Κάθομαι και κοιτάω τους ανθρώπους τριγύρω μου. Βλέπω πρόσωπα αγχωμένα που τρέχουν κάτι να προλάβουν, να φτάσουν ή ακόμα και να ξεφύγουν από αυτό. Άνθρωποι με σκυφτά κεφάλια, άδειο βλέμμα και χαραγμένο χαμόγελο σαν κάποιος απλά να το άφησε πάνω στα πρόσωπά τους. Χαμένοι μέσα στα προβλήματά τους δεν νοιάζονται για τον διπλανό, τον φίλο, την οικογένεια... γενικά χαμένοι.
Όλοι ευελπιστούν να βρουν έναν άνθρωπο να τους ακούσει, να τους καταλάβει, να τους κάνει να νιώσουν καλά έστω και λίγη ώρα. Ψάχνουν να βρουν ζεστασιά και θαλπωρή. Ψάχνουν να βρουν αυτό που λέγανε οι παλιοί ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία. Ψάχνουν να βρουν την ανθρωπιά και την ΣΧΕΣΗ (όποιου είδους) που στερείται η κοινωνία μας σήμερα.
Γιατί αυτήν την κοινωνία την έχουμε μετατρέψει σε μία αρένα. Μία αρένα που, όπως στους Αγώνες Πείνας, μας ρίχνουν για να πατήσουμε επί πτωμάτων ώστε να φτάσουμε στον στόχο μας. Ένας στόχος που πρέπει να κερδηθεί πάση θυσία. Τι και εάν οι σχέσεις παραγκωνίζονται; Τι και εάν η πραγματική φιλία σαν έννοια έχει χαθεί; Τι και εάν ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση; Εμείς έχουμε έναν στόχο!
Πολλές φορές νιώθω λες και είμαι ο πρωταγωνιστής του The Truman Show. Όλα γύρω μου ψεύτικα. Χτισμένα τόσο όμορφα για μένα που ουσιαστικά με αποτραβούν από την πραγματικότητα και με κλείνουν σε έναν υπέροχο δικό μου κόσμο.
Και πολλές φορές νευριάζουμε με αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση. Τη βία. Την απανθρωπιά. Την εξαφάνιση της συμπόνιας. Νευριάζουμε με τα παιδιά μας που παίζουν βίαια παιχνίδια με στόχο να σκοτώσουν πάντα κάποιον. Σαστίζουμε με τον τάδε που χτύπησε ένα σκυλί ή με την τάδε που άφησε το μωρό της σε ένα κάδο. Αλλά και εμείς δεν είμαστε καλύτεροι... Δεν είμαστε καλύτεροι γιατί απλά γυρίζουμε το βλέμμα... Κατηγορούμε χωρίς να πράττουμε! Και πάντα κοιτάμε τον στόχο!
Πολλές φορές νιώθω λες και είμαι ο πρωταγωνιστής του The Truman Show. Όλα γύρω μου ψεύτικα. Χτισμένα τόσο όμορφα για μένα που ουσιαστικά με αποτραβούν από την πραγματικότητα και με κλείνουν σε έναν υπέροχο δικό μου κόσμο. Τι κρύβετε πίσω, όμως, από αυτή τη φούσκα; Δυστυχώς η αλήθεια. Που, όπως ακριβώς και στην ταινία, είναι σκληρή και δυσβάσταχτη και θέλει κουράγιο για να την αντιμετωπίσεις.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την παραίσθηση ότι αυτό που ζούμε είναι αληθινό. Πως οι σχέσεις μας έχουν βάθος. Πως οι φίλοι μας θέλουν πάντα το καλό μας και πως δεν είμαστε τόσο εγωιστές όσο πιστεύουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε σαν την Ραπουνζέλ κλεισμένοι στον πύργο μας, χωρίς να μας νοιάζει να δραπετεύσουμε. Ή μπορούμε να γίνουμε σαν την Furiosa από το Mad Max και να πιάσουμε το τιμόνι. Να δραπετεύσουμε χωρίς να μας νοιάζει ποιος μας κυνηγάει και τι δύναμη έχει αυτός. Να μας νοιάζει μόνο να διαγράψουμε την δική μας πορεία.
Μία πορεία που θα έχει μέσα την ανθρωπιά, την συμπόνια και τον αλτρουισμό. Μία πορεία που θα μας φέρει πάλι κοντά στις ρίζες μας και στην πραγματική αλλαγή που πρέπει να επέλθει. Οπότε ας ξυπνήσουμε όλοι και σαν τον Σκρουτζ, που τον επισκέφτηκαν και τα τρία φαντάσματα, ας αλλάξουμε τις ζωές μας και ας τις κάνουμε πιο ουσιαστικές και ουσιώδεις. Ας γίνουμε άνθρωποι....
και ένα τραγούδι για να σας αφήσει μία κάποια γεύση.
σχόλια