Πρότυπα. Διαφορετικά και συγκεχυμένα. Και ζεις προσπαθώντας να τα πολεμάς και να τα ακολουθείς την ίδια στιγμή.
Σάββατο βράδυ, σπίτι. Υπάρχουν κάποια πρότυπα που ταιριάζουν στο προφίλ σου αλλά κατά βάση περιλαμβάνουν αρκετή δόση σοκολάτας, μια ζεστή φλις κουβέρτα τυλιγμένη γύρω σου και καμία ρομαντική ταινία να παίζει στο λάπτοπ σου ενώ στο background οι ήχοι της μύτης σου που ρουφάς με μανία κάνουν την σκηνή πιο δραματική και αξιολύπητη. Και ενώ εσύ δεν είχες καμία διάθεση να περάσεις το Σαββατόβραδο σου σπίτι έτσι, η μικρή χολιγουντιανή φωνή στο κεφάλι σου προσπαθεί να σε πείσει ότι έτσι θα είναι ωραία. Έτσι θα νιώσεις πρωταγωνίστρια και ας πρόκειται για ένα έργο που θα απολαύσεις μόνο εσύ.
Στα 25 έχεις συναντήσει καμιά 10 ανθρώπους που ήσουν σίγουρη ότι ήταν αυτοί και τελικά ήταν άλλοι. Γι' αυτό σου λέω. Κράτα λίγο από την παιδική σου αφέλεια. Τόση όσο χρειάζεται για να περνάς όμορφα και ούτε στάλα παραπάνω. Γιατί ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και δεν θα αλλάξει ποτέ.
Και τα (λάθος) πρότυπα συνεχίζονται. Και εσύ παλεύεις με τους δαίμονες και προσπαθείς να κάνεις κάτι και ενώ σαπίζεις βλέποντας Sex and the city (γιατί όσο σάπιο και αν είναι και όσο εξωπραγματικές και αν είναι και οι 4, υπάρχουν κομμάτια που μια γυναίκα στα 25 μπορεί τα ταυτιστεί. Παραδέξου το) βλέπεις την Κάρι να γράφει και τσουπ! Το κλισέ και χολιγουντιανό πρότυπο σου κάνει κεφαλοκλείδωμα και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Και λες «Μωρέ λες; Λες να κρύβω και εγω μια μικρή συγγραφέα μεσα μου και δεν το ξέρω?» και έτσι πέφτεις στην παγίδα και αρχίζεις να γράφεις. Και ενώ γράφεις φαντασιώνεσαι πως το κείμενο σου θα κάνει πάταγο και γελάς με τον εαυτό σου γιατι εδώ που τα λεμε παραείσαι αφελής.
Το μεγαλύτερο όπλο για μια γυναίκα στα 25 είναι η αφέλεια της. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει αποκτήσει ακόμα την εμπειρία που χρειάζεται για να μπορέσει να φτάσει σε κυνισμό την μαμά της. Κάποτε ήμουν στο αυτοκίνητο με την δικιά μου μαμά και γυρνούσαμε σπίτι από ότι θυμάμαι. Πρέπει να ήμουν 14-15 χρονών τότε. Μιλούσαμε και μας έπιασε το φανάρι στην Γαρυττού. Μπροστά μας ήταν ένα αμάξι με ένα ζευγάρι το οποίο μιλούσε και χαριεντίζονταν ευτυχισμένο. Το φανάρι ανάβει πράσινο και καθώς ο ένας κοιτούσε τον άλλον όπως φαντάζεστε δεν το πήραν χαμπάρι. Η μητέρα μου λοιπον χωρίς δεύτερα σκέψη κορνάρει και εμφανώς ενοχλημένη (και συνεπαρμένη από τον «ερωτα» του μπροστινού ζευγαριού) γυρίζω και της λέω: «Γιατί κορνάρεις; Μπορεί να της έλεγε κάτι ρομαντικό εκεινη τη στιγμή!» και μου απαντάει με το ύφος της ηττημένης από την πραγματικότητα γυναίκας «Το πιο πιθανό είναι να της έπιανε το μπούτι». Δε μίλησα. Αυτός ο κυνισμός και η ωμότητα με συνεπήρε για αρκετή ώρα. Σκεφτόμουν αν αυτή είναι η ζωή και αν αυτοί είναι οι άνθρωποι. Αν υπάρχει έρωτας και αν υπάρχει πως τον αναγνωρίζεις. Σκέφτηκα για πρώτη φορά: ίσως ποτέ δεν σταματήσει ο χρόνος ενώ κοιταζόμαστε για πρώτη φορά. Ξέρεις, δωμάτιο γεμάτο κόσμο και ξαφνικά τον βλέπεις και σε βλέπει για πρώτη φορά. Και ο κόσμος σταματάει να κινείται και ο ήχος παγώνει και ξέρεις. Ξέρεις ότι είναι αυτός ο ένας που ήταν meant to be να καταλήξει μαζί σου.
Αυτά στα 15. Στα 25 έχεις συναντήσει καμιά 10 ανθρώπους που ήσουν σίγουρη ότι ήταν αυτοί και τελικά ήταν άλλοι. Γι' αυτό σου λέω. Κράτα λίγο από την παιδική σου αφέλεια. Τόση όσο χρειάζεται για να περνάς όμορφα και ούτε στάλα παραπάνω. Γιατί ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και δεν θα αλλάξει ποτέ. Μπορεί να αλλάξει όμως ο τρόπος που τον βλέπεις. Και να ξέρεις (όπως είχε πει και ο Joey): "If you want something enough and your heart is pure, wondrous things can happen!"
σχόλια