Ο πολιτικός οφείλει να είναι διασκεδαστικός, ειδικά όταν αναγκάζεται να ζει υποταγμένος στην μεγάλη απειλή της ασύμμετρης δύναμης που τον απομακρύνει καθημερινά από τις ιδεολογικές θεότητές του. Μετατρέπεται έτσι, σε έναν ασκητή που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαλογίζεται φωναχτά, εφαρμόζοντας αυτό που είναι κανόνας σε όλα τα ασκητικά τάγματα, την ιδιαιτερότητα του να μην κάνεις τίποτα, να έχεις χρόνο να διαλογίζεσαι και να αποσπάσαι τελικά από τα εγκόσμια, ακολουθώντας ένα σχολαστικό ωρολόγιο πρόγραμμα. Ο μοναστικός βίος όμως είναι βαρετός και αναποτελεσματικός για τους περισσότερους ψηφοφόρους, ακόμη κι αν έχει ως στόχο να σκοτώσει τον συνηθισμένο χρόνο για να κερδίσει την αιωνιότητα κι έτσι ο πολιτικός πρέπει να εφευρίσκει διαρκώς τρόπους να γίνει διασκεδαστικός αν δεν έχει σκοπό να δράσει.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το αριστερό startup μας, της πρώτης και της δεύτερης φοράς, το οποίο τυραννιέται φωναχτά από eurogroup σε eurogroup, από κάλπη σε κάλπη και από meeting σε meeting με τα τέρατα του καπιταλισμού. Η έκθεση στη σκληρότητα της αγοράς έχει γεννήσει μια νέα φοβερή ασθένεια παραπλάνησης του πλήθους που μπορεί να περιγραφεί μόνο με το πείραμα που έγινε σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τους δόθηκε η εικόνα από το λεωφορείο όπως ακριβώς είναι αποτυπωμένη παραπάνω και τους ζητήθηκε να καθορίσουν την κατεύθυνση προς την οποία κινείται το όχημα. Η ίδια εικόνα δόθηκε και σε μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες. Το αποτέλεσμα στους μεγαλύτερους ήταν ότι δεν μπορούσαν με βεβαιότητα να πουν αν το λεωφορείο κινείται προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Αντιθέτως τα νήπια είχαν μια σαφή άποψη για την κατεύθυνση του λεωφορείου. Εννιά στα δέκα υποστήριξαν ότι το λεωφορείο κινείται προς τα αριστερά γιατί δεν φαίνεται η πόρτα από την οποία μπορούν να ανέβουν.
O χαμογελαστός πρωθυπουργός μας ο οποίος ακολουθεί το δόγμα της διασκέδασης του πλήθους και ο οποίος κανονικά δεν θα μπορούσε να ξεγελάσει ούτε ένα πεντάχρονο, έχει πετάξει στα μάτια του κοινού το λεωφορείο χωρίς πόρτα και προσπαθεί να πείσει για την κατεύθυνσή του ενήλικες οι οποίοι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την πόρτα που λείπει.
Έτσι λοιπόν, ο χαμογελαστός πρωθυπουργός μας ο οποίος ακολουθεί το δόγμα της διασκέδασης του πλήθους και ο οποίος κανονικά δεν θα μπορούσε να ξεγελάσει ούτε ένα πεντάχρονο, έχει πετάξει στα μάτια του κοινού το λεωφορείο χωρίς πόρτα και προσπαθεί να πείσει για την κατεύθυνσή του ενήλικες οι οποίοι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την πόρτα που λείπει, το σημείο αναφοράς το οποίο ως διά μαγείας εξαφανίστηκε.
Το μνημόνιο μετατρέπεται λοιπόν ένα κείμενο από χιλιάδες σελίδες που δεν διαβάζεται από κανέναν (δεν συζητούμε αν εφαρμόζεται), μόνο ερμηνεύεται από όσους έχουν κάποιο συμφέρον να το ερμηνεύσουν. Γίνεται με αυτόν τον τρόπο ένα όχημα δίχως πόρτα, ένας τόμος από λευκές σελίδες δίχως κατεύθυνση, ένα μνημείο του απόλυτου κενού σαν το ημερολόγιο ενός ελάχιστα γνωστού Ελβετού συγγραφέα, του Αμιέλ, ο οποίος μπήκε στον κόπο να γράψει ένα ημερολόγιο δεκαέξι χιλιάδων σελίδων όπου κάθε μέρα δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στον υπομονετικό αναγνώστη ένα μνημείο του τίποτα και της ανιαρότητας. Αυτή η ανύψωση της ασημαντότητας ωστόσο είναι μοναδική, όπως μοναδικό είναι το επαναληπτικό σχήμα της ασήμαντης πολιτικής συζήτησης και της ταυτόχρονης απραξίας εδώ και χρόνια.
Ο χαμογελαστός πρωθυπουργός λοιπόν, καταπίνοντας μεγάλες δόσεις της συμπαντικής πρωτεϊνης που έφερε το big bang και την γένεση εκ του μηδενός, ενώ σιχαίνεται την μεγάλη επιχείρηση, παίρνει το θάρρος να μιλήσει για ανάπτυξη μέσω ενός αόριστου πάντα πλάνου του για ενίσχυση των τεχνολογικών startups. Αυτά στο μυαλό του δεν έχουν να κάνουν με τις γνωστές σιχαμερές επιχειρήσεις, με το παλιό, με το παλαιοκομματικό. Tα startups φέρνουν το καινούριο, το δυναμικό, φέρνουν στο μυαλό του τον ίδιο τον εαυτό του ως μάνατζερ του startup της αριστεράς που έφτασε να κυβερνά τη χώρα. Είναι σαφές ότι γλυκοκοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη όταν στάζει μέλι για τις νέες αυτές επιχειρήσεις, μόνο που εντέχνως παραλείπει πάλι το σημείο αναφοράς, την πόρτα. Το startup όσο κι αν ακούγεται γοητευτικό στον επαρχιώτικο πριμιτιβισμό του με τον οποίο προσεγγίζει τις αγορές, δεν είναι παρά η αρχή μιας επιχείρησης που έχει ως στόχο να γίνει κι αυτή μια μεγάλη επιχείρηση, όμοια ακριβώς με αυτές που σιχαίνεται.
Ή μήπως τελικά τίποτα δεν είναι ακριβώς έτσι; Μιας και το δικό του αριστερό startup τώρα που μεγάλωσε γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο όμοιο με αυτό που καταγγέλλει. Μήπως τελικά γνωρίζει τα πάντα και απλά παραλείπει πάντοτε το σημείο αναφοράς στη ρητορική του; Φαίνεται πως μέχρι στιγμής τα έχει καταφέρει να θολώσει τα νέρα με τους ενήλικες, όπως ακριβώς η εικόνα του λεωφορείου, ενώ δεν θα ξεγελούσε ούτε ένα πεντάχρονο.
www.alekalaskou.com
σχόλια