Tετάρτη30/4
Παραλαμβάνω κιάλλους σπόρους, από την Αμερική αυτήντη φορά (www.seedrack.com).Στο γραφείο αρχίζουν να με κοιτάνεπερίεργα. Στο μυαλό τους φαντάζονταιπως έχω καλλιέργειες μαριχουάνας στομπαλκόνι μου και εισάγω σπάνιες ποικιλίεςμέσω διαδυκτίου. Η Νάνσυ είναι εντελώςεκνευρισμένη με το νέο μου χόμπι καιέχει πειστεί πως έχω είτε κατάθλιψηείτε μανιοκατάθλιψη. Πάντως κάτι μεκατάθλιψη σίγουρα. Εγώ το απολαμβάνωτρομερά αυτό που κάνω φέτος. Μετά τηνπερσινή πανωλεθρία, φέτος έχω ένανπράσινο, υπέροχο κήπο και στο πίσωμπαλκόνι ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγήςφυτών. Έστω και δύο είδη να ευδοκιμήσουν,εγώ θα είμαι ικανοποιημένος. Προς τοπαρόν έχω έτοιμο για να μεταφυτέψω σεγλάστρες ένα γεράνι. GeraniumPyrenaicumSummerSnowονομάζεται και είναι λευκό και πανέμορφο.Τα άλλα δεν πιστεύω ν' αργήσουν. Σήμεραπαραλαμβάνω σπόρους για γιαπωνέζικασφενδάμια. Σαν μίνι πλάτανοι με κατακόκκιναφύλλα. Η καλλιέργειά τους δεν είναι καιτόσο απλή. Πρώτα θα μουλιάσουν σε ζεστόνερό για είκοσι τέσσερις ώρες και μετάσε νάιλον σακούλα με χώμα στο ψυγείογια εξήντα μέρες. Θα ακολουθήσω τιςοδηγίες πιστά και θα δούμε. Πάντως στηΝάνσυ δεν ξαναλέω τίποτα. Θα με βγάλειτρελό, είναι σίγουρο. Θα της χαρίσω όμωςγεράνια. Κατά τ' άλλα, έχω μόνο μιασυμβουλή να δώσω σε αυτούς που έχουνκαι γάτες και κήπους. Φυτέψτε αυτούςτους σπόρους που ονομάζονται catnipκαι είναι στην ουσία γρασίδι. Τα ηλίθιαζώα σας θα ξετρελαθούν με αυτό το γρασίδικαι θα αφήσουν τα υπόλοιπα φυτά στηνησυχία τους.
Πέμπτη 1/5
Πηγαίνουμε στοΜαραθώνα. Θα φάμε στη θρυλική κρεατολαγνικήταβέρνα Αρζεντίνα. Αμέσως μετά τη λίμνηστο Καλέντζι (Ithink)είναι αυτό το μέρος όπου οι Αθηναίοιπεριμένουν στην ουρά για να πάρουν ένατραπέζι και να βυθίσουν τις δοντάρεςτους στην καλοψημένη και ζουμερή σάρκαενός αργεντίνικου μοσχαριού. Ακολουθώοδηγίες Γιώργου, παίρνω και κάνω κράτησηγια τραπέζι και κράτηση για κρέας γιατέσσερις. Η διαδρομή μοναδική. Οι δρόμοιήσυχοι. Στο ραδιόφωνο κάτι παίζει πουτώρα δεν θυμάμαι, ελαφρές κουβέντες,μέχρι που σταματά το αστικό τοπίο (τημισώ αυτή την έκφραση) και αυτόματαγίνεται η μετάβαση. Από μπετόν σε δάσηκαι πρασινάδες. Μοναδικές εικόνες. Όλακαταπράσινα. Όλα ανθισμένα. Η φύσηέρχεται και σε καταπνίγει από παντού.Σκέφτομαι πως είναι πολύ τυχεροί αυτοίπου επιλέγουν να ζουν στην εξοχή καιόχι στην υστερία της Αθήνας. Σίγουρα,το μυαλό τους βλέπει πιο καθαρά. Φτάνουμεστην Αρζεντίνα, παρκάρουμε και ανεβαίνουμεστο μαγαζί. Κυριολεκτικά, πάνω από χίλιαάτομα κατακλύζουν ένα άσχημο κτίριοκαι μασοκοπάνε αργεντίνικο κρέας.Μπροστά ένα δωμάτιο για τις ψησταριές.Στοιβαγμένες σχάρες με τεράστιεςμπριζόλες, στην κάθε σχάρα υπάρχει καιτο όνομα του πελάτη. Τα ρεζερβέ, πουλέγαμε. Ολόκληρα σφαχτάρια μεταφέρονταιστον πάγκο του υπεύθυνου για το κόψιμο.Η Πέπη φωτογραφίζει το θέαμα, πιάνεικουβέντα με τους ψήστες. Παθαίνω μιαμικρότατη ναυτία. Μου ‘ρχεται στο μυαλόμια εικόνα από την εκπομπή του Παπαδάκητο πρωί, όπου σε κάποιο λιβάδι μια παρέασουβλίζει μια αγελάδα. Είμαι κι εγώσυνένοχος, δεν τίθεται θέμα, σκέφτομαι...Έρχονται τα κρασιά, τα δροσερά νερά, οιωραίες σαλάτες, τα χωριάτικα ψητάλουκάνικα, τα δροσερά τζατζίκια και στοτέλος ένας σωματαράς ψήστης μας παραδίδειτο κρεατικό. Τα μαχαίρια βυθίζονται στημαλακή σάρκα που είναι εμποτισμένη μετο νοστιμότατο λίπος του μοσχαριού.Ωραία γεύση, ωραίο ψήσιμο, αλλά όλο αυτόείναι τόσο πολύ, σκέφτομαι. Καταλαβαίνωπως και οι υπόλοιποι σκέφτονται το ίδιο.Για κάποιο περίεργο τρόπο αυτό το τραπέζιδεν έχει ισορροπία. Το κρέας είναι έναςθλιβερός πρωταγωνιστής που καταποντίζειόλα τα άλλα, ακόμα και τη διάθεσή μας.Δεν θέλω να λέω υποκριτικές βλακείες.Κι εγώ κρεατοφάγος είμαι. Όμως σήμερα,για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνειδητοποίησαπως και αυτό θέλει μέτρο, αλλιώς μπορείεύκολα να αισθανθείς κάπως. Κλείνω ταμάτια για τριάντα δευτερόλεπτα καιβλέπω έναν μίνι εφιάλτη πως πάνω στησούβλα στην εκπομπή του Παπαδάκη αντίγια τη γελάδα είναι η Πέπη... Στην επιστροφήσταματάμε σε ένα λιβάδι και ξαπλώνουμεστα χόρτα. Ησυχία, μόνο κελαϊδίσματαπουλιών και ούτε ένα σπιτάκι χτισμένοπουθενά. Η λίμνη και πράσινο μόνο. Αυτόείναι παράδεισος. Σταματάμε και σε έναφυτώριο να πάρουμε γαλλικές λεβάντες.Το βράδυ μασουλάω κάτι ονειρικά ρυζόγαλααπ' τον Βάρσο, που τα πήρα με πολύ κόπο,περιμένοντας ώρα στην ουρά.
Παρασκευή 2/5
Ανεβαίνουμε μετα πόδια στα Πετράλωνα να φάμε στοΘεραπευτήριο. Όμορφες γειτονιές. Εδώδεν φτάνει ακριβώς αυτός ο άσχημος ήχοςτου κέντρου. Τώρα είναι βράδυ και όλοιπηγαίνουν στα σπίτια τους, κάθονται σεκάτι ημιυπόγεια καφενεία και σε λίγο,μόλις μπει το καλοκαίρι, θα πηγαίνουννα δουν Φελίνι στο Ζέφυρο. Καθόμαστεέξω σε ένα τραπεζάκι στο δρόμο καιπαραγγέλνουμε λίγα καλαμαράκια, σαλάτακαι φρεσκοτηγανισμένες πατάτες. Ηανυπέρβλητη ελληνική ταβέρνα, σκέφτομαι.Λείπαμε όλοι σε ταξίδια, οι διακοπέςκαι οι άλλες οικογένειες μας πήραν ταμυαλά, στη δουλειά όλα βουνό κι εσύθέλεις μόνο να βλέπεις τους πάπυρουςνα τους παίρνει ο αέρας του πρωινού.Έτσι είναι η άνοιξη. Δεν λες εμπρός γιαδουλειά. Λες εμπρός για δουλειά εσωτερική.Στο σπίτι, ανοίγω την πόρτα του ψυγείουκαι ψηλαφίζω τις σακούλες με το χώμακαι τα σφενδάμια. Ελπίσω να δω τακατακόκκινα φύλλα τους σε ένα χρόνο.
Σας φιλώ
σχόλια