Καθώςτο αυτοκίνητο ήταν σταματημένο στονπαράδρομο, η Ειρήνη συνειδητοποίησεότι δεν ήθελε ούτε να γυρίσει σε Εκείνοναλλά και δεν μπορούσε και να κρατήσειάλλο τον Ροντρίγκο δέσμιό της. Έπαιζεβέβαια πάντα η πιθανότητα να επιστρέψειστον Εβάντρους, το ζωγράφο που ζούσεστο χωριό με νεοχίπις της Βραζιλίας(«ουπς, Εβάντρους baby,μου πήρε χρόνια να γυρίσω σπίτι, αλλάτελικά τα κατάφερα»). Πιο πιθανό από τοπλάνο αυτό όμως ήταν το πλάνο πουπροϋπήρχε και του Εβάντρους. (Πλάνο Α:να καταφέρει να γίνει ομοφυλόφιλη). Αλλάένα παιδί το ήθελε, να πάρει. Κι έπρεπενα ‘ναι παιδί της αγάπης. Έβαλε μπροστάτο αμάξι και συνέχισε ακολουθώντας τηνταμπέλα «Προς Αθήνα».
«Θέλωμόνο να μου κάνεις ένα παιδί κι ύστερανα εξαφανιστείς» είπε στον Ροντρίγκο,ο οποίος εν τω μεταξύ είχε χάσει τοαεροπλάνο για Αυστραλία για να τηνπεριμένει και τα είχε πάρει στο κρανίο.«Και γιατί δεν εξαφανίζεσαι εσύ;» τηρώτησε. «Τα παιδιά και τα γατιά μένουνμε τη μάνα» είπε η Ειρήνη. (Απέφυγε ναπει αυτό που λέει η δική της μάνα, ότιτους άντρες και βέβαια θα πρέπει και νατους σκοτώνουμε αμέσως μετά το σεξ, μόνοπροβλήματα θα φέρουν στην οικογένεια).Σε εκείνο το σημείο πλακώθηκαν καιχώρισαν. Ο Ροντρίγκο έμεινε προς τοπαρόν στην Αθήνα για να μπορούν ναβρίζονται τηλεφωνικώς χωρίς να πληρώνουνδιεθνείς κλήσεις, η άνεργη Β πήρε στοσπίτι της την Ειρήνη και τα γατιά πουήταν άστεγοι. Η άνεργη Β κατέληξε μεLexotanilγια να αντέξει αυτήν τη συγκατοίκηση.
Δυοεβδομάδες αργότερα οΡοντρίγκο και η Ειρήνη συναντήθηκαντυχαία σε ένα κλαμπ και τα ξανάφτιαξανγια τα καλά. Αποφάσισαν τελικά ναξεπεράσουν όλα τα εμπόδια και να μείνουνμαζί. Πήγαν και σε ένα γενετιστή στοΆμστερνταμ -τους έκλεισε ραντεβού ηΛάουρα- για να δουν αν μπορούν ναπαραγγείλουν παιδί όπως το ήθελανεκείνοι. Αλλά μάλωναν ποιανού τα μαλλιά,τη μύτη και τον κώλο θα πάρει. Ο DontForget meπρότεινε το παιδί να πάρει τη δική τουμύτη που είναι στάσιμη (πιστεύει ότι ημύτη της αδελφής του, όσο περνάνε ταχρόνια, μεγαλώνει και γι' αυτό άλλωστετη μετράει με μεζούρα κάθε βράδυ, ενώαυτή κοιμάται. Παρεμπιπτόντως, ο DontForget meκαι η Κέιτι χώρισαν, εφόσον εκείνος ταέχει στην πραγματικότητα ακόμη με τημάνα του, όπως και οι περισσότεροιΈλληνες). Τελικά, με παρουσία συμβούλουσχέσεων, το ζευγάρι ήρθε σε συμφωνίαγια τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Οπότεάρχισαν να μαλώνουν για τον εγκέφαλο.Ο Ροντρίγκο φοβόταν ότι, αν το παιδίέπαιρνε το μυαλό της γυναίκας του, θαέβγαινε Ελληνάρας, η Ειρήνη φοβότανότι, αν το παιδί έπαιρνε το μυαλό τουάντρα της, θα έβγαινε βραζιλιάνικη lowclassσαπουνόπερα. Μπορούσαν βέβαια πάντα νααρπάξουν ένα άλλο παιδί από την κλινική,Φιλιππινέζας ας πούμε, αλλά δεν τοσκέφτηκαν, οπότε ζήτησαν ευγενικά απότο γενετιστή, αν γίνεται, το παιδί ναπάρει το δικό του μυαλό. Θα ονομάζοντανΦεζουάδα (βραζιλιάνικο φαγητό με μαύραφασόλια), θα ήταν θηλυκού γένους κι ότανμεγάλωνε θα παντρευόταν τον Φασολάκη.Αν φυσικά ο κόσμος εξακολουθούσε ναυπάρχει.
ΟΡοντρίγκο, απ' το άγχοςτου γι' αυτό που πήγαινε να κάνει χωρίςνα είναι έτοιμος, άρχισε το κάπνισμα,οπότε οι Βραζιλιάνοι τον ξέγραψαν απόδικό τους και του πήραν πίσω τηνυπηκοότητα. Η Ειρήνη αγχωνόταν που οΡοντρίγκο άρχισε το κάπνισμα γιατί τοπακέτο έγραφε πάνω «το κάπνισμα βλάπτεισοβαρά το σπέρμα». Έκανε μυστική συμφωνίαμε τον περιπτερά να δίνει στον Ροντρίγκομόνο απ' τα πακέτα με τον καρκίνο. ΟΡοντρίγκο δούλευε μέρα νύχτα για νακάνει προπόνηση ώστε να αντέξει τα νέαέξοδα με τον ερχομό του παιδιού. Έτσικι αλλιώς -το άλλο που λέει η μάνα της-γιατί να μένει ο άντρας στο σπίτι, γιανα το βρωμίζει;
ΗΚοκαλίνα ξεπέρασε την ανορεξία της κιέγινε Στρουμπουλίνα. Ο Ζαμπονοτυροπιτούληςέγινε μαρκομανής (μαρκομανής: ο άνθρωποςπου έχει πάθει μανία με τις μάρκες). ΟιΕΛΛΠΡΟΒΡΑ μίλησαν για προδοσία κι έφυγανμόνοι τους μόνιμα για εκείνο το χωριουδάκιστον Αμαζόνιο. Αλλά ξέχασαν να πάρουντον Σαλαμά, να πάρει. Η Ειρήνη δεν πήρεποτέ τη διπλανή σελίδα.
Κιέτσι, η Ειρήνη κι ο Ροντρίγκοσυνέχισαν το τσιγγαναριό, να ζουν μιααπό εδώ μια από εκεί, ήρεμα κι απλά, μερούχα να φεύγουν απ' το μπαλκόνι,παπούτσια να εκτοξεύονται σε κεφάλια,πιάτα να σπάνε στους τοίχους, δικηγόρουςνα παθαίνουν heartattack πουτους ξυπνάνε χαράματα για να βγάλουνδιαζύγιο, αλλά και τις στιγμές της αγάπηςπου σε κάνουν να λες, «ώχουουου... αυτήη στήλη δεν θα τελειώσει ποτέ».
The end.
σχόλια