Δεν υπάρχειμεγαλύτερη ψευδαίσθηση απότο ότι στα νησιά χαλαρώνεις. Αργά ήγρήγορα, θα έρθει ο Αύγουστος να σεταράξει. Άνθρωποι κρέμονταν απόκαταστρώματα πλοίων, στοιβάζονταν σεπαραλίες, μάλωναν στο δρόμο με άλλουςοδηγούς, πάθαιναν υστερίες και χώριζανστη μέση του δρόμου, («ένα λάθοςκάναμε» έλεγε κλαίγοντας μιαΙταλιδούλα, που απ΄ό,τι κατάλαβα έκλεισεαπ' το ίντερνετ χάλια δωμάτιο, «τολάθος ήταν όταν σε παντρεύτηκα»ούρλιαζε εκείνος). Έπιναν μπόμπες κιέπαιζαν ξύλο για γκόμενες -που το επόμενοπρωί συνειδητοποιούσαν ότι δεν τουςάρεσαν καν- κάθονταν κατά λάθος πάνωστις μέλισσες του Αυγούστου, φώναζανότι γαμήθηκε το καλοκαίρι τους, έπεφτανσωρηδόν από μηχανάκια στους χωματόδρομους.Έκαναν δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «διακοπές». Από εκεί που οιεπιχειρηματίες βαρούσαν μύγες καικολούσαν επιγραφή-ταμπέλα «Ενοικιάζεται»έξω απ΄το κατάστημά τους, είχαν ξαφνικάορδές κόσμου να εξυπηρετήσουν και ναβγάλουν μέσα σε ένα μήνα όλα τα σπασμένα.Και οι τιμές ανέβαιναν.
Ακόμη και οιφίλοι μου, ήρθαν κι αυτοί ξαφνικάστην Κέρκυρα. Όλοι. Οπότε μετακόμισαΑλβανία. Βρήκα ένα ωραιότατο στουντιάκιέξω από τους Άγιους Σαράντα, όπου θαμπορούσα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Καιγια να μη χωρίσουμε με τον Ροντρίγκο τοέκανα, γιατί έτσι και μπαίνει ο Αύγουστοςσε νησί, να τα χαρτάκια με τηλέφωνα, ναοι προτάσεις, να τα κυνηγητά, πόσο νααντέξει ένα ζευγάρι και να μην αρχίσεινα μαλώνει; Βέβαια, από τη μέρα που τοναποχαιρέτησα με τις βαλίτσες, πάλι όλομπροστά του με έβλεπε (μια ώρα είναιΑλβανία-Κέρκυρα εν πλω). Εμφανιζόμουνστον Άσπρο Γάτο με χαβανέζικα πουκάμισα,καπέλο και γυαλιά κι έλεγα «εγκότουρίστα από Αλμπανία, εκντρομή ίρτα»αλλά με κάποιο τρόπο ο αδελφός μου μεαναγνώριζε. «Ok,δε μπαίνεις τώρα πίσω απ΄την μπάρα πουέχουμε πνιγεί στη δουλειά;». Όχι ότιη Αλβανία δεν είχε κλάμπινγκ. Είχε το«Φοίνιξ» λίγο πιο κάτω στην παραλία.Βαρούσε τέκνο 24 ώρες το 24ωρο. Καμιά σχέσηη χώρα με την τελευταία φορά που τηνεπισκέφτηκα (μόλις έπεσε ο Μπερίσα,ύστερα από εκείνο το θεματάκι με τιςπαρατράπεζες. Mπούκαρανοι πολίτες στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις,άνοιξαν τα κιβώτια με τα Καλάσνικοφ κιαλληλοσκοτώνονταν στους δρόμους, σφαίρεςαπό εδώ, πτώματα από εκεί, τι kitesurf καιμαλακίες, αυτές ήταν οι μόνες ενδιαφέρουσεςδιακοπές μου ever).Τώρα, μια απ' τα ίδια κι η Αλβανία,βαρεμάαααρα. Πρότεινα στους φίλους μου,για να μην νομίζουν ότι τους γράφω, ανθέλουν να νοικιάσουν το διπλανό σπιτάκιστα αλβανικά παράλια που είναι οικονομικάκαι ήσυχα, αλλά αυτοί με τίποτα. Κολλήματα.
Η Α γλίτωσετον Αύγουστο, θα έρχονταν τον Οκτώβριομε ιστιοπλοϊκό. Μαζί με τον Αύρα τουΉλιου και τον Μοίρη ξανά. «Μα πέρσισε όλο το ταξίδι ήσουν καθηλωμένη στοκατάστρωμα και ξερνούσες» τηςυπενθύμισα. «Τώρα θα έχεις κι έναμωρό να θηλάζεις και να αλλάζεις».«Μην ανησυχείς» έλεγε εκείνη,«πάντα τα καταφέρνω στα δύσκολα».Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλουαυτογνωσία;
Ο Noodleήταν ο μόνος που δεν ήρθε Κέρκυρα. Δηλαδήμου ανακοίνωσε μια μέρα ότι ξεκινά ναέρθει μαζί με το πετσετάκι του (σ.σ. τοπετσετάκι που κουβαλά πάντα μαζί τουαπό μωρό, τη μεγαλύτερη σχέση της ζωήςτου) οδικώς από Θεσσαλονίκη - Ηγουμενίτσα,αλλά με κάποιο μυστηριώδη τρόπο βρέθηκεστη Βουλγαρία, οπότε έμεινε εκεί. Όχιότι ο Noodleείναι άχρηστος, όπως λένε όλοι. Μπορείνα χρησιμοποιηθεί σε πολλά. Ως κακόπαράδειγμα, ας πούμε.
Ο Φεράριαποφάσισε να πάει εκδρομήαυγουστιάτικα Παξούς κι Αντίπαξους.Πολύ κακή ιδέα. Τα δελφίνια χαλασμένα,το υδροπλάνο φουλ, ιστιοπλοϊκό καισκάφος ελεύθερο ούτε για δείγμα. Οπότεο Φεράρι και η παρέα του πήγαν με καραβάκι,από αυτά που νοικιάζουν τα τουριστικάγραφεία, κι αν είσαι από νησί ξέρεις ότιδεν πρέπει ποτέ να μπεις εκεί μέσα. Αλλάρωτούσαν μήπως τους απέφευγα καιαναγκάστηκα να πάω! Ντάλα ήλιος,Βουγιουκλάκη για μουσική υπόκρουση,στοιβαγμένοι τουρίστες που έλιωνανώρες κάτω απ΄τον ήλιο τα τιρκουάζ νεράτα είδαν από μακριά και σε ένα λιμάνιγεμάτο πετρέλαια ο καπετάνιος τουςείπε: «Φάιβ μίνιτς σουίμ. Άφτερίτιγκ». Είχε μια σφυρίχτρα και κάθεφορά που σφύριζε έπρεπε να πέφτει κιαπό ένας επιβάτης. Κρυφτήκαμε μέσα καιβλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ με πολικέςαρκούδες! (Μάλλον ελλείψει aircondition στοκαράβι έβαζαν πολικές αρκούδες καιχιόνια στο DVDτου καραβιού για ψυχολογικούς λόγους).Κι ακούγαμε το διπλανό μας-Έλληνατουρίστα- να αφηγείται την ερωτικήιστορία του στο νησί στο φίλο του. «...Και τση λέω τση έρμης τση γκόμενας:Σίτιτι ντάααααουν!». Δεν μιλήσαμε,αλλά όλοι σκεφτήκαμε το ίδιο. Την έρμητην γκόμενα.
(συνεχίζεται)
σχόλια