Ας μη μιλήσουμε για κριτικές εστιατορίων. Ας μιλήσουμε για τις παρουσιάσεις νέων μαγαζιών στην πόλη. Το κυνήγι, δηλαδή από τα media, για το νέο, την είδηση στον τομέα της εστίασης. Ανοίγει ένα καινούργιο εστιατόριο; Θα τρέξεις να το γράψεις πρώτος. Μια νέα συνεργασία; Ένα νέο μενού; Θες να το καταγράψεις. Οι αναγνώστες, έχουν αρχίσει να μετατρέπονται αργά, αλλά σταθερά, σε περιπετειώδεις foodies που θέλουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα, διαβάζουν και τα νέα του εξωτερικού και θέλουν κι εκείνοι να είναι πρώτοι στη γραμμή για το νέο φαλάφελ, το νέο μπέιγκελ, το νέο κινέζικο, την απίστευτη μυστική καντίνα, το νέο πολύ καλό εστιατόριο, ένα απίστευτο κρεατάδικο και τη νέα ψαροταβέρνα που κρύβεται σε ένα στενό κάπου εκεί και κάνει θαύματα, θέλουν να ξέρουν. Και φαίνεται αυτό από τον κόσμο που πολύ συχνά διαβάζει τις γαστρονομικές προτάσεις και σπεύδει να δοκιμάσει να αποκτήσει άποψη ίσως να βρει και το νέο αγαπημένο του εστιατόριο. Όλο αυτό που αναφέρω αλλά και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα sites, τα έντυπα, τους foodbloggers κ.λπ. για το ποιος θα πάει και θα γράψει πρώτος έχουν κάνει την κατάσταση αφόρητη και λίγο αστεία και εξηγώ γιατί. Όλος αυτός ο ανταγωνισμός αυξάνει τρομερά την ένταση με την οποία διατυπώνουμε στα κείμενα τις υπηρεσίες που προσφέρει κάθε φορά κάθε νέο μαγαζί εστίασης στην Αθήνα και φυσικά τις προσδοκίες του αναγνώστη.
Αν, όμως, ένα μαγαζί αφεθεί να εξελιχθεί με κανονικούς ρυθμούς, πρώτα με όσους το ανακαλύψουν σιγά-σιγά, τους περίοικους της περιοχής ίσως, θα φτιάξει μια γερή πελατεία (αν είναι καλό), θα τη χτίσει. Ίσως και να διαρκέσει.
Μην παρεξηγηθώ, δεν γράφει κανείς ως επί το πλείστον ψέματα, ούτε και τα εστιατόρια είναι κακά. Απλώς, όλη αυτή η μανία κάνει τα πάντα να φαίνονται παραμυθένια. Και μετά, όσο καλό και να είναι το φαλαφελατζίδικο (που πόσο καλό μπορεί πια να είναι ένα φαλαφελατζίδικο;), σπάνια θα φτάσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργήσει οι ωραίες φωτογραφίες και ο επιτακτικός τόνος του κειμένου που σε κάνει να θες να πας εκείνη τη στιγμή και να χώσεις τα δόντια σου στο φαλάφελ.
Να, ας πούμε εγώ πρόσφατα διάβασα για ένα τέτοιο μέρος. Το κείμενο, προσγειωμένο και ψύχραιμο, είχε βέβαια μέσα την εσάνς της ανακάλυψης. Εκείνο το δηλητηριάκι που σου χώνεται στο μυαλό και σου λέει κάθε δέκα λεπτά «πήγαινε τώρα να δοκιμάσεις αυτό το μέρος πριν οι ουρές φτάσουν μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας». Πήγα κι εγώ. Ένα καινούργιο μαγαζί, νέοι άνθρωποι που άνοιξαν κάτι με τις οικονομίες τους, έχουν όραμα και μια καλή ιδέα. Παρήγγειλα κάτι, έκατσα και το έφαγα, καλό ήτανε. Όλα σωστά, όμως λίγα. Λιγότερα τουλάχιστον από αυτά που περίμενα. Τόσος ντόρος γι' αυτό το πράγμα, που είναι απλώς πολύ καλό. Στο μεταξύ, υπήρχε ουρά έξω από το μαγαζί και μέχρι την άλλη μέρα είχαν γραφτεί σε άλλα sites και έντυπα άλλα τρία-τέσσερα κείμενα γι' αυτή την ανακάλυψη, αυτό το "γαστρονομικό" γεγονός.
Τι νομίζω ότι θα συμβεί από όλο αυτό; Από τη μια, όλος αυτός ο κόσμος που θα πάει να δοκιμάσει το καλό, καινούργιο εστιατόριο επειδή το διάβασε κάπου θα στηρίξει αυτά τα νέα παιδιά που πιθανότατα είναι βουτηγμένα στα χρέη και πεθαμένα στην κούραση και θα τα βοηθήσει να ανασάνουν λίγο οικονομικά, να πάρουν θάρρος. Από την άλλη, αν υπάρξει απογοήτευση, και ενδεχομένως θα υπάρξει, γιατί ένα νέο μαγαζί στην Ελλάδα σπανίως κάνει πρόβες με την κουζίνα του ή προβαίνει σε δοκιμές ώστε να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει καταστάσεις, ο κόσμος δεν θα ξαναπάει. Αν, όμως, ένα μαγαζί αφεθεί να εξελιχθεί με κανονικούς ρυθμούς, πρώτα με όσους το ανακαλύψουν σιγά-σιγά, τους περίοικους της περιοχής ίσως, θα φτιάξει μια γερή πελατεία (αν είναι καλό), θα τη χτίσει. Ίσως και να διαρκέσει. Πιστεύω πολύ στην ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων και τα εστιατόρια είναι το πιο ακριβές παράδειγμα γι' αυτό. Οι κουζίνες, οι πελάτες, η σταθερότητα της ποιότητας είναι πράγματα που στην σημερινή νέα Αθήνα με τα δεκάδες εστιατόρια που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια, θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτα πράγματα. Και αυτά κατορθώνονται μόνο μέσα από την ομαλή λειτουργία ενός μαγαζιού. Όταν δέκα sites και πέντε έντυπα γράφουν σε μια βδομάδα για ένα σαντουιτσάδικο δε νομίζω πως θα ωφεληθεί κανείς από αυτό. Ούτε ο μαγαζάτοςρας, ούτε ο πελάτης.
Τα λέω όλα αυτά και κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου. Φτάνει με τον ενθουσιασμό.
Σας φιλώ!
σχόλια