αποφάσιζε ότι εχει χρόνο.
Ο «Σ» που αρκέστηκε στα ψέματα ενός τρίτου προσώπου, αφήνοντας με στη πιο κρίσιμη μου περίοδο.
Ο «Μ» που όσο είχε αγχος τηλεφωνούσε μες τα μεσάνυχτα και εγω παρόλα τα δικά μου προβλήματα καθόμουν και του έκανα πλάκα για να τον χαλαρώσω.
Η «Ε» που όποτε έβρισκε νέα σχέση χανόταν.
Ο «Α» που τον βοήθησα να σταθεί στα πόδια του, πιστεύοντας σε εκείνον κ εκείνος σαν φίλος δεν μπόρεσε ποτέ να δείξει μια αντίστοιχη συμπεριφορά...
Μόλις λίγα ονόματα, από τη κάθε παρέα, με μια συνοπτική έκθεση της πικρίας του συναισθήματος που μου έχουν αφήσει...
Όσοι γνώριζαν, ούτε καν τηλεφώνησαν, πέρασε ο μήνας, ήρθε το τελευταίο σαββατόβραδο και σκέφτομαι τη γαϊδουριά και την υποκρισία των ανθρώπων γύρω μου.
Είναι ξέρεις κουραστικό και σε πληγώνει, να έχεις δώσει τόσα πολλά σε ανθρώπους οι οποίοι, τελικά, σε ήθελαν μόνο για να γεμίσουν το χρόνο τους, και ήσουν εξαιρετικά απολαυστική όσο είχες χρόνο, χρήμα κ ένα αμάξι για τις βόλτες τους...
Αύγουστος 2015, ο πατέρας μου σχεδόν ετοιμοθάνατος, οι μισοί γνώριζαν, οι άλλοι μισοί είχαν έτσι κ αλλιώς χαθεί προ πολλού. Όταν πια η Ιωάννα δεν ήταν αυτό που περίμεναν, ούτε μπορούσε να δώσει όσα έδινε.
Όσοι γνώριζαν, ούτε καν τηλεφώνησαν, πέρασε ο μήνας, ήρθε το τελευταίο σαββατόβραδο και σκέφτομαι τη γαϊδουριά και την υποκρισία των ανθρώπων γύρω μου.
Από την άλλη το έχω σχεδόν συνηθίσει, 2 χρόνια τώρα, παύεις να αισθάνεσαι, παύει πια να σου δημιουργεί έκπληξη η αναισθησία των «φίλων» σου, το ανύπαρκτο ενδιαφέρον.
Κάποιοι είναι απλώς περίεργοι, δεν νοιάζονται όταν σου στείλουν μήνυμα, πάρουν απάντηση και δεν απαντήσουν ξανα...
Κλείνοντας :
«Είμαι το είδος εκείνο του ανθρώπου που έχω άπειρες παρέες αλλά δεν έχω φίλους, είμαι από το είδος γυναίκας που πάλεψα δυο φορές με τον καρκίνο και επιβίωσα, που στάθηκα σαν άντρας στις δυσκολίες και στην οικογένεια μου δίπλα αλλά κ σε όλους τους ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου ή φίλους μου ... παρα ταύτα στα μάτια τους «φαντάζω» μια απόμακρη ύπαρξη που δεν είναι όπως η μέση 25αρα γκόμενα (όπως θα έλεγε ένας φίλος...).»
Το συμπέρασμα μου και η συμβουλή μου, όσο κυνικό κι αν είναι: Μην επενδύετε σε ανθρώπους, η ευτυχία, ο πόνος, η παρηγοριά, η δύναμη είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Οι άνθρωποι που στέκουν δίπλα μας, είναι συμπωματικές υπάρξεις που σε άλλες περιστάσεις ενδεχομένως να μην υπάρχουν. Όλοι οι παραπάνω ήταν δίπλα μου όσο ήμουν η ψυχή της παρέας και τους έδινα ο,τι είχα και δεν είχα... τώρα όμως που ;;;
Αλλά να σας πω κάτι, πιστεύω τόσο στη ζωή, έχω δώσει τόσες μάχες για να με κρατήσω, που όπως είπε ο νέος και μικρός μου φίλος ο Χάρης, ένα μεγάλο χαμόγελο είναι το καλύτερο όπλο, η δύναμη σου για να συνεχίζεις...
Να σας πω βέβαια πως μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα, τους τελευταίους 9 μήνες γνώρισα, ή μάλλον ήρθα πολύ κοντά σε 3 εξαιρετικά άτομα που δε περίμενα, με τη διαφορά ηλικίας που έχουμε, τις διαφορετικές εμπειρίες και τέλος πάντων τις εντελώς ασύνδετες προσωπικότητες μας να έρθουμε τόσο κοντά και να πω πως ναι υπάρχουν άνθρωποι που όντως σε νοιάζονται.
Στη Μαρία
Στον Χάρη
&
Τον Χρήστο
Ένα ευχαριστώ που παρόλες τις δικές τους δυσκολίες , και τα μηδαμινά που τους έχω προσφέρει είναι εδώ.
Τελικά όσο και να ταυτίζομαι με τη Σονάτα , δε μπορώ να μην αναγνωρίσω τους 3 αυτούς υπέροχους ανθρώπους ...
Υ.Γ.: Να αγαπάτε τους εαυτούς σας και να περνάτε περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που θεωρείτε δεδομένους όπως την οικογένεια ή φίλους που σας αναζητούν & πραγματικά νοιάζονται ....
Ο χρόνος είναι πραγματικά πολύτιμος αν χρειαστείς να τον μετρήσεις αντίστροφα...
σχόλια