Την εποχή της μεγάλης ευμάρειας, πριν μερικά χρόνια, είχα αποφασίσει να ψάξω και για δεύτερη δουλειά, γιατί τα χρήματα από την πρώτη δε μου έφταναν για να ζω με την πολυτέλεια που άρμοζε στην κοινωνική μου θέση. Σήμερα βέβαια αναλογίζομαι όλη εκείνη τη σπατάλη και ντρέπομαι πραγματικά που είχα την απαίτηση να τρώω κάθε πρωί πρασόπιτα. Πρασόπιτα την πρασόπιτα όμως στο τέλος βρέθηκα να χρωστάω δύο ενοίκια κι έτσι η εξεύρεση δεύτερης πηγής εσόδων κατέληξε επιτακτική ανάγκη.
Ένας φίλος μού πρότεινε να δουλέψω ως εποχιακός σερβιτόρος σε κάποιο τουριστικό νησί του νοτιοανατολικού Αιγαίου, βορειοδυτικά της Ρόδου, ανατολικά της Αστυπάλαιας και νότια της Καλύμνου, πατρίδα ενός διάσημου γιατρού της αρχαιότητας που το όνομά του σήμαινε εκείνον που κρατούσε τα άλογα. Η απόφαση να περάσω το καλοκαίρι δουλεύοντας σε νησί μού ήρθε αυτοστιγμεί. Μέσα σε δύο μέρες τακτοποίησα τις δουλειές μου, ειδοποίησα τη Στέλλα ότι θα πήγαινα στο αντικρινό περίπτερο για τσατσάρες κι έφυγα με το πλοίο της γραμμής.
Ίσως και να μην ξαναγύριζα ποτέ. Ίσως αντίκριζα για τελευταία φορά τη νύμφη πατρίδα μου. Ίσως σφηνώνονταν στη μνήμη μου σαν τελευταίο χάδι τα λόγια αποχαιρετισμού της Στέλλας: «Πάρε μου και μια λακ, γιατί δεν πρόλαβα να λουστώ».
Όταν χάθηκε πια η πόλη μου από τον ορίζοντα, ένιωσα την επιτακτική ανάγκη να φάω ένα ανάμεικτο τοστ. Τα χρήματα για τη λακ ίσα ίσα μου έφτασαν να αγοράσω ένα σκέτο ψωμάκι και με τα υπόλοιπα αγόρασα για γέμιση γκοφρετάκια amaretti - φτώχεια σπάνια για τα δεδομένα της εποχής, αφού ακόμα και τα φρικιά στο πλοίο είχαν στις τζίβες τους μεταξωτά κορδελάκια.
Η φασαρία μέσα στο σαλόνι του πλοίου ήταν ανυπόφορη, γι' αυτό περίμενα μέχρι τα μεσάνυχτα μήπως και μπορέσω και βρω καμία άδεια καμπίνα. Όταν έφτασε η ώρα, πήγα στο αντίστοιχο κατάστρωμα και άρχισα να χτυπάω τις πόρτες προσποιούμενος τον υδραυλικό. Στην πρώτη καμπίνα με έβρισαν, στη δεύτερη πάλι με έβρισαν αλλά στα ιταλικά, στην τρίτη μου ήρθε η πόρτα στα μούτρα και μετά με έβρισαν και στην τελευταία μου πρόσφεραν τις άπλυτες πετσέτες τους.
Έπρεπε να κινηθώ πιο συλλογικά. Συγκάλεσα αμέσως γενική συνέλευση όλων των κατόχων εισιτηρίων καταστρώματος, συντάξαμε καταστατικό, βγάλαμε προεδρείο και κάναμε κατάληψη διαμαρτυρίας στην καμπίνα 602 για να συνεδριάσουμε σχετικά με τα ζητήματα που εκκρεμούσαν εκείνη τη στιγμή.
Το πώς βολευτήκαμε εννιά άτομα σε τόσο μικρή καμπίνα ήταν άθλος. Ανοίξαμε τέρμα τον εξαερισμό και κοιμηθήκαμε αναγκαστικά κάθετα στα κρεβάτια για να χωράμε. Το πρόβλημα ήταν ότι τα ροχαλητά μας συντονίστηκαν, άρχισαν να ταλαντώνονται τα τοιχώματα της καμπίνας και σύντομα όλο το πλοίο άρχισε να χοροπηδάει επάνω στα κύματα. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή μπαίναμε στο λιμάνι της Αστυπάλαιας, όπου και ξεμπαρκάραμε, αφού πρώτα το πλοίο πήδηξε τον κυματοθραύστη.
Το υπόλοιπο ταξίδι κύλησε για όλη την ομάδα μας ήρεμα, κρυμμένη όπως ήταν μέσα στις λέμβους διάσωσης. Η νοτισμένη δροσιά της γαλήνιας θάλασσας κυλούσε γαργαλιστικά πάνω στα κορμιά μας που αδημονούσαν να αγγίξουν τη στεριά του μεγάλου αιγαιοπελαγίτικου νησιού βορειοδυτικά της Ρόδου, ανατολικά της Αστυπάλαιας, νότια της Καλύμνου, πατρίδα του διάσημου γιατρού της αρχαιότητας που ο όρκος του είναι γραμμένος στα τέτοια πολλών σημερινών συναδέλφων του.
Αφού αποχαιρέτισα τους συντρόφους μου, κίνησα για το κέντρο της πόλης ψάχνοντας καταρχήν για ξενοδοχείο. Κάποιοι τουρίστες μου σύστησαν ένα καλό και φτηνό κοντά στο παλιό ιταλικό διοικητήριο. Όταν είπα στον ρεσεψιονίστ ότι μπορούσα να δώσω 20 ευρώ τη μέρα, εκείνος με πήρε μαζί του, μπήκαμε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί του τελευταίου ορόφου. «Πολύ φτηνό ξενοδοχείο», σκέφτηκα. «Επιτέλους θα κοιμηθώ και μια φορά σε ρετιρέ». Με έβγαλε στην ταράτσα και μου έδειξε μερικά σλίπυ μπαγκ, ευτυχώς χωρίς ανθρώπους μέσα. Το βράδυ κοιμήθηκα παρέα με τρεις συνταξιδιώτες μου από το πλοίο καθώς και ένα σουρωμένο που είχε χάσει το δρόμο για τη σουίτα του.
Αν και το τσιμέντο ήταν κάπως σκληρό, εγώ κοιμήθηκα μια χαρά. Το ίδιο και τις υπόλοιπες τρεις μέρες, όσο χρειάστηκε για να βρω εργασία σε κάποια ταβέρνα της πόλης. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Το ποσό της διαμονής ανερχόταν σε 100 ευρώ κι εγώ είχα δεν είχα πάνω μου 35. Έχοντας εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις προσπάθησα να ξεπλύνω την ντροπή ζητώντας να πλύνω 80 πετσέτες. Στη διαπραγμάτευση ο ξενοδόχος αποδείχτηκε σκληρό καρύδι και τελικά, ύστερα από πέντε βασανιστικές ώρες, καταλήξαμε στα 70 σεντόνια, 40 μαξιλαροθήκες και κάποια τινάγματα του καναπέ με τον κόπανο.
Η συνάδελφός μου καμαριέρα λεγόταν Σόνια, μια πολύ όμορφη κοπέλα από τη Ρωσία. Πριν προλάβω να συμπληρώσω δύο μέρες αγγαρείας στο ξενοδοχείο, κατάφερα και την στρίμωξα στο 301Α, εκείνη όμως μου ξέφυγε και κλείστηκε στο 304Β. Χτύπησα επίμονα την πόρτα, μέχρι που την ανάγκασα να βγει από το παραθυράκι ψηλά και να μου πετάξει τα κλειδιά του δωματίου. Το βαρίδι των κλειδιών μού ήρθε στο κεφάλι και σκοτείνιασαν γύρω μου τα πάντα. Η ίδια μου περιποιήθηκε το τραύμα με ιώδιο και μία πετσέτα από το 411Δ, ενώ λίγο αργότερα δειπνήσαμε υπό το φως των κεριών στο 204Β.
Η σχέση εξελίχθηκε πολύ γρήγορα. Λίγες μέρες αργότερα γνωρίστηκα με τους γονείς της στη σάλα της ρεσεψιόν και αμέσως μετά αγοράσαμε κουπόνια γεύματος για την αίθουσα των μη καπνιστών. Εκείνοι μου εξήγησαν ότι ήθελαν πάση θυσία την ελληνική υπηκοότητα για την κόρη τους και μου υποσχέθηκαν ότι θα μου έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να συμφωνήσω σε ένα λευκό γάμο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να προδίδονται τα συναισθήματά μου, σκέφτηκα όμως την καλή πράξη για το κάρμα μου και δέχτηκα την πρότασή τους χωρίς να ζητήσω ανταλλάγματα. Άλλωστε κρατούσα μέσα μου κρυφά την ελπίδα ο λευκός αυτός γάμος να μετεξελιχθεί σε κανονικό.
Αφού έβαλα το κινητό μου στο αθόρυβο για να μην ακούγονται οι κλήσεις της Στέλλας, κινήσαμε γρήγορα τις διαδικασίες για το γάμο στο τοπικό δημαρχείο. Από εκεί και μετά όλα πήγαν στραβά. Ο δικηγόρος μας ήταν τόσο ηλίθιος, ώστε όχι μόνο απέτυχε ο λευκός γάμος, αλλά αναγκάστηκα να πάρω τη ρωσική υπηκοότητα και να απελαθώ στο Νοβοσιμπίρσκ· της Ρωσίδας της μπέρδεψαν το όνομα και την πήραν φαντάρο στο Μεγάλο Πεύκο, ενώ ο δήμαρχος μπέρδεψε το χοιρινό ρολό με το πατέ του σκύλου και για καμιά βδομάδα προήδρευε του δημοτικού συμβουλίου με τηλεδιάσκεψη από την τουαλέτα.
σχόλια