ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Στο σημερινό «Α μπα»: το εφτάρι το καλό

Στο σημερινό «Α μπα»: το εφτάρι το καλό Facebook Twitter
108

 

__________________
1.

Αγαπητή Αμπα, έχω μια λίγο χαζή απορία η οποία όμως μου τριβελίζει το μυαλό. Στις οδηγίες παρασκευής τσαγιού διαβάζουμε ότι πρέπει να αφήνουμε το φακελάκι μέσα στο νερό για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα διότι αλλιώς αλλοιώνεται η γεύση του και το τσάι πικρίζει. Όμως σε όλες τις σειρές έχω παρατηρήσει ότι όποτε κάποιος κρατάει μια κούπα κρέμεται και το κορδονάκι από ένα φακελάκι τσάι. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είναι τόσο απαραίτητο να μας υποδείξουν ότι πίνουν τσάι και όχι ας πούμε καφέ στην κούπα; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που δεν φαντάζομαι; Γιατί να σου πω την αλήθεια τόσες πολλές φορές που το έχω παρατηρήσει έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως παίζει κάποια διαφήμιση υπέρ του τσαγιού ή ίσως κάποια προπαγάνδα εναντίον του καφέ; Η αλήθεια είναι με ενοχλεί που το βλέπω, αυτόματα σκέφτομαι "το τσάι σου έχει πικρίσει τόση ώρα που άφησες το φακελάκι μέσα"! Γράφοντας την ερώτηση άρχισα να σκέφτομαι μήπως είμαι υπερβολική που το παρατηρώ τόσο πολύ, πείτε ρε παιδιά εσάς σας ενοχλεί αυτό ή είμαι ψυχαναγκαστική με το θέμα; Curiosity

Το παρατηρώ κι εγώ στο Big Bang Theory, αλλά όχι αλλού. Τώρα που το είπες μπορεί όμως να κολλήσω κι εγώ. Νομίζω ότι είναι από τις περιπτώσεις που αρχίζεις να βλέπεις κάτι και μετά το παρακολουθείς και το παρατηρείς και δεν μπορείς να το ξε –δεις. Είναι πάντως γεγονός ότι πικρίζει το τσάι μετά από το ενδεδειγμένο χρονικό διάστημα, δεν πίνεται.

__________________
2.

Αγαπητή Α-μπα,

Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα, αν και το έχεις αναλύσει και προηγουμένως είμαι πεθερόπληκτη. Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει μιας και η πεθερά μου είναι γιατρός. Έχουμε και λέμε, ο άντρας μου κι εγώ ζούμε στο εξωτερικό. Το καλοκαίρι που κατεβήκαμε Ελλάδα για διακοπές, προτείνει ο σύζυγος να επισκεφτούμε το οφθαλμιατρείο της μαμάς μιας και τελευταία παραπονιόμουν ότι τα μάτια μου είναι πολύ ξηρά. Μετά την επίσκεψη μου έγραψε αιματολογικές εξετάσεις οι οποίες θα βγαίνανε αφού εμείς θα είχαμε επιστρέψει σπίτι μας, οπότε (η ηλίθια εγώ) λέω στο εξεταστικό κέντρο να της στείλει στην πεθερά μου/ γιατρό. ΓΙΑΤΙ!!ΑΧ ΓΙΑΤΙ το έκανα αυτό, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Στις εξετάσεις βγήκε πιο πάνω από το κανονικό ένας δείκτης που λέγεται TSH, αυτό δείχνει όπως είπε η πεθερά υποκλινικό υποθυρηδειισμό. Ο οποίος ευθύνεται για υπογεννητικότητα (να πω ότι έχουμε μπει στη λουμπα του να κάνουμε παιδί τους τελευταίους 3 μήνες), πήγα και στο γιατρό εδώ επανέλαβα τις εξετάσεις και βγήκε ο παραπάνω δείκτης ακριβώς στο ανώτατο όριο, επομένως ο γιατρός εδώ δε με παρέπεμψε σε ενδοκρινολόγο, μου είπε οτι δε συντρέχει λόγος ανησυχίας και ότι αν σε ένα χρόνο προσπάθειας δεν έχω συλλάβει τότε να τον επισκεφτούμε ξανά με το σύζυγο να κάνουμε και οι 2 εξετασεις. Αυτή η απάντηση όμως δεν ήταν αρκετή ούτε για το σύζυγο ούτε για την πεθερά, πήγε ρε συ Λένα και ρώτησε χωρίς την αδειά μου με τις εξετάσεις μου ενδοκρινολόγο και γυναικολόγο!!!! Αυτό δεν είναι παραβίαση του ιατρικού απορρήτου αλλα και της προσωπικής μου ζωής? Με έχει πειράξει πάρα πολύ. Φυσικα το συζήτησα με τον άντρα μου, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν το πολυέχω με τις κατά πρόσωπο αντιπαραθέσεις και χάνω το δίκιο μου. Αυτό που με πλήγωσε παραπάνω είναι που ο άντρας μου είπε οτι αυτό αφορά κι εκείνον αν δε μπορώ να κάνω παιδί. Με βγάλανε και στείρα τώρα. Έβλεπα σειρές και ελληνικές ταινίες για πεθερές κι έλεγα αυτο αποκλείεται να συμβει σε εμένα και τώρα νιώθω ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Επίσης να σου πω οτι δεν είμαι πιτσιρικα ειμαι 34, στο εξωτερικό ήρθα για δουλεια πριν απο 7 χρονια (μόνη, το σύζυγο γνώρισα και παντρεύτηκα εδω τα τελευταια 4 χρόνια - 1 χρόνος παντρεμένοι) . Πριν απο αυτό στην Ελλάδα, Αθήνα, ζούσα μόνη μου και δούλευα, η πλήρης ανεξαρτησία απο τους δικους μου γονεις ξεκινησε πολύ νωρίς δηλαδή. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αυτό, με πλακώνει....και αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ είναι μια μικρή φωνή μέσα μου που με σπρώχνει να τα παρατήσω όλα, ότι δεν ειναι η ζωή αυτή για μένα. Με ενδιαφέρει η γνώμη σου λοιπόν εξού και η ερώτηση. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και πολλά φιλιά.

Μου φαίνεται πολύ έντονη η αντίδραση σου. Όχι ανεξήγητη, αλλά έντονη σε σχέση με (αυτό που λες) ότι σε ενοχλεί. Σκέφτεσαι να τα παρατήσεις όλα μετά από ένα χρόνο γάμου επειδή η πεθερά σου είναι γιατρός και ανακατεύεται; Το πρόβλημα με τις πεθερές δεν είναι ποτέ με τις πεθερές. Είναι με τους συζύγους. Οι πεθερές βρίσκουν έδαφος, μπαίνουν σε ανοιχτό σπίτι, ξέρουν ότι μπορούν, νιώθουν την άνεση, αισθάνονται ότι η συμμαχία του παιδιού τους είναι μαζί τους, πώς το λένε. Αν δεν υπάρχουν οι συνθήκες, μια πεθερά μπορεί να σε εκνευρίσει, αλλά αν νιώθεις σφιχτή ομάδα με τον άντρα σου, δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι θέλεις να τα βροντήξεις όλα. Η μικρή φωνή δεν σου λέει για την πεθερά, κάτι άλλο σου λέει, και είναι κατεπείγον να το ακούσεις πριν κάνεις παιδί.


Δεν χρειάζεται να έχεις κάποια ικανότητα για να συζητήσεις κάτι που σε ενοχλεί με τον άντρα σου. Αυτό έλειπε, να πρέπει να έχουμε εκπαίδευση δικηγόρου για να πείσουμε τον άντρα μας για αυτά που νιώθουμε. Εκεί βλέπω το πρόβλημα, και όχι στην παρεμβατικότητα της πεθεράς – η οποία μένει σε άλλη χώρα, τι άλλο μπορεί να κάνει; Προφανώς δεν θα της στείλεις άλλες εξετάσεις στο μέλλον. Αν νιώθεις ότι «χάνεις το δίκιο σου» σε συζητήσεις με τον άντρα σου, κάτι λέει αυτό για την επικοινωνία μεταξύ σας. Είναι χαρακτηριστικό ότι λες «με βγάλανε στείρα», σα να αναγνωρίζεις ότι αυτοί οι δύο είναι ομάδα, κι εσύ είσαι απ' έξω.


Ο άντρας σου πρέπει να είναι δικός σου σύμμαχος. Εσύ είσαι τώρα η οικογένεια που διάλεξε. Η μαμά παραμένει μαμά, αλλά δεν επιτρέπεται να κάνει κουμάντο στο ζευγάρι. Εξέτασε την κατάσταση, και επαναπροσδιόρισε το πρόβλημα.

 

__________________
3.

Γειά σου Ά, μπα, και ευχαριστούμε για τις φοβερές απαντήσεις σου! Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με τη μητέρα μου που για κάποιο λόγο πάει να περάσει επιτυχίες δικές μου για δικές της. πχ Μου λέει πως αν δεν ήταν αυτή δεν θα έμπαινα στο Πανεπιστήμιο και ότι μόνο εξ αιτίας της έγινε αυτό, και γενικά πιστεύει ότι αν δεν μου το πει αυτή να κάνω κάτι, τότε εγώ δεν θα το κάνω. Έτσι ακούω συνέχεια υποδείξεις και "συμβουλές" από μέρους της. Εγώ αντιδρώ απομακρυνόμενη απ αυτήν και κόβοντας την όταν πάει να πει κάτι. Έχω φτάσει στο σημείο όμως να μην κάνω κάτι αν μου το πεί αυτή ακόμα κι αν αυτό το θέλω και εγώ γιατί δεν θέλω να την ακούσω να λέει ότι είναι δικό της κατόρθωμα. πχ θέλω να χάσω μερικά κιλά και αυτό είναι πάντα κάτι που μου λέει να κάνω. Εγώ λοιπόν αντί να προσπαθήσω να τα χάσω τρώω πιο πολύ. Αυτό φυσικά καταλαβαίνω πως δεν θα μου βγεί σε καλό. Θα ήθελά τη γνώμη σου στο πως να απαλλαχτώ απ αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς μου. Με τη μητέρα μου να συνεννοηθώ το βρίσκω λίγο δύσκολο καθώς είναι υπερβολικά ισχυρογνώμων σ αυτά που πιστεύει.- μητερόπληκτη

Έφτασες στο σημείο να απομυθοποιήσεις τη μητέρα σου. Καθυστερημένα, αλλά το έκανες. Το επόμενο βήμα είναι να την αγαπάς ως άνθρωπο, χωρίς να εξαρτάσαι από τη γνώμη της, χωρίς να συνδέεις τον αυτοπροσδιορισμό σου από την έγκρισή της. Το να προσπαθείς να κάνεις το ανάποδο από αυτά που σου λέει είναι ακριβώς ίδιο με το να κάνεις ό,τι σου λέει. Κατά βάθος αυτό που θέλεις πιο πολύ από όλα είναι να την ευχαριστήσεις και να σε αποδεχτεί. Αυτό που θέλουμε όλοι μας ως ένα σημείο, αλλά ίσως δεν έχεις καταλάβει σε τι βαθμό το κάνεις.


Φυσικά και δεν γίνεται να συνεννοηθείς, δεν θα πρότεινε κανείς να «συνεννοηθείς». Για να έχεις μια ελπίδα να συνεννοηθείς κάποτε με τη μάνα σου πρέπει πρώτα να ανεξαρτητοποιηθείς εκατό τοις εκατό, να φτιάξεις την δική σου ζωή, με τις δικές σου δυνάμεις, και να νιώθεις καλά με αυτή - τότε, θα δεις τη μάνα σου σαν τρωτό άνθρωπο, και όχι σαν τον άνθρωπο που πρέπει να δώσει την έγκρισή του για τα πάντα.


Μην χρησιμοποιείς τη μάνα σου ως δεκανίκι, ως δικαιολογία για να μην κάνεις αυτά που ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις. Εσύ έχεις την ευθύνη για τις πράξεις σου, όποια και να είναι η επιρροή που δέχεσαι. Αν δεν σου αρέσει η επιρροή, βρες τρόπο για την ελαχιστοποιήσεις.

__________________
4.


Α, μπα μου! Αντιμετωπίζω και εγώ ένα από αυτά τα 3rd world problems όπως λες και εσύ. Όλα είναι στρωμένα στη ζωή μου, δουλεύω εκεί που μ αρέσει, με καλές συνθήκες, έχω φίλους και παρέες, και την προοπτική για μία άνετη ζωή. Ψάχνομαι συνέχεια για καινούρια πράγματα και ενδιαφέροντα να κάνω. Παρόλο που βρίσκω πράγματα που μου αρέσουν δυσκολεύομαι να τα συνηθίσω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν περνάω καλά κάνοντας τα. Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να περνάω πάρα πολλές ώρες μέσα στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση η χαζεύοντας στον ίντερνετ και μένοντας μόνη μου. Παρόλο που απολαμβάνω αυτή τη μοναξιά νιώθω παράλληλα πως η ζωή και όλα τα ενδιαφέροντα είναι έξω, αλλά δεν καταφέρνω να με ξεκουνήσω.. Είμαι βολεμένη στο μέσα. Να πω επίσης ότι μόνο τώρα τελευταία (στα 27 μου) θεωρώ πως έχτισα την αυτοπεποίθηση μου και ακόμα δουλεύω. Πιο παλιά έμενα μέσα γιατί δεν ένιωθα άνετα πάντα να είμαι σε κοινωνικές περιστάσεις και νομίζω αυτό το ότι μένω τόσο μέσα κάνοντας τίποτα μου χει μείνει κουσούρι. Θα ήθελα τη γνώμη σου και των αναγνωστών πάνω σ αυτό, στο πώς να γίνω πιο δραστήρια. Τώρα τελευταία έχω βάλει κάποιες δραστηριότητες στο πρόγραμμα μου δεν γίνεται να αποφύγω να πάω (πχ μάθημα οδήγησης ή Ισπανικά) και βλέπω βελτιωση, Καμιά άλλη ιδέα?- τραλαλα

First world problem λέγεται. Ελπίζω να σου ξέφυγε. Αν δεν σου ξέφυγε, να μια δραστηριότητα: μάθε γιατί ονομάζεται πρώτου και όχι τρίτου.

__________________
5.


Ά,μπα μου ήμουνα μέχρι πριν ένα χρόνο με ένα παιδί από Ισπανία και οι γονείς μου ξέραν γι' αυτόν. Δεν ταιριάξαμε και χωρίσαμε στο τέλος. Εγώ το χω ξεπεράσει αλλά αυτή που δυσκολεύεται είναι η μαμά μου. Δεν ήθελε να είμαι μαζί του γιατί δεν είναι Έλληνας και ίσως έμενα για πάντα εκτός Ελλάδας και τώρα αντί να χαρεί, που λέει ο λόγος, μου τα πρήζει ότι σου τα λεγα εγώ ότι έπρεπε να χωρίσεις και τι θα γίνεις τώρα και είσαι άχρηστη που δεν είσαι με κανέναν και παρόλο που τον άφησα εγώ γιατί δεν με κάλυπτε, η μαμά μου δεν το πιστεύει και θεωρεί πως εγώ είχα κάποιο κουσούρι και ότι με άφησε αυτός. Έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο δράμα και δεν μπορώ να την ακούω άλλο. Εννοείται ότι της απαντώ καταλλήλως ότι ήταν καλή επιλογή απλά δεν βγήκε καλά και ότι καλύτερα να βρώ κάποιον που μου ταιριάζει καλύτερα κτλ αλλά δεν ακούει τίποτα. Κάθε φορά που μιλάμε ακούω το δράμα της μάνας που έχει μία κόρη που δεν είναι αρκετά καλή για να κρατήσει κάποιον!! Ποιά είναι κατάλληλη απάντηση σ αυτές τις περιπτώσεις ;- αχ βαχ

Τι είναι αυτή η εξάρτηση από τις μανάδες σας βρε κορίτσια; Το δράμα δεν το δημιουργούν μόνες τους, συμμετέχετε, επειδή για κάποιο λόγο θεωρείτε σημαντικό να τις αποστομώσετε, ή να τις πείσετε, ή να τις αλλάξετε. Δεν είναι φίλες σας. Έτσι είναι οι μανάδες, ανακατεύονται, γκρινιάζουν, σχολιάζουν. Όσο βλέπουν υποχώρηση, χώνονται. Κλείστε την πόρτα επιτέλους, ολόκληρες γυναίκες είσαστε.


ΥΓ. Διάβασε την απάντηση της ερώτησης 3.

__________________
6.


Εδω και καιρο είμαι ερωτευμένη με ενα παλικαρι..βγαιναμε κυριως με δικη του πρωτοβουλια, αλλα ποτε δεν εδειξε κατι περα του φιλικου αν σκεφτεις οτι μου μιλουσε και για τις σχεσεις του. Εχω κολλησει τρελα. Πρωτη φορα νιωθω τοσο ανικανοποιητη επειδη δεν ειμαι μαζι του. Εδω και καιρο ενω θελω να βγαινουμε τον αποφευγω γιατι δεν μπορω αλλο να το παιζω φιλη ενω δεν ειμαι. Μηπως ομως ετσι χανω καποιον φιλο; Μηπως βγαζω απο τη ζωη μου καποιον επειδη δεν νιωθει οπως θελω;

Αν τον λιγουρεύεσαι δεν είναι φίλος σου, αν όπως λες το παίζεις φίλη αυτομάτως δεν είσαι φίλη του, άρα ποιον φίλο θα χάσεις; Αν αποδειχτεί ότι δεν νιώθει όπως θέλεις, θα δεις αν μπορείτε να γίνετε φίλοι ή όχι.

__________________
7.

Τι ωραία που είναι η στήλη σου Α, μπα! Πάντα ήθελα να σε ρωτήσω και ήρθε η ώρα λοιπόν. Είχα σχέση με μια κοπέλα για τρια χρόνια ξεκίνησε όταν ήμουν 25 και αυτή 28. Παίζαμε στην ίδια ομάδα πριν φύγω για το εξωτερικό, γενικά κάναμε πολλά μαζί. Λίγο πριν μάθω ότι φεύγω χωρίσαμε. Μετά τον χωρισμό έγιναν διάφορα. Ήρθε εδώ που μένω, κάναμε σεξ ξανα. Βέβαια συνεχίσαμε να μιλάμε. Μετά άρχισε τις δηλώσεις πως δεν με θέλει και δεν νιώθει τίποτα για μενα πια. Το κατάλαβα λοιπόν, της είπα ότι απλά δεν χρειάζεται να μου το λέει συνέχεια. Μετά από λίγο καιρό έκανα κάτι με μια αλλή κοπέλα για ένα βραδυ. Πάντα με ρωτούσε αν είχα βρει κάποια άλλη και όταν της είπα τελικά τι έγινε, άρχισε να με μειώνει πάρα πολύ, να είναι απότομη, να μην την ενδιαφέρει και πολύ τη κάνω. Άπλα για κάποιο λόγο μου μιλούσε. Όταν γύρισα Ελλάδα και πήγα για λίγες προπονήσεις με την ομάδα με έκραζε στο γήπεδο συχνά μπροστά στις άλλες κοπέλες. Γενικά ό,τι και να κάνω πλέον το κατακρίνει και το μειώνει. Με τους φίλους μου που το συζητάω μου λένε οτι είναι κρίμα να μην μιλάμε μετά από τόσα χρόνια. Αλλά ρωτάω λοιπον εσένα αξίζει να κάθομαι να μιλάω σε αυτό το άτομο μόνο και μόνο επειδή είχαμε σχέση για 3 χρόνια; Πιστεύω οτι δεν υπάρχει λόγος να μιλάω μαζί της. Από τη στιγμή που της τα έχω πει όλα αυτά και δεν λέει να καταλάβει και λέει απλά οτι έτσι είναι ο χαρακτήρας της.

Υ.Γ. Μου φαίνεται ότι την καλύτερη ερώτηση της ημέρας την βάζεις πάντα στο τέλος (στο 7). Ισχύει;

Η ιστορία ταιριάζει περισσότερο σε ηλικίες 15 και 18, αλλά για αυτό που ρωτάς είμαι μαζί σου. Αυτό μας έλειπε, να έχουμε την κοινωνική υποχρέωση να μιλάμε με όσους τα είχαμε στη ζωή μας. Μην ακούς κανέναν, θα μιλάς σε όποιον θέλεις και για τους λόγους που θέλεις.


ΥΓ. Ναι, και για την παρατηρητικότητα σου είσαι στη θέση 7. Γι ' αυτό, κι επειδή δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα διάβαζε «α μπα» κάποιος που ασχολείται με τον αθλητισμό. Εκτός αν η ομάδα είναι ομάδα πόκερ.

108

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2: To να σε ενοχλεί η πεθερά (το έχω περάσει κι εγώ αυτό το θεματάκι) μπορεί να σχετίζεται με τη σχέση με το σύζυγο, μπορεί όμως και όχι - είναι επίσης πιθανό η πεθερά με τον τρόπο της να ακουμπά μια βαθιά, ευαίσθητη χορδή σου, και να γίνεσαι έξω φρενών. Στην προκειμένη βέβαια περίπτωση το βρίσκω πράγματι απαράδεκτο να έχουν κάνει τις εξετάσεις της κοπέλας φέιγ βολάν. Είναι δικές της και μόνο η ίδια επιτρέπεται να ασχοληθεί με το ζήτημα (εκεί βγαίνει φάουλ και ο σύζυγος, που δεν έβαλε τη μητέρα του στη θέση της).
Συχνότατα η πεθερά έχει το θεματάκι με τον δικό της το σύζυγο (που την έχει γραμμένη) και γι'αυτό έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο και μπόλικο θυμό για να είναι παρεμβατική στην ζωή του γιού της. Από κάπου θέλει να πιαστεί για να νιώσει χρήσιμη και σημαντική!
Και χορευτές; Και αθλητές; Και στιχουργοί;όλοι υπάρχουν στην α,μπα την καλή! "τσάι που πικρισε πολύ, βγάζει του πόνου τη βουή, κάθε γουλιά είναι φαρμάκι, γιατί με άφησες βρε Τάκη; Και πίνω τσάι, πίνω τσάι, πίνω τσάι "
Οι πιο πολλοί εδώ μέσα,μετά τα σχόλια που διάβασα, κάνουν ένα βασικό κ συνηθισμένο λάθος : άλλο τα λάθη της μάνας κ αλλο τα εγκλήματα. Κ δυστυχώς οι περισσότερες μάνες κάνουν εγκλήματα κ όχι απλά λάθη. Αυτό το βλέπουμε να ξεδιπλώνεται σε ανθρώπους γύρω μας κάθε μέρα. Κακοποιημένα παιδιά (κ δεν αναφέρομαι μόνο στη σωματική αλλά κυρίως στην ψυχολογική κακοποίηση) που γίνονται δυστυχισμένοι ενήλικες, όπου όμως θέλουν κ αυτοί μέσα στη παθογένεια τους να γίνουν γονείς κ να τους βοηθάει κ η αρρωστη μανουλα τους με το παιδί για να διαιωνιστει η αρρώστια στον αιώνα τον άπαντα. Έχω δει ελάχιστες γυναίκες ψυχικά υγιείς που είναι ικανές να γίνουν μάνες. Δυστυχώς ναι ελάχιστες έπρεπε να γίνονται. Το ίδιο ισχύει κ για τους άντρες. Απλά η συζήτηση εδώ περιστρέφετε
Ναι μεν σωστό εν μέρει αυτό που λες γιατί έτσι κι αλλιώς δεν "στέκουν" όλοι καλά (γονείς και μη) και διαιωνίζουν παθογένειες. Όμως αυτή η συλλογιστική χρησιμοποιείται ευρύτατα από την πατριαρχία ως επιχείρημα για να "καλουπώσει" και να ελέγξει τις γυναίκες που "ως μάνες πια" πρέπει να έχουν συγκεκριμένο ρόλο μιας και "επιτελούν το πιο θεμελιώδες και βασικό πράγμα για την κοινωνία και τον κόσμο". Σ'αυτό τι έχεις να απαντήσεις;
Έγραφα από κινητό κ πριν προλάβω να ολοκληρώσω πάτησα καταχώρηση. Ηθελα λοιπόν να συνεχίσω κ να πω ότι ΑΚΡΙΒΏΣ τα ίδια ισχύουν κ για τους άντρες. Ακριβώς. Αλλά να σου πω κάτι τραγικό? Τις περισσότερες φορές τα τέρατα είναι δύο. Κ ο ένας καλύπτει την αρρώστια του άλλου. Καμιά γυναίκα που έχει ψυχική υγεία δεν παντρεύεται έναν εν δυνάμει πχ παιδεραστή. Όταν βλέπω άρρωστο πατέρα ψάχνω κ την αρρωστη μανα κ το αντίστροφο. Οι άρρωστοι άνθρωποι παντρεύονται μεταξύ τους. Κ συνήθως μένουν μαζί μέχρι το τέλος, έχοντας κεράσει πια όλη τους την τρέλα στα παιδιά τους. Αστο. Δεν είναι θύμα κάνεις από τους ενήλικες. Μόνο τα παιδιά Λυπάμαι.
Σ'αυτό δεν θα διαφωνήσω και έχω μάλιστα και χαρακτηριστικό παράδειγμα στον ακαδημαϊκό χώρο μεγάλης πόλης της χώρας μας. Άστο. Πάντως η παρατήρησή μου με τον φεμινιστικό μανδύα έχει να κάνει και με αθώες εκδηλώσεις δημοσίου διαλόγου που εμφορείται από διάχυρο μισογυνισμό ιδιαίτερα προς τις μάνες που δεν συμμορφώνονται ως προς τα δεδομένα που έχουν άλλοι στο μυαλό τους έστω και αν δεν βλάπτουν ούτε στο ελάχιστο τα παιδιά τους με την συμπεριφορά τους. Πχ. δες τις εξομολογήσεις στα τοπ σχολιασμένα.
#1Εξαρτάται από το τσάϊ. Αν είναι με φρούτα του δάσους ή άλλα φρούτα (συνήθως αποξηραμένα) τότε το αφήνουμε να τραβήξει τουλάχιστον 5-7 λεπτά. Και καθόλου να μην βγει το φακελάκι δεν πειράζει, ίσα ίσα το δυναμώνει στην γεύση, δηλαδή του δίνει άρωμα.Μόνο στο πράσινο ή μαύρο τσάϊ δεν ισχύει. Εκεί το κρατάς σχεδόν μισό λεπτό, μπορεί και ένα λεπτό (γούστα είναι αυτά). Παραπάνω με τίποτα,πικρίζει φρικτά.
Μου θύμισες τώρα ένα ανέκδοτο με την μπύρα Corona. Παραγγέλνουν υποτίθεται μια παρέα σε μπαρ και ο μπάρμαν φέρνει αναψυκτικό σ'αυτόν που θέλει την Corona. Και καλά ότι δηλαδή το ίδιο κάνει.
Απάντηση στο 5.Έχω βιωσει ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά αντέδρασα αλλιώς: Της είπα οτι εγώ τον έδιωξα γιατί ήταν πότης κι έπαιζε τζόγο (χωρίς να ισχύει βέβαια) και συγκεκκριμένα ο,τι του είπα "δε με γέννησε η μανούλα μου για να χαραμιστώ με εσένα"! Επίσης την ενημέρωσα πως ήμουν ΣΙΓΟΥΡΗ οτι κάτι δεν της πήγαινε καλά και -φυσικά- πως εκείνη σίγουρα τα είχε καταλάβει όλα!!! Εννοείται πως ένιωσε υπερήφανη για εμένα!!!!
Ε νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να μην σχολιάσιε κάποιος την ερώτηση 2. Δεν έχω παιδιά αλλά νομίζω ότι όσες και όσοι έχουν μπορούν να σχολιάσουν αν το βλέπω λάθος. Όταν ο γιατρός λέει "μην ασχολείσαι και έλα σε κανά χρόνο", τον ακούμε. Ειδικά στην περίπτωση της εκγυμοσύνης δε νομίζω ότι το λένε μόνο επειδή δεν υπάρχει ιατρικός λόγος να κάνεις κάτι άμεσα. Το κάνουν και για λόγους ψυχολογικούς. Θέλουν να σου πουν "χαλάρωσε, απόλαυσε τη ζωή σου με τον άνδρα σου, κι αν έρθει το παιδί, καλώς να ορίσει". Μην αρχίσεις να ψάχνεσαι μέσα στο άγχος για κάτι που μπορεί να επηρεάσει το αν θα κάνεις παιδί, μπορεί όμως και όχι. Το άγχος ΣΙΓΟΥΡΑ θα επηρεάσει. Και τώρα θα μου πεις, πώς να μην έχεις άγχος όταν έπεσαν πάνω σου πεθερά και γιος να δούνε τί θα κάνεις γιατί "τους ενδιαφέρει κι αυτούς"! Βεβαίως και τον άνδρα σου τον ενδιαφέρει αν θα κάνετε παιδί. Πρέπει όμως να του εξηγήσεις ότι με το να σε αγχώνει και να σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι, το αντίθετο πετυχαίνει. Αν δεν το καταλαβαίνει πηγαίντε σε ένα γιατρό, μαζί, να του το πει. Κρίμα είναι να κάνεις ένα παιδί με αυτή την ψυχολογία.
Νομίζω έτσι έλεγε ο γαμπρός του Βαλαβανίδη σε αυτόν και τη σύζυγό του (Νατ. Τσαγκαρισιάνου) κάθε φορά που τον κράζανε, μιας και έπαιζε τον χαζούλη.
#2 Δεν έχω προχωρήσει καν σε άλλες ερωτήσεις, το θέμα με εξόργισε. Νομίζω πως κι εγώ στη θέση σου θα έστελνα τα αποτελέσματα στην πεθερά, ούτε που θα το σκεφτόμουν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Με εξόργισε το ότι πήγε τα αποτελέσματά σου και τα έδειξε σε γιατρούς χωρίς την άδεια σου, και ακόμη περισσότερο με εξόργισε η φράση "με βγάλανε στείρα". Παραπέμπει στο ότι αν πράγματι τελικά δε μπορείς να συλλάβεις παιδί - όπως τόσο πολλές γυναίκες πλέον - είσαι άχρηστο εργαλείο. Ο άντρας σου δηλαδή τι προτείνει σε όλο αυτό; Ο γιατρός είπε να ξαναπάτε σε ένα χρόνο αν δεν τα καταφέρετε. Τι άλλο να κάνετε; Να χωρίσετε για να πάει να βρει καμιά άλλη που θα γεννοβολάει πιο εύκολα; Έστω ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων στην Ελλάδα ήταν τα σωστά δηλαδή, τι θέλουν ο άντρας σου και η πεθερά σου να κάνεις; Με στεναχώρησε η όλη ιστορία γιατί ξέρω πως είναι πολύ δυσκολο συναισθηματικά για μια γυναίκα που θέλει να κάνει παιδιά να ανακαλύψει ότι δε μπορεί να κάνει, και χρειάζεται αγάπη και στήριξη από το σύντροφο, όχι "αν δε μπορείς να κάνεις παιδιά με αφορά να το ξέρω κι εγώ να κάνω τα κουμάντα μου". (Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά εγώ κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι.) Και μη χρησιμοποιείς τη λέξη "στείρα", λες και έχεις κανένα κουσούρι. Αν δεν καταφέρετε να κάνετε παιδί με την παραδοσιακή μέθοδο, υπάρχουν και άλλες λύσεις.
#2 Διάβαζα και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι! Και ένα πράγμα δεν κατάλαβα και δεν το εξηγείς επαρκώς: ο συζυγός σου και η μητέρα του τσεκάρουν την αναπαραγωγική σου ικανότητα με σκοπό? Τι? Να δουν αν είσαι καλή κότα για να κάνεις το αβγό? Κι αν δεν είσαι θα σε πετάξουν και θα πάρουν άλλη?????? Τι απαράδεκτη και αντιδεοντολογική συμπεριφορά αυτή της πεθεράς σου? Είναι σίγουρα γιατρός? Ντροπή της. Αλλά κυρίως αίσχος είναι ο άντρας σου που είναι ένας μαμούχαλος μαμάκιας. Όμως φταις κι εσύ γιατί τον επέλεξες. Έβαλες τον εαυτό σου σε μια σχέση που ο άλλος σε βλέπει σαν τι? Σαν μηχανή αναπαραγωγής? Τόσο που επιτρέπει στη μητέρα του να ασχολείται με τα γυναικολογικά σου ζητήματα? Από που κι ως που? Επειδή είναι γιατρός? Της ζήτησες να δείξει τις εξετάσεις σου σε άλλους γιατρούς? Όχι. Το δικαίωμα το παίρνει μόνη της γιατί ο γιος της δεν της βάζει όρια. Το θέμα υπογεννητικότητας ενός ζευγαριού είναι ένα πολύ πολύ πολύ αυστηρά προσωπικό θέμα που αφορά μόνο στους δύο εμπλεκόμενους και σε κανέναν άλλο. Η γιατρίνα πεθερά σου θα έπρεπε να το ξέρει αυτό καλύτερα από εμάς. Η συμπεριφορά της είναι αφόρητα αντιδεοντολογική (αλλά είπαμε.. ο γιόκας της το επιτρέπει). Αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα. Μην το παραμελήσεις. Αν ετοιμάζεσαι να κάνεις και παιδί, think twice!Πάντως μην αποθαρρύνεσαι με τον υποθυρεοειδισμό. Κουραφέξαλα. Μια χαρά το έκανα το παιδάκι μου και με υποθυρεοειδισμό και με hasimoto και με θυρεοειδικούς μη αποτιτανωμένους όζους σαν καρύδια! Και δεν είμαι η μόνη. Ίσως γι' αυτό ο γιατρός στην Αγγλία δεν έδωσε σημασία και δεν είχε άδικο.
Επειδή διάβασα αυτό που έγραψα και στην τελευταία παράγραφο μου θύμισα λίγο "σχολιάστρια σε Β' επιπέδου μαμαδοblog - τύπου 'πήγαινε στον πνευματικό σου και κάνε 3 προσευχές/μετάνοιες μεσάνυχτα με πανσέληνο και θα μείνεις έγκυος'" (!!!), να διευκρινίσω ότι αυτό που έγραψα είναι μια προσωπική άποψη που απορρέει από την εμπειρία (δική μου και των φιλενάδων μου). Όμως θέλω να συμπληρώσω ότι η δυσλειτουργία του Θυρεοειδούς αδένα έχει αρνητικές συνέπειες στον οργανισμό και γι' αυτό χρειάζεται συχνός έλεγχος και φροντίδα. Άσχετα με το αν επηρεάζεται το αναπαραγωγικό σύστημα και σε ποιο βαθμό, αν έχεις όντως θέμα οφείλεις να τον ελέγξεις, να τον παρακολουθήσεις και να πράξεις τα δέοντα.
Δυστυχώς είτε σε μεγαλύτερο είτε σε μικρότερο βαθμό η σύζυγος αντιμετωπίζεται σαν μια μηχανή παραγωγής μωρών από την οικογένεια του άντρα της. Το ζήτημα δεν είναι κάτι που λύνεται αν και όταν μείνει έγκυος. Και έχω σαν παράδειγμα αυτά που έζησα εγώ όταν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες έμεινα έγκυος.Ακόμα θυμάμαι την παρεμβατικότητα όλων τους κατά την εγκυμοσύνη: πρόσεχε τί θα φας, τί θα πιείς, μην κουράζεσσαι, μην πας εκεί, μη, μη , μη, κτλ Πράγματα που από κάποιον άλλον ίσως δεν με ενοχλούσαν τόσο, στο βαθμό που υποδείκνυαν ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, δηλαδή εσένα που κυοφορείς. τα ίδια πράγματα όταν προερχόντουσαν από την οικογένειά του τα μισούσα γιατί ένιωθα ότι με αντιμετώπιζαν ως μια σκευοφόρο που φιλοξενεί για 9 μήνες το διάδοχο του μονάκριβού τους. Ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται ως ενδιαφέρον αλλά είναι διαφορετικό το ενδιαφέρον μιας πχ συναδέλφου που θα πει "μην κουράζεσαι" από την πεθερά που στο λέει και ξέρεις ότι στο πίσω μέρος του μυαλού της εννοεί "μην κουράζεσαι και θέσεις σε κίνδυνο το πολύτιμο γενετικό υλικό του βλασταριού μου". Έχεις και τις ορμόνες που κάνουν παρτυ, τα δικά σου άγχη για την αλλαγή που έρχεται στη ζωή σου, πολύ θέλει νομίζεις; Και ο σύζυγος που είναι σε όλα αυτά;Το βασικό είναι αυτό που λέει η Λένα: πόσο σε στηρίζει ο άντρας σου, πόσο είσαι εσύ η οικογένειά του πια. Δυστυχως για μένα η περίοδος που έκανα τα παιδιά μου και όσα ακολούθησαν αργότερα, έφερε μια ρωγμή στη σχέση με τον άντρα μου, που δεν ξέρω αν θα κλείσει ποτέ τελείως.Στην περίπτωση της κοπέλας της 2, με αφορμή αυτό το γεγονός, πήρε μια πρόγευση του τί μπορεί να ακολουθήσει και πώς θα το χειριστεί αυτός. Και που είσαι ακόμα. Κριτική στο πώς τα μεγαλώνεις τα παιδιά, τί τα ταίζεις, τί τα ντύνεις και ο κατάλογος δεν έχει τέρμα, λες και εσύ τα αγαπάς λιγότερο από αυτούς. Λες και γεννήθηκε ποτέ ο τέλειος γονιός. Αν δεν μπορεί ο άντρας σου να σταθεί βράχος να σε στηρίξει, να βάλει όρια, βράσε ρύζι.Τί να προτείνεις πια εδώ; Το θεωρώ και λίγο μάταιο γιατί οι περισσότεροι άντρες κάπως έτσι είναι. Και για τα νεότερα κορίτσια, μην ξεγελιέστε από την αγάπη που δείχνουν οι πεθερές στα προεόρτια. Προσωπικά παλαιότερα καμάρωνα για την καλή σχέση που είχαμε την πεθερά μου. Τελικά ίσως είναι και παγίδα, δηλαδή ο άλλος σε παντρεύεται επειδή σε εγκρίνει η μαμά του. Αν λόγου χάρη, παρά τις αντιρρήσεις της μαμάς του εξακολουθούσε να με θέλει, θα ήταν πιο θετικό σημάδι. Αχ βρε 2 τί πήγα και θυμήθηκα, τώρα που τα είχα αφήσει πίσω μου αυτά. Εννοώ ότι με την πεθερά εξομαλυνθηκε η κατάσταση, με το γιό της όμως η πληγή πονάει ακόμα μετά από τόσα χρόνια...
Η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται με τα παιδιά. Και δοκιμάζεται (όντως) και η σχέση με τα πεθερικά. Έχω ευτυχήσει να έχω ανθρώπους από το άλλο σόι που με αγαπούν γιάυτό που είμαι και με παιδιά και χωρίς παιδιά (πριν κάνω και πραγματικά τεσταριστήκαν και πέρασαν τις εξετάσεις) αλλά την κριτική για τον γονεϊκό ρόλο (με πραγματικά καλές προθέσεις, δεν αντιλέγω) ΔΕΝ την γλιτώνεις με τίποτα. Γιατί "και ξέρουν απ'έξω την διαδρομή" που λεει κι ο Σαββόπουλος....
Αχ ρε φίλη πόσο δίκιο έχεις! Είμαι στην αρχή της εγκυμοσύνης μου και νιώθω τόσο έντονα όλα αυτά τα άγχη που λες σχετικά με το μέλλον, καθώς και την πίεση για το κάνε αυτό μην κάνεις εκείνο...δεν περίμενα να είναι δυσάρεστη εμπειρία η εγκυμοσύνη....μέχρι τώρα μόνο άγχος μου έχει φέρει, θυσίες και καταπίεση! Και από πάνω μου λένε εεε μα τι νόμιζες, θέλει θυσίες η μητρότητα....ουφ. Ελπίζω να μπορέσω να αγαπήσω το παιδάκι σου τουλάχιστον, κρίμα θα'ναι, λύσσαξα να το αποκτήσω!!
Mia idea δεν θελω τέτοια άγχη.Το οτι σε κάνουν καποιοι στην εγκυμοσύνη να νιώθεις σαν μηχανή μωρών δεν εχει σχεση με το αν θα αγαπήσεις το παιδί σου.Δηλαδή μόνο όσες είχαν καλές εγκυμοσύνες αγάπησαν τα παιδιά τους; Όσες δηλαδή την έβγαλαν κατάκοιτες σε όλη την εγκυμοσύνη τι φαντάζεσαι οτι τα μισούν;Απλά στα πλαίσια του μάνα κουράγιο σου περνάνε και ενα ενοχικό αν τυχόν βαρυγκομησεις γιατι τα τελευταία χρόνια η μάνα η σωστή ειναι εγκυος αλλα κομψή και χαμογελαστή, βγαίνει απο το μαιευτήριο σαν μανεκέν, σε ενα μήνα εχει επανέλθει πλήρως και μέσα σε όλα αυτά ειναι και μια γλυκιά γλυκιά μανούλα. Απλά καθημερινά πράγματα Χαλάρωσε κοριτσάκι και όλα θα γίνουν. Με το καλό το μωράκι. Θα το αγαπήσεις μην αγχώνεσαι
Αυτό το "θέλει θυσίες η μητρότητα" κατά την γνώμη μου είναι μια τεράστια μπαναλιτέ και μια χειριστικότατη ατάκα ανθρώπων που θέλουν να σου περάσουν το δικό τους αξιακό σύστημα Mia Idea. "Kαι μην τολμήσεις να βαρυγκομήσεις κακομοίρα μου γιατί αφού δεν τό'θελες μωρή το μωρό τι το έκανες?" Αυτό το τελευταίο μάλιστα το λένε ιδιαίτερα οι νέες κοπέλες που δεν εχουν χαμπάρι γιοκ και οι άντρες και θα θες να φας τις κοτσίδες σου όταν θα το ακούσεις. Κάπως σαν τιμωρία δηλαδή. Θες παιδί? Θα φτύσεις αίμα! Άλλη επιλογή δεν παίζει στον κόσμο μας (σε άλλα μέρη δεν είναι έτσι κι οι μάνάδες έχουν ένα πλούσιο υποστηρικτικό πλέγμα) Φαντάσου τι υπέροχη ψυχολογική διάθεση δημιουργούν στην έγκυο και στην νέα μαμά! Παρατηρούμε επίσης ότι το ρητό ποτέ δεν λέει "θέλει θυσίες η πατρότητα". Όοοοοοχι. Εκεί δεν χρειάζεται να κόψει από την καριέρα του (γιατί τι άντρας περιωπής θα είναι) ούτε από τις εργατώρες του (κολώνα του σπιτιού) ούτε κι από τον ελεύθερο χρόνο του (το μπασκετάκι με τους φίλους του θα το πάει και αναθέτει στην μανούλα του ή στην πεθερούλα του να αναλάβουν να σκατζάρουν την σύζυγο για "να μην είναι γαϊδούρες κι οι γυναίκες" -αυτές το λένε - ιδε προηγούμενο σχόλιό μου).Εγώ ξέρω αυτό που αποδίδεται στον Sartre. Όποιος θυσιάζεται μισεί. Και δεν εννοώ θυσία να έχεις κακή εγκυμοσύνη. Εννοώ να χάνεις σημαντικά πράγματα από την ζωή σου. Από την προσωπικότητά σου. Πράγματα που ΔΕΝ κάνεις γιατί "τώρα είσαι μάνα". Σε σημείο μια μέρα να ξυπνάς και πια να μην είσαι εσύ. Να είσαι μια άλλη. Και κυρίως να είσαι ετεροπροσδιοριζόμενη. Τι είσαι? Μάνα. Κακά τα ψέμματα. Το παιδί σου το αγαπάς πάνω απ'όλα ΟΤΙ και να γίνει γιατί η γέννηση και το μεγάλωμά του είναι ένα μεγαλειώδες στάδιο της ζωής (κι η βιολογία πανίσχυρη) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να του θυμώνεις εσωτερικά κάπου κάπου. Δεν φταίει φυσικά το ίδιο αλλά η κοινωνία ολόκληρη που όσο και απελευθερωμένο να είναι το ίδιο σου το σπίτι κάπου θα σου υπενθυμίσει ότι "πρέπει να θυσιάζεσαι για να είσαι καλή μάνα". Μάλιστα το θυσιόμετρο βγαίνει συχνά πυκνά μεταξύ γυναικών για να μετρήσουν ποιά την έχει μεγαλύτερη...την θυσία. Γενικά τα παιδιά είναι εξαιρετικά και δεν τα αλλάζω με τίποτα αλλά η μητρότητα στην Ελλάδα είναι σκατά.
Λένα τώρα πρόσεξα τον λιτό υπότιτλο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έβγαλε κάτι σε ελληνικό έντεχνο από τα βάθη των 90's. Το διάβασα στο κεφάλι μου με (προβληματισμένη) φωνή Πλιάτσικα...Λοιπόν το φαντάζομαι να πάει κάπως έτσι:Σιώπη που πέφτει σα βαριά σταγόναΙστούς υφαίνει ο ήλιος του χειμώναΣτον καθρέφτη ξεθωριάζουν τα φιλιά που αντίκρυσεΤώρα η ματιά σου τσάι που πίκρισε
Σωστό κι αυτό... Ειδικά το τσάι εύκολα σου φέρνει στο νου Ιαπωνία. Αλλά για αυτή την περίπτωση θα επέλεγα κάτι πιο λιτό, τύπουΤα φιλιά των παλιών εραστώνείναι τσάι που πίκρισε στη ραγισμένη πορσελάνη του χρόνου
Ρεφρέν: (ροκάροντας ελαφρά πέρα δώθε)Τσάι, Τσάι, Τσάι που πίκρισεΦιλί, φιλί, φιλί που αντίκρυσεεεεεεεεεεΔικό σας.... (ως είθισται όταν ανεβαίνει κλίμακα και δεν μπορεί να την πιάσει)
Και σε λαϊκό κολλάει:τσάι που πίκρισε είναι η θύμισή σουσε μανεκέν αντιστοιχούσε το κορμί σουμα θα βρω άλλη που να με αναστατώνεινα μου προσθέσει μέσα δυο σταλιές λεμόνι.
Να σημειώσω, για μεγαλύτερη απόλαυση, πρέπει να το τραγουδήσετε με την ακριβή χροιά φωνής του Πλιάτσικα στο "Όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω", και παρεμφερή μουσική. Α, και βαθυστόχαστο ύφος, σαν 15ρης που ανακάλυψε την Τέχνη. :)
Τα επώνυμα Ίρις είναι για να δείξουν την πετυχημενια τους. Κοιτα εγω παντρευτηκα, μη νομίζεις ότι είμαι καμία τυχαία. Όταν είναι πατρικα- μητρικά θέλουν να δείξουν αριστερό - προοδευτικό background
Αχ, τι μου θυμίσατε τώρα, χα! Η διευθύντρια στην σχολή που φοίτησα, μας έλεγε, ότι υπάρχουν τρεις είδη ανθρώπων με τους οποίους δεν αξίζει να έρθει κανείς σε αντιπαράθεση, επάνω στην εργασία. 1ον με δικηγόρους, γιατί υπάρχει η πιθανότητα της μύνησης.2ον με εκπαιδευτικούς γιατί 'έχουν πάντα δίκαιο'.3ον με άτομα που φέρουν διπλό επίθετο γιατί είναι περίεργοι/ανάποδοι. Μάλιστα στα γερμανικά, λέγονται και κοροϊδευτικά doppelstrich (-) Zicken.Πριν με μαυρίσετε, θα ήθελα να πω, ότι, η εμπειρία μου την δικαίωσε, παρόλο που ήταν ένα σαθρακιασμένο σκύλη της κολάσεως. Και βεβαίως, έχω σχέσεις, άμεσα και με τις τρεις κατηγορίες και θεωρώ οτι ισχύει, επί το πλείστον για τις παλιότερες γενιές.
Santinity είμαι εκπαιδευτικός και όντως έχω πάντα δίκιο(ακόμα και όταν δεν έχω,άσε μεγάλο πρόβλημα του κλάδου μας είναι αυτό πέρα από την πλάκα)Όσο για τα δύο ονόματα που είπε ο/η TGProject για το αριστερό υπόβαθρο τότε πώς εξηξείται ότι πολλές γυναίκες της Ν.Δ. έχουν διπλά επίθετα; Φάνη Πάλλη Πετραλιά,Μαριέττα Κουτσίκου Γιαννάκου, Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη κτλ.Εγώ πάντα το συνέδεα το φαινόμενο με δεξιές καταβολές τύπου κατάγομαι και από τζάκι και κρατάω το όνομα μου για να φαίνεται μαζί με του συζύγου μου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
mitsi82 :), δεν ξέρω αν προέρχεται από δεξιές οι αριστερές αντιλήψεις. Σίγουρα όμως μεγαλοπιάνονται.Ο νονός μου, είναι δάσκαλος και μου είχε πει, πριν χρόνια, οτι δυσκολεύτηκε να καταλάβει (έτσι μου φάνηκε) ότι δεν πρέπει να τα ξέρει όλα απέναντι στους μαθητές του. Ότι είναι ένταξη να λέει πως δεν γνωρίζει κάτι αλλά πως θα το κοιτάξει, θα το ψάξει στο σπίτι για να το απαντήσει ενδεχομένως την άλλη μέρα.
(η συνέχεια από το προηγούμενο )...το διπλό επίθετο το βλέπουν σαν παράσημο.Πως άλλοι έχουν ένα Δόκτωρ μπροστά από το όνομα τους ; Ε, να κάπως έτσι υποπτεύομαι.Σε άλλες εποχές τα πολλαπλά ονόματα φανέρωναν ότι κάποιος ανήκε σε μια ανώτερη κοινωνική τάξη. Πλέον φυσικά δεν ισχύει, αν και στους γαλαζοαίματους συνηθίζεται ακόμα, γιατί συνήθως κουβαλάνε και την ιστορία του γενεαλογικού τους δέντρο μαζί. Δηλαδή, σχετίζεται με κάποιον προπάπου που έχει μείνει στην ιστορία.
Μα λεω Μήτσι ότι ο πρώτος λόγος που το κάνουν είναι για να δείξουν ότι παντρεύτηκαν κ κοινωνικα ειναι εκεί που πρέπει. Δευτερο είναι όταν κάποιοι έχουν κ το επώνυμο της μητέρας κ του πατέρα ( προοδευτικοί)
Προς υπεράσπιση των γυναικών μεγαλύτερης ηλικίας που χρησιμοποιούν και τα δύο επίθετα, ας σημειωθεί ότι πολλές ήταν επαγγελματίες, εγγεγραμμένες σε επιστημονικούς και επαγγελματικούς καταλόγους με το πατρικό τους όνομα, ενώ μετά το γάμο τους έπαιρναν το όνομα του συζύγου, οπότε υπήρχε και ένα τυπικό κώλυμα στις συνδιαλλαγές τους.Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρω τις έγγαμες γυναίκες μηχανικούς, οι οποίες ήταν εγγεγραμμένες στο τεχνικό επιμελητήριο πριν το γάμο τους, δηλαδή με διαφορετικό επίθετο. Γνωρίζω ότι για αυτές ήταν υποχρεωτικό να φαίνονται στην επαγγελματική τους σφραγίδα και τα δύο επίθετα.Δεν είναι απαραίτητα θέμα ψώνιου δηλαδή. Έχει πρακτική αξία.
#1Και εγώ το έχω προσέξει μόνο στο The Big Bang Theory. Υποθέτω ότι έχουν πάρει κάποια χορηγία για product placement και προσπαθούν να το περάσουν μέσα στην ιστορία. Εξάλλου πολλές συζητήσεις γίνονται πάνω από την ξύλινη θήκη με τα φακελάκια τσαγιού.
To έχω παρατηρήσει και στο house of cards, στο House, στο Once upon a time και σε άπειρες ταινίες και άλλες σειρές που απλά δε θυμάμαι πλέον(αυτές τις τρεις είδα πιο πρόσφατα).Σε καμία περίπτωση δε φαίνεται η μάρκα του τσαγιού όμως ώστε να σκεφτώ τη χορηγία.Είναι μάλλον αυτό που λέει η Λένα,ότι άμα το δεις μια φορά μετά το παρατηρείς παντού,γιατί αυτό είναι το πρώτο που προσέχω στην τηλεόραση.Τελικά κανέναν άλλον ενολεί ή μόνο εμένα;
Ναι βέβαια! Εχω σκεφτεί ότι θα γίνει πικρό κ γιατί το κρατάνε τόση ώρα. Δεν είσαι η μονη. Άρα προφανώς το κάνουν για να φανεί ότι πίνουν τσάι. Εδώ ο Λέοναρντ φοράει γυαλιά χωρίς τζαμια, στο τσάι θα κολλησουμε; :)
Το τσάι στην Αμερική είναι κάπως σαν να τρως καρπάτσιο σωλομού εδώ. (Η Λένα θα μας επιβεβαιώσει ως πιο κοντινή στα τωρινά αμερικανικά ήθη). Θεωρείται πιο κουλ κι "ευρωπαϊκό" από τον καφέ που τον πίνουν όλοι σαν νερό.
Σοβαρά τώρα φοράει γυαλιά χωρίς τζάμια; Και φαίνεται και δεν το έχω προσέξει; Έτσι μου ρχεται να βάλω όλους τυς κύκλους μονοκοπανιά για να κοιτώ τα γυαλιά του!
Ναι δεν έχουν τζαμια τα γυαλιά του! Θα το καταλάβεις από την έλλειψη αντανάκλασης. Αυτό το παρατηρώ πιο πολύ από το τσάι! Αλλα και στο Google αν γράψεις το όνομα του αυτό βγαίνει πάνω πάνω. Ότι τα γυαλιά δεν έχουν τζαμια
Αγαπητή Νο1, είσαι σίγουρη ότι θέλεις να κάνεις παιδί? Όταν διάβασα το "εδώ και 3 μήνες έχω πέσει στη λούμπα να κάνω παιδί", ε δε θα στο κρύψω, ανατρίχιασα. Αν δε το θέλεις καθυστέρησέ το γλυκειά μου!Τώρα για το θυροειδή σου, φυσικά και έχει δίκιο η γλυκιά σου πεθερούλα ότι πρέπει να το κοιτάξεις. Και αν θες να μην σε ταπώνει ο σύζυγος στις συζητήσεις, τότε ενημερώσου λιγάκι σε παρακαλώ, για την υγεία σου πρόκειται, και ενημέρωσέ τον κι αυτόν γιατί λέει αρλούμπες. Δεν είσαι μωρό να σε πηγαίνει η "μαμά" στο γιατρό, αλλά δείξτης κι εσύ ότι μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν θέλω να τη δικαιολογήσω αλλά κι εγώ στη θέση της θα ένιωθα υπεύθυνη ως γιατρός να σε καθοδηγήσω, αν έβλεπα πως δεν ασχολείσαι. Ο θυρεοειδής είναι σοβαρή υπόθεση και πρέπει να τον παρακολουθείς συστηματικά.Λοιπόν, ούτε μια χαρά είναι η TSH σου αν ήταν στο ανώτατο όριο (4? 5? πόσο είχες?), ούτε "δεν μπορείς να κάνεις παιδί" που σου πέταξε ο άλλος ο έξυπνος. Ιδανικά για να επιτύχεις εγκυμοσύνη η TSH πρέπει να είναι κάτω από 2.5 (και όχι 4.5 που είναι το ανώτατο φυσιολογικό όριο), χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει και εγκυμοσύνες με παραπάνω.Αν πάλι είσαι τύπος που προτιμά να τα αφήνει όλα στην τύχη και δεν πολυγουστάρει τους γιατρούς κλπ τότε στόμα έχεις, εξήγησε στη μαμά και στο σύζυγο πως εσύ έτσι είσαι και είναι επιλογή σου.
Ακριβώς, ο θυρεοειδής είναι σοβαρή υπόθεση. Φυσικά μία γιατρός θα όφειλε να την ενημερώσει πρώτα για όλες τις άλλες επιπλοκές του υποθυρεοειδισμού (κόπωση, κατάθλιψη κλπ) και τους κινδύνους στην υγεία της ασθενούς αντί να μιλήσει κατευθείαν για το θέμα της αναπαραγωγής που είναι τριτεύον σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπέρηχος θυρεοειδούς, εξέταση TSH,T3,T4 κάθε 3 μήνες, εξέταση αντισωμάτων (σε περίπτωση hashimoto που είναι και πολύ της "μόδας" τελευταία). Το ότι έπεσαν πάνω της για το θέμα της αναπαραγωγής και όχι για την υγεία της το βρίσκω ανατριχιαστικό και ναι, λούμπα.
Γιατί θα πρέπει να "δείξει" οτιδήποτε σε κάποιον για να μην ανακατευτεί αυτός στα προσωπικά της θέματα? Πόσο μάλλον στη μητέρα του άντρα της που, ρεαλιστικά τώρα, δεν της είναι τίποτα. Και δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι είναι γιατρός. Τι λογική είναι αυτή? Πρέπει να αποδείξει στην άσχετη γυναίκα ότι είναι ικανή να φροντίζει την υγεία της για να μην προβεί αυτή (η άσχετη επαναλαμβάνω γυναίκα) σε ενέργειες που παραβιάζουν κατάφωρα το προσωπικό απόρρητο ενός ασθενούς??? Που ακούστηκε αυτό?? Και μη μου πεις είναι οικογένεια και άλλα κουραφέξαλα. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οκ είναι οικογένεια, αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω η Ιατρός Επιστήμων να προστατέψει το απόρρητο της νύφης της και να μην προβεί σε καμία απολύτως τέτοια ενέργεια. Το μόνο που είχε δικαίωμα να κάνει ως πεθερά και ως γιατρός ήταν μια ευγενική συμβουλή. Του τύπου: "κορίτσι μου παρατήρησα αυτό. Σε ενημερώνω ότι αυτό σημαίνει αυτό κι αυτό και αντιμετωπίζεται έτσι. Αν χρειάζεσαι βοήθεια με χαρά να σε παραπέμψω σε κάποιον καλό τάδε και τάδε ειδικότητας!" Τέλος. Καμιά άλλη παρέμβαση.Ενήλικη αυτόνομη ύπαρξη είναι η κοπέλα. Δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι ικανή να φροντίσει τον εαυτό της σε κανέναν. Και αν δεν το κάνει ικανοποιητικά και πάλι υπόλογη μόνο στον εαυτό της είναι και σε κανέναν άλλο.
Δεν θα σου πω ότι "είναι οικογένεια", συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι η όλη κατάσταση είναι λάθος, αλλά αυτή την πλευρά την ανέπτυξε ήδη η Αμπα καταλήγοντας ότι...ο γιος με τη μαμά του ναι είναι οικογένεια και πολύ μάλιστα! Οι σύζυγοι μεταξύ τους μοιάζουν να είναι ακόμα...ξένοι...
#5Εγώ το θεωρώ πολύ φυσικό να έχουμε θέματα με τον μοναδικό άνθρωπο που περιμένουμε να μας αγαπάει άνευ όρων σε αυτή τη ζωή γιατί αυτή μας έφερε στη ζωή, ρε γαμώτο. Πώς γίνεται η ίδια σου η μάνα να σε μειώνει, να σε κατακρίνει, να απαιτεί ανταλλάγματα για ό,τι σου δίνει και γενικά να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι μια τεράστια απογοήτευση; Πώς να ξεπεράσεις ότι η αγκαλιά της μάνας (αν σου την παρέχει κι αυτή φυσικά) δεν είναι το λιμάνι σου, αλλά η νέμεση σου; Όταν λοιπόν παραβιάζεται ο φυσικός νόμος της ουσιαστικής αγάπης της μάνας προς το παιδί της, τότε έχουμε το δράμα με την αυθεντική έννοια του όρου και όχι την απαξιωτική. Είναι ακατανόητο γιατί μια μάνα να φέρεται έτσι προς το σπλάχνο της και η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι κάποιες γυναίκες δεν πρέπει να γίνονται μάνες αφού δεν θέλουν.
Εγω, εξωγηινη μου, θα σου ανταπαντησω (ως μανα) οτι ανθρωποι ειμαστε και εμεις. Δηλ. Εγω πριν λιγους μηνες επαψα να ειμαι η "Μαρια" και εφτασα ας πουμε στη θεωση; οχι η ιδια ειμαι,λιγο πιο πελαγωμενη. Εκανα παιδακι γιατι θελαμε με τον καλο μου να γινουμε μια αγαπημενη οικογενεια. Απο κοινου, δεν το θελησα μονη μου. Αλλα κοιτα να δεις τι παρατηρω απο την ελληνικη πλευρα:ο καλος μου αν και εγινε πατερας συνεχιζει να θεωρείται ανθρωπος με τα καλα του και τα κακα του. Ενω εγω,μαυρο φιδι που με εφαγε! Θελω να πω λοιπον:παραπονακια για τον μπαμπα δεν εχω διαβασει σε αυτη τη στηλη. Εκτος και αν ειναι βιαιος ας πουμε. Οι μαμαδες ομως στη πυρα που δεν ενεκριναν τον γκομενο, που ολο επιβαλλουν τις αποψεις τους κλπ κλπ. Ο μπαμπας; ε οχι λοιπον (αναφωνω αγανακτισμενη)! Και ο μπαμπας σας εφερε στον κοσμο για να σας αγαπαει!
Κι εγώ θα σου πω αγαπητή Μαρία ότι παρόλο που ο πατέρας μου έχει πάρα πολλά ελλατώματα εκτός από προτερήματα, ποτέ ούτε μία φορά στη ζωή μου δεν με έχει κάνει να νιώσω ότι δεν με αγαπάει απεριόριστα και ότι δεν είναι ευτυχισμένος που είμαι κόρη του. Η μάνα μου αντίθετα πολύ σπάνια με έχει κάνει να αισθανθώ ότι με αγαπάει ενώ άπειρες φορές μου έχει δηλώσει απερίφραστα πόσο απογοητευμένη είναι από μένα και πόσο θα προτιμούσε να μην με είχε κάνει για να είχε κάνει καλύτερη καριέρα, πόσο λάθος είναι οι επιλογές μου και πόσο κατώτερη είμαι σαν άνθρωπος, μέτρια σε ομορφιά και νοημοσύνη και καθόλου χαρισματική σε τίποτα. Κι αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν νομίζω ότι θα ήθελες ποτέ το παιδί σου να νιώσει ότι δεν το θέλεις και ότι σε ενοχλεί που υπάρχει γιατί τότε ναι θα έχεις αποτύχει ως μάνα. Σαν άνθρωπο τη βλέπω, με καλά και στραβά, όχι σαν Θεό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καλοδέχομαι την κακοποιητική συμπεριφορά της ούτε ότι τη δικαιολογώ.
Ειλικρινά δεν υπάρχει σύγκριση όμως. Η μάνα είναι το Α και το Ω. Ο ρόλος του πατέρα είναι υποστηρικτικός. Ειδικά στον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού ο ρόλος του πατέρα είναι υποστηρικτικός προς τη μητέρα και μόνο. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού είναι 100 φορές πιο έντονος και πιο πολύπλόκος από τον δεσμό πατέρα-παιδιού. Η κύηση, ο θηλασμός, η φροντίδα, το δέσιμο.. δεν υπάρχει σύγκριση. Αν είσαι νέα μαμά, πως και δεν το βλέπεις?
Εχεις δίκιο, αλλά οι ελληνες μπαμπάδες σπάνια μπλέκονται με γκόμενους, ρούχα, αν είναι χοντρή η κόρη και πρέπει να χάσει κιλά, οπότε δεν τους πιάνουν και τα σκάγια. Άσε που οι πιο πολλοί λείπουν δουλειά - καφενείο.
Χωρίς να προβώ και εγώ σε στερεότυπα οι πατεράδες συνήθως δεν είναι τόσο παρεμβατικοί στις ζωές και τις επιλογές των παιδιών. Δε ξέρω το λόγο, ισως επειδή υποσυνείδητα οι μανάδες να νιώθουν υπαίτιες για κάθε "λάθος" επιλογή των παιδιών τους.
@Εξωγηινη, καταλαβαινω ειλικρινα. Δεν υποτιμω τα συναισθηματα σου. Αλλα πολλες φορες πεφτουμε στην παγιδα τους παροντες-αποντες να τους βγαζουμε λαδι. Αλλωστε δεν εκαναν και κατι κακο, χμμμμ μηπως δεν εκαναν και κατι καλο; μηπως δεν εκαναν απολυτως τιποτα; μηπως η ανατροφη επεσε στα χερια ενος μονο; η μονη ενσταση ειναι αυτη. Ειλικρινά δεν υποτιμω τα συναισθηματα σου.@συννεφια. Γενικα να απαντησω πως οχι δεν αισθανθηκα στιγμη οτι ο δεσμος μου με τον μικρο ειναι ισχυροτερος απο αυτον του πατερα του. Μαλιστα το πρωτο του βραδυ το περασε στην αγκαλια του μπαμπα του και παντα τον ηρεμει εξισου η αγκαλια και τον 2 (εξαιρεση οταν ειναι αρρωστος).Κατα τ'αλλα ισως θα επρεπε καπου εδω να πω οτι νομιζω οτι ειμαι αυτο που οι πλειοψηφια των μαμαδων δεν εκτιμα: δεν θηλασα,γυρισα στη δουλεια με μεγαλη μου χαρα, δουλευω φουλταιμ και συνεχιζω να θελω εκείνη την προαγωγή. Και με τον πατερα του μοιραζομαστε τα παντα, και ειδικα την ανατροφη του. Ο πατερας του δεν ειναι ελληνας... ελπιζω αυτο να μην εχει σχεση πλεον.
@εξωγήινη.. αχ.. πόσο λυπάμαι. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω ποιος μηχανισμός είναι αυτός που οδηγεί μια μητέρα να πληγώνει το παιδί της. Βλέπω και ψυχολόγο γιαυτό τον λόγο (προσπαθώ να με καταλάβω και να αποφύγω τα λάθη για να είμαι στην κόρη μου μια λογική και υποστηρικτική μάνα). Εκεί που έχω καταλήξει με τη βοήθειά της (της ψυχολόγου) είναι ότι ο κύριος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή προβάλουμε τις δικές μας επιθυμίες/ανάγκες/απόψεις/πεποιθήσεις στα παιδιά μας, εκτός των άλλων και γιατί δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ότι αυτά είναι αυτόνομες προσωπικότητες και όχι η προέκταση του εγώ μας. Είναι ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολύ δύσκολο να παλέψει ένας άνθρωπος την παρόρμηση να πατρονάρει το παιδί του και να το φέρει στα μέτρα του. Και κυρίως είναι ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολο να παλέψει την απογοήτευση που του δημιουργείται όταν το παιδί του ΔΕΝ ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του. Και οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται καν οτι οι προσδοκίες τους είναι εντελώς άκυρες και μαλακισμένες και προσπαθούν να καλουπώσουν, να επιβάλουν και πολλοί ακόμα και να επιρρίψουν ευθύνες στα παιδιά τους για τις δικές τους επιλογές (όπως κάνει η μητέρα σου)!!! Θέλει κόπο, αυτογνωσία και πολύ κουράγιο να πάρεις απόφαση ότι το παιδί σου είναι ένας άλλος διαφορετικός άνθρωπος από σένα με τα δικά του θέλω και τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και ότι δεν σου ανήκει! Ο ρόλος του κηδεμόνα και η σχέση εξάρτησης που υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια (από τη γέννηση μέχρι.. ακόμα και μετά την εφηβεία), δίνει στον γονέα μια τεράστια αόρατη εξουσία που είναι απίστευτα δύσκολο να διαχειριστεί χωρίς να γίνει δικτάτορας και ακόμα πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσει ότι την χάνει!Στο λέω από την οπτική γωνία της μητέρας που αισθάνεται όλα αυτά (σε έναν βαθμό) και προσπαθεί να τα παλέψει.Παρόλο που είμαι κι εγώ βασανισμένη κόρη (και της μάνας μου και του πατέρα μου) βλέπω ότι πάω στα ίδια "σκοτεινά μέρη" με τους γονείς μου και η κόρη μου είναι μόλις 5 ετών. Δεν μου αρέσει και προσπαθώ να το πολεμήσω αλλά επειδή είμαι στον προθάλαμο, σου λέω ότι όλοι οι γονείς περνούν αυτή τη ριμάδα την πόρτα. Αν το σκεφτείς λιγάκι θα μπορέσεις να δείξεις κατανόηση στη μάνα σου για τις παπαριές που σου λέει και θα δεις που θα σταματήσουν να σε ενοχλούν.
Εγώ πάντως έχω δει πολλά παράπονα και για πατεράδες. Μην τρελαθούμε! Απλά η μάνα είναι ΚΑΙ πιο κοντά στο παιδί (θα έλεγα έχουν καρμική σχέση) και είναι συνήθως πιο παρεμβατική ειδικά στισ επιλογές των κοριτσιών. Όσον αφορά τα αγόρια νομίζω ότι από μια ηλικία και μετά επηρεάζονται περισσότερο από τον πατέρα τους.
H "εχθρότητα" που νιώθετε από τις μανάδες σας είναι απλούστατα η αγάνακτηση των ματαιωμένων πόθων τους που δεν εκπλήρωσαν μέσω των μπαμπάδων σας. Τι άδικο που τα βάζετε μαζί τους και δεν τα βάζετε με τους μπαμπάδες σας που τις ματαίωσαν ως προσωπικότητες επιφορτίζοντας τες με ΟΛΟΥΣ του βασικούς και λειτουργικούς ρόλους: Της τροφού. Της νοσοκόμας. Της καθαρίστριας. Της δασκάλας-μελετήτριας. Της συμβουλατόρισσας σε θέματα στυλ και έρωτα. Της τροχονόμου. Και της ψυχολόγου. Πόσο άνετο και ευχάριστο να κρατήσουν για τον εαυτό τους την χουχουλιάρικη και πατερναλιστική στάση του υπερασπιστή της "πριγκίπησσας" τους...που πήρε την πρωτοκαθεδρία της καρδιάς τους από την γυναίκα που τους χάρισε την εν λόγω πριγκίπησσα κοιλοπονώντας γι'αυτήν.Λευτεριά και δικαίωση στις απανταχού μάνες και η AllesGoed με καταλαβαίνει. Αυτήν την πίκρα τους άφησαν. Δεν έφταιξαν όμως! Δεν ζήτησαν εκείνες να γίνουν υπεράνθρωποι στην ζωή σας. Αγαπήστε τες με τα ελαττώματά τους. Έχουν θυσιάσει τον εαυτό τους όσο δεν φαντάζεστε για σας. Μόνο αν γίνετε κι εσείς μάνες κάποια μέρα θα το καταλάβετε. Μου το έλεγαν κι εμένα και δεν το καραλάβαινα. Τώρα...το καταλαβαίνω.
Βασικά αυτό που λέει η Συννεφιά είναι ότι το παιδί έχει ανάγκη από αγάπη άνευ όρων από την μητέρα του. Προφανώς χρειάζεται καθοδήγηση και στήριξη και όχι κριτική. Και με έναν κατάλληλο τρόπο.Άλλο να προσπαθείς μέσω του παιδιού σου να προβάλλεις τις ματαιώσεις σου και να θέλεις το παιδί σου να κάνει ότι εσύ δεν μπόρεσες (όπως συχνά κάνουν οι μητέρες) και άλλο να υποδεικνύεις με βάση την εμπειρία σου το τί θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, πχ σε μια αποτυχία. Και πάντα παίζει ρόλο ο τρόπος που το κάνεις.Πχ αν δεν πήγε καλά σε έναν αγώνα, μπορείς να πεις "εμ, στα 'λεγα εγώ αφού δεν πάταγες στις προπονήσεις, πώς να παίξεις καλά (κατηγορία), κρίμα που και εγώ που είχα τόσο ταλέντο όπως εσύ δεν είχα τις ευκαιρίες (όνειρα-ματαιώσεις της μητέρας), ενώ εσύ που έχεις τόσες ευκαιρίες τις πετάς στα σκουπίδια (ενοχές), με την αδαιφορία σου (χαρακτηρισμός, σε αποκαλώ αδιάφορη)". Ακούγεται τελείως διαφορετικά το να πεις: "Αγάπη μου καταλαβαίνω ότι στεναχωρήθηκες και λυπάμαι για αυτό (συμπάθεια). Ίσως όμως μπορούσες να είχες παρακολουθήσει πιο πολλές προπονήσεις. Από όσο θυμάμαι συμμετείχες σε 2 από τις 8 συνολικά που έγιναν (αξιολόγηση του τί μπορεί να πήγε λάθος). Αν στον επόμενο αγώνα πας σε όλες τις προπονήσεις ίσως να έχεις καλύτερο αποτέλεσμα (πρόταση για την επόμενη φορά). Αν δεν έχεις, δεν χάλασε ο κόσμος, εσύ να είσαι καλά (αποφορτίζεις από το άγχος), τουλάχιστον θα ξέρεις ότι έκανες ότι καλύτερο μπορούσες. Για μένα όπως και να πας, θα είσαι πάντα το παιδάκι μου και θα σε χαίρομαι γιατί και μόνο που ασχολείσαι με ένα σπορ, σου δίνει ήδη τόσα πολλά, υγεία, παρέές, γερό σώμα, ή ότι άλλο εσύ βρίσκεις θετικό με αυτό το σπορ (εστιασμός στα θετικά)".Δεν θα έδινα ιδιαίτερη καθοδήγηση σε θέματα σχέσεων, γιατί νομίζω ότι μια μητέρα είναι δύσκολο να είναι αντικειμενική και εξάλλου δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Είναι όπως λένε οι γιαγιάδες τυχερά.Θα συμφωνήσω βέβαια μαζί σου AllesGoed ότι αυτή η προσέγγιση είναι σημαντικη να υπάρχει και από τον μπαμπά, απλά τουλάχιστον σε μάνα-κόρη ο δεσμός είναι καπως πιο ιδιαίτερος. Δεν είναι απλά ότι σε έφερε στη ζωή, η μητέρα στο κορίτσι λειτουργεί και ως πρότυπο, όπως θα λειτουργούσε σε ένα αγόρι ο πατέρας. Απλά στα αγόρια μοιράζεται ο ρόλος πρότυπο στον πατέρα, ο ρόλος μάνα στη ...μάνα (προφανώς) ενώ στα κορίτσια αυτοί οι 2 ρόλοι ταυτίζονται με αποτέλεσμα αυτή η σχέση να είναι πολυ σημαντική και για τις 2 πλευρές.Πάντως αξίζει να θυμόμαστε και γονείς και παιδιά ότι δεν υπάρχει τέλειος γονιός. Πάντα θα γίνονται λάθη και αστοχίες. Για αυτό σαν παιδιά καλό είναι να δίνουμε τόπο στην οργή κάποιες φορές και να μην τα παίρνουμε όλα τις μετρητοίς. Και σαν γονείς αν μη τί άλλο να ξέρουμε το σωστό και να προσπαθούμε να το πλησιάσουμε όσο μας είναι δυνατό.
Καλά τα λες, αλλά νομίζω ότι άλλο λέει η εξωγήινη. Το θέμα εδώ δεν είναι τα λάθη, είναι η έκφραση αγάπης και αποδοχής, τίποτα δύσκολο δηλαδή, κάτι που θα 'πρεπε να είναι αυτονόητο. Μιλά, πιστεύω, για τις μητέρες που προβάλλουν στα παιδιά τους όλες τις προσδοκίες τους και τα βρίσκουν λειψά (ειδικά τις κόρες)!Πολλές φορές κάνουν το ίδιο και οι πατεράδες στους γιους, αλλά εδώ στέλνουν συνήθως οι κόρες!
Επειδή ειπώθηκε πιο πάνω ότι οι μάνες γίνονται θυσία για τα παιδιά τους κλπ και επειδή το έχω ακούσει και εγώ απο τη μάνα μου κάμποσες φορές, να πω εδώ ότι η τεκνοποίηση είναι επιλογή και τα παιδιά δεν 'χρωστάνε' ανευ όρων αποδοχή στις μανάδες τους και στις επιταγές τους. Η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται. Ούτε το 'θα γίνεις μάνα και εσύ και θα καταλάβεις' κολλάει. Αν γίνω μάνα και κάθομαι και μειώνω όλη μέρα το παιδί μου θα πρέπει να του ζητάω και τα ρέστα γιατί χωρίς να το ρωτήσω το γέννησα;
H Συννεφιά με κάλυψε στο παρακάτω σχόλιό της. Γι'αυτό παλεύουμε όλες. Αυτό είναι το ιδανικό και το πρέπον. Αλλά είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.http://www.lifo.gr/lifoland/ampa/83603?comment=1572391#1572391Να επισημάνω όμως τα εξής και απαντώ και στην Varaw Myges. Όπως λέει ο/η Στο Κάτω Κάτω Της Γραφής σημασία έχει ο τρόπος που θα πεις κάτι κι όχι μόνο το νόημα. Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά για σκεφτείτε ότι ένα σεβαστό ποσοστό μανάδων ελληνίδων (ακριβώς γιατί είναι θύματα μιας συντηρητικής πατριαρχικής κοινωνίας που επιφορτίζει τον ρόλο της μάνας με ικανότητες τουλάχιστον Wonderwoman και Παναγίας 2-σε-1) πάσχουν από αγχώδη διαταραχή και αρχές κατάθλιψης και χαπακώνονται με ηρεμιστικά και υπνωτικά. Nαι, το να κάνεις παιδί είναι συνήθως θέμα επιλογής (όχι πάντα). Και πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Όμως μάνα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν σε προετοιμάζει πόσο πραγματικά δύσκολο είναι! Είναι η δυσκολότερη δουλειά του κόσμου! Και η πιο σημαντική ίσως. Οι γυναίκες αυτές που ανέφερα πιο πάνω είναι τόσο φορτισμένες, τόσο υποτιμημένες από έναν εν πολλοίς απόντα από τις σημαντικές οικογενειακές αποφάσεις σύντροφο που της ρίχνει το μπαλάκι για όλα τα ζεματιστά θέματα των παιδιών (εκτός από την διάθεση του μο@νιού της κόρης για να μην ξεχνιόμαστε) που ΔΕΝ έχουν πλέον την υπομονή, τα ψυχικά αποθέματα, την διάθεση βρε αδερφέ πλέον, να καθήσουν και να σκεφτούν και τον τρόπο που θα μεταδώσουν το μήνυμα που με αγάπη αρχικώς θέλουν να περάσουν στο παιδί τους. Πώς ένας καλός φίλος σου θέλει να σου ανοίξει τα μάτια και μπορεί να σου πει και μια χοντράδα για να το πετύχει όταν πια τον έχεις φτάσει στο αμήν; Γιατί μην νομίζεις. Μπορεί να είσαι ενήλικος στα 20, στα 25, αλλά εκτός λίγων εξαιρέσεων από την ζωή δεν έχεις δει πολλά πράγματα ακόμα. Καμμιά φορά η "μανούλα" βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις. Και θέλει να το δεις. Θέλει να το δεις γιατί σε αγαπάει. Και φυσικά αν είναι στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος και με συναίσθηση ευθύνης για την ψυχική σου υγεία δεν θέλει να σου αμαυρώσει το μισό της ύπαρξής σου, τον μισό σου κληρονομημένο εαυτό, κατηγορώντας τον πατέρα σου από τον οποίο η ίδια έχει λάβει ματαίωση. Δεν το κάνει. Κι η σιωπή αυτή την πνίγει και εσύ την βλέπεις κακιά. Και την κακίζεις και παίρνεις το μέρος του...μπαμπά...που σε ¨καταλαβαίνει". Ιδιαίτερα λοιπόν στην κόρη θέλουν οι μάνες αυτές με όσο μπορούν πιο άμεσο και κοφτό τρόπο να τους δείξουν ότι ο δικός τους δρόμος είναι ο λάθος και να μην κάνουν οι κόρες τα ίδια λάθη που έκαναν οι ίδιες ως γυναίκες. Αυτό πολύ συχνά μεταφράζεται ως πίεση και ως κριτική ....και ως ψιλοαπόρριψη καμμιά φορά. Εξ ου και η γκρίνια για το δεν έκανες αυτό καλά, πάχυνες και δεν θα βρεις καλό άντρα (γιατί οι ίδιες έχουν καεί), δεν διαβάζεις αρκετά και δεν θα περάσεις στο πανεπιστήμιο (ώστε να απελευθερωθείς) κλπ κλπ. Για δείτε το βρε κορίτσια κι από αυτήν την πλευρά. Κάνουν tough love αυτές οι μανάδες καμμιά φορά. Τα βλέπω αυτά στο φιλικό μου και σε μία περίπτωση και στο ευρύτερο συγγενικό μου περιβάλλον και το αναγνωρίζω γιατί έχω την πολυτέλεια να βλέπω και τα δύο μέρη του παζλ και λόγω ηλικίας να μου μιλούν και οι μάνες και οι κόρες. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν και μεμονωμένες περιπτώσεις πραγματικά αδιάφορων ή κακοποιητικών μανάδων. Όμως ούσα μάνα και γνωρίζοντας το (f@cking incredible) μεγαλείο του να γεννήσεις έναν νέο άνθρωπο και να είσαι και υπεύθυνος γι'αυτόν από πάνω και να θες να του δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις από αγάπη πιστεύω ότι πραγματικα κακές μανάδες από πρόθεση δεν υπάρχουν. Κάτι άλλο φταίει. Κι είναι μέγαλη πληγή της κοινωνίας μας ότι δεν το βλέπουμε και δεν το διορθώνουμε αλλά μιλάμε με μεγάλη ευκολία για Μήδειες και για "μάνες-τέρατα". Άλλωστε και την Μήδεια, ένας Ιάσονας την έκανε παιδοκτόνο....
Ευτυχώς που δε θέλατε να αναπαράγετε στερεότυπα για μας τους πατεράδες. Από άχρηστους έως σατράπηδες μας βγάλατε. Μου κάνατε την καρδιά περιβόλι. Πάω να στηθώ στην αυλή με το δίκανο μέχρι να έρθει η κόρη, για να ηρεμήσω.
Προς θεού Parisie δεν είχα τέτοια πρόθεση. Όμως είναι αλήθεια (και λίγη κοινωνική παρατήρηση ένα σαββατοκύριακο σε δημόσιο χώρο θα σε πείσει) ότι η κοινωνική πίεση στις μητέρες είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι στους πατεράδες. Υπάρχουν φυσικά και καλοί παραδοσιακοί πατεράδες και υπάρχουν και υπέροχοι πατεράδες που συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή των παιδιών τους και αναλαμβάνουν κι αυτοί πιο ενεργό ρόλο και έχουν συνεπακόλουθα μεγαλύτερο άγχος. Αλλά προς το παρόν οι πιο συμμετοχικοί πατεράδες είναι η εξαίρεση. Απέχουμε ακόμα από τις σκανδιναυϊκές χώρες. Επιπλέον χάνεις λίγο το πόϊντ. Αυτό που λέω είναι ότι ο πατέρας έχει πολύ σημαντικό ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών σε κάτι που πρακτικά δεν αφορά στο μεγάλωμα των παιδιών καθεαυτό: στην στήριξη και στην έκφραση έρωτα προς την γυναίκα του/σύντροφό του! Την μάνα. Αυτό κάνει την μάνα ψυχικά υγιή και το αναμεταδίδει κατόπιν στα παιδιά της. Μια μάνα ευτυχισμένη με τον σύντροφό της και εκπληρωμένη ως προς τις προσωπικές της προσδοκίες (και γιατί όχι φιλοδοξίες που δεν τις θυσίασε για χάρη του) μεγαλώνει υγιέστερα παιδιά. Η κλασική ελληνίδα μάνα (αυτή που τόσο αποθεώνεται από τους μισογύνηδες) είναι μια μισότρελλη που γαντζώνεται από τους γιούς της και τους κάνει απόλυτους μαμάκηδες γιατί ματαιώνεται από το σύζυγο. Αυτό που δεν παίρνει από τον εραστή-σύντροφο το δέχεται ανεπαρκές υποκατάστατο από τον γιό...Την αγκαλιά. Το φιλί. Τον καλό λόγο. Την υπεράσπιση μέσα στο σπίτι. Το να μετράει ο λόγος της. Και η ψυχολογία απλά το επιβεβαιώνει.
Παρίσιε εγώ πριν γίνω μητέρα ήμουν 100% σίγουρη ότι ο πατέρας υπάρχει δεν υπάρχει, το ίδιο είναι! Δεν το είχα περάσει από λογική διεργασία ποτέ. Το θεωρούσα δεδομένο και πέραν αμφισβήτησης, επειδή ο δικός μου πατέρας υπήρχε δεν υπήρχε, δεν έκανε καμία διαφορά! Όμως από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου άνοιξαν τα μάτια μου σε μια εντελώς νέα πραγματικότητα, βλέποντας τον σύζυγό μου στον ρόλο του πατέρα και την σχέση του με την κόρη μας! Προφανώς έχω αναθεωρήσει και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα εντελώς διαφορετικά.Καλώς ή κακώς εμείς οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει σε πατριαρχικές οικογένειες που ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών ήταν μικρός και όχι σημαντικός (όπως της μητέρας). Ίσως γι' αυτό ακουγόμαστε κάπως.. δογματικές. Μην μας αποπαίρνεις.. βελτιωνόμαστε.
@Varaw mygesΝαι, καλά τα λες, αλλά:1)«εξτριμ καταστάσεις όπου δυστυχισμένη από τη σχέση της με τον άντρα της μάνα μεταθέτει τη δυστυχία της στα παιδιά Πηγή: www.lifo.gr» Δυστυχώς αυτό δεν είναι και τόσο εξτρίμ. Τουλάχιστον η ψυχολογία το δέχεται απολύτως σαν χαρακτηριστικό της αθάνατης ελληνίδας μάνας (πραγματικής ή φαντασιακής).2)«υπάρχει και το διαζύγιο Πηγή: www.lifo.gr»Ειδικότερα σε παλιότερες γενιές γυναικών, το διαζύγιο δεν ήταν πάντα επιλογή, τόσο για πρακτικούς όσο και για κοινωνικούς λόγους. Το ίδιο θα έλεγα και για την επιλογή του να κάνεις ή να μην κάνεις παιδιά, που αναφέρεις σε άλλο σχόλιο. Ευτυχώς οι κοινωνικές συνθήκες έχουν βελτιωθεί από την εποχή των μαμάδων μας (εδώ κάνω την υπόθεση ότι είμαστε συνομήλικες), παρόλ’ αυτά όμως αυτή η παλιότερη γενιά, μας αρέσει δε μας αρέσει, είναι το γονεϊκό μας πρότυπο. Φοβάμαι ότι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμα μέχρι να αποβάλλουμε από το οικογενειακό μας σύστημα τέτοιες νοοτροπίες.3)Και επίσης το πιο δύσκολο στο να είσαι γονιός εγκειται στο να προσπαθήσεις να μην περάσεις τα προβληματά του στο παιδί και να το κάνεις ισοροπημένο άνθρωπο. Πηγή: www.lifo.grΕ, μα ναι! Σαφώς! Αυτό όμως είναι μία δύσκολη δουλειά, που προϋποθέτει να τα ‘χει βρει ο γονιός με τον εαυτό του και να έχει πλήρη συναίσθηση του ρόλου του. Έτσι πρέπει να είναι, πόσοι όμως το συνειδητοποιούμε αυτό πριν γίνουμε γονείς; Και άπαξ και γεννηθεί το παιδί, δεν έχει γυρισμό, δεν έχει ουπς! λάθος. Τέλος πάντων, μυγοσκοτώστρα μου, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι σε παιδιά. Οποιαδήποτε. Aπό την άλλη όμως, είναι μάταιο να περιμένουμε από τον γονιό να είναι τέλειος, όταν η «επαρκώς καλή μητέρα» είναι το ταβάνι που μπορεί να φτάσουμε ως γονείς :)
@ Μαριάννα Θ.Ήδη χρησιμοποιείται, βλ. πρόσφατες δηλώσεις Κουτσούμπα.Ίσως είναι ώρα και στον δημόσιο λόγο να μη μιλάμε τόσο αυστηρά για "μαμά" και "μπαμπά", αλλά για μητρική και πατρική φιγούρα. Ένας άντρας μπορεί να είναι μητρική φιγούρα, μία θεία μπορεί να είναι πατρική φιγούρα. Και ας το κάνουμε αυτό όχι μόνο προς υπεράσπιση των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και όλων εκείνων των οικογενειών που δεν ακολουθούν το μοτίβο μπαμπάς-μαμά παντρεμένοι και βιολογικά τέκνα. Υποψιάζομαι ότι πολλοί συνάνθρωποί μου θα νιώσουν λιγότερο περιθωριοποιημένοι.Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τη Γ45.
Εγώ το καταλαβαίνω αυτό που λες και έχω ζήσει και σκηνικά όπου ο πατέρας να πετάει το μπαλάκι για να έχει την ηρεμία του. Όλα τα καταλαβαίνουν τα παιδιά και δεν βγάζουν κανένα λάδι (συνήθως). Επειδή ανέφερες όμως εξτριμ καταστάσεις όπου δυστυχισμένη από τη σχέση της με τον άντρα της μάνα μεταθέτει τη δυστυχία της στα παιδιά να πω κάπου εδώ ότι υπάρχει και το διαζύγιο. Δεν χρειάζεται να διαλύονται νέοι άνθρωποι επειδή είναι δυσλειτουργικό ένα ζευγάρι. Και επίσης το πιο δύσκολο στο να είσαι γονιός εγκειται στο να προσπαθήσεις να μην περάσεις τα προβληματά του στο παιδί και να το κάνεις ισοροπημένο άνθρωπο.
Mάρα Φέτη όπως τα λες και αυτό θα απαντούσα στην Varaw Myges που υποψιάζομαι ότι είναι ελέυθερη και άτεκνη και βλέπει την μία όψη του νομίσματος (χωρίς κατά τ'αλλα να λέει κάτι λανθασμένο). Και για το ότι δεν είναι τόσο εξτρίμ (πόσες γυναίκες δεσμευμένες βλέπετε ευτυχισμένες γύρω σας?) και για το ότι το διαζύγιο έχοντας παιδιά είναι μια αρκετά πολύπλοκη υπόθεση και όχι τόσο απλή όσο φαντάζει στους μη παντρεμένους. Και φυσικά και για το ότι ο μύθος της αθάνατης ελληνίδας μάνας είναι το ΚΛΑΣΣΙΚΟ μοντέλο που χρησιμοποιούν όλες οι συντηρητικές δυνάμεις (και για την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών αλλά και για άλλα πολλά). Και το χρησιμοποιούν πολλές φορές και τελείως ξώφαλτσα. Πχ. νοσταλγώντας τα υπέροχα γεμιστά της και ανακοινώνοντάς το στο FB με λεζάντες που ως μήνυμα βγάζουν ότι "μπρος σε κείνη δεν πιάνεί μία καμμιά". Ένα μήνυμα δηλαδή που αρχικά φαίνεται αθώο όμως στο βάθος κρύβει έναν ευνουχισμό και μια ματαίωση του οποιουδήποτε τολμήσει να αντιπαραβληθεί με το κύριαρχο μητρικό πρότυπο που κληρονομήσαμε σετάκι κατευθείαν από την δεκαετία του '50. Μην πάμε πολύ μακριά. Έχω φιλικό παράδειγμα εξαιρετικής γυναίκας στα 60 με αρκετά σύγχρονο τρόπο ζωής και μια χαρά μυαλά -δεν πρόκειται για καμμιά κατίνα. Κόρη έγκυος και γαμπρός την προσέχει σαν τα μάτια του. Γαμπρός αναλαμβάνει έξτρα δουλειές (πλύσιμο πιάτων-μάζεμα ρούχων-πήγαινε έλα για φαγητό από την πεθερά) για να την βοηθήσει να μην κουράζεται. Μάνα παίρνει τις αρμοδιότητες από τον γαμπρό (σκοτώνεται εκείνη να τα κάνει) τον οποίο εγώ επαινώ μεγαλόφωνα γιατί "μην είμαστε γαϊδούρες κι εμείς οι γυναίκες!" Tι περιμένετε ότι θα γίνει όταν γεννήσει? Α γειά σου!
Έχεις δίκιο δεν έχω παιδιά αλλά άμα κάνω δεν θα είμαι για κανένα λόγο η ελληνίδα μάνα γιατί δεν μπορώ να γίνω ούτε να ανταποκριθώ σε αυτή την 'αγιασμένη μορφή'. Εκτός κ αν παρατήσω τη δουλειά που δεν παίζει στο περιβάλλον που ζούμε. Οπότε προσωπικά θα επιδιώξω να δώσω αρκετές αρμοδιότητες στον πατέρα.Όπως κάνουν αρκετά νέα ζευγάρια αυτή τη στιγμή. Από συγκατοικήσεις φίλων μου αλλά και από ιδία εμπειρία παρατηρώ ότι οι άντρες της νέας γενιάς πλεόν και μαγειρεύουν και δουλειές 'γυναικείες' κάνουν και καμιά φορά τα καταφέρνουν καλύτερα από γυναίκες.Ο κοινωνικός περίγυρος included τη random θεία που θα κάνει περίεργα σχόλια μπορεί να κρατήσει τη γνώμη του. Η μάνα μου αν αρχίσει να μου κάνει υποδείξεις επίσης.
Varaw Myges ειλικρινά σου εύχομαι κάθε επιτυχία. Πάντως να είσαι προετοιμασμένη ότι ξεφυτρώνουν παντού. Παντού! Στην παιδική χαρά. Στο σούπερ μάρκετ. Στη δουλειά οι συνάδελφοι (έτσι και μάθουν ότι αρρώστησε το παιδί θα σου κάνουν όλοι τον γιατρό ή τον εναλλακτικό θεραπευτή). Στο σχολείο αργότερα. Παντού! Και ο κάθε κι η κάθε άσχετη θεωρούν ότι νομιμοποιούνται να κάνουν το σχόλιό τους στο πώς μεγαλώνεις ένα παιδί. Γιατί "το παιδί είναι ιερό". (λες και τους άσχετους περιμέναμε να μας ενημερώσουν επ'αυτού).
Δεν ξέρω αν θα πετύχω αλλά θα προσπαθήσω αν αποφασίσω να κάνω οικογένεια! Είναι σίγουρα δύσκολη πίστα, από τις πιο δύσκολες. Δυστυχώς το γυναικείο φύλο είναι 'καταραμένο' σε αυτό τον τομέα. Δεχόμαστε μεγάλη πίεση είτε ως μάνες, είτε ως εργαζόμενες, είτε ως κόρες...Και θα πάρει χρόνια για να αλλάξει αυτό!
#2 Ίσως πιάνομαι από λεπτομέρειες αλλά... σε συνδυασμό με όλα τα πολύ σωστά που παρατήρησε η Α,μπα, και που καλά θα κάνεις να τους δώσεις μεγάλη βάση, κόλλησε το μάτι μου και στη λέξη "λούμπα".Θα μπορούσες να πεις "διαδικασία", "προσπάθεια" κλπ.Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είσαι πολύ κατασταλαγμένη γι'αυτό που θες. Βλέποντας ότι αντιμετωπίζεις εαυτήν ως "όχι πιτσιρίκα", μήπως έχεις ανέβει σε ένα τρένο επειδή θεωρείς ότι πρέπει, ότι είναι καιρός, ότι αν κατέβεις δεν θα περάσει άλλο τρένο ποτέ;Ίσως κάνω λάθος και σκαλώνω σε λεπτομέρειες. Αλλά δεν χάνω τίποτα να σου πω κι εγώ ότι οι επιλογές των ανθρώπων δεν είναι προκαθορισμένες, ότι είναι καλό να είσαι σίγουρη πως θέλεις να λάβεις μια απόφαση και όχι να νιώθεις ότι στην υπαγορεύουν εξωτερικοί παράγοντες. Just sayin'.
Συμφωνώ μαζί σου, κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα. Η λέξη λούμπα έχει ελαφρώς αρνητική χροιά και ακούγεται λιγάκι σαν λέει 'ε το κάνουν όλοι, μπήκαμε κι εμείς στη λούμπα του μωρού'.
Ναι, σαν "το τσάι που πίκρισε" (ή το, ποιητικότερο, πλοίο που ναυάγησε), η #2 βγάζει πολλή πίκρα από την ζωή της και πραγματικά χρειάζεται να αναθεωρήσει την σχέση της με τον σύζυγο προτού μπει σε δρόμο τεκνοποίησης. Εμένα, πάντως, μέσα από το γενικότερο ύφος της επιστολής, μού βγάζει ότι η γυναίκα υποφέρει σιωπηλά και ότι το θέμα της πεθεράς είναι το κερασάκι. Άσε που υποψιάζομαι ότι την ιδέα να σταλούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων στην πεθερά την υπέβαλε ο γαμβρός.
Γιατί βρε Α,μπα μου να μη διαβάζει τη στήλη κάποιος που ασχολείται με τον αθλητισμό; Να σου πω, αν μιλούσαμε για άρση βαρών ίσως μου έκανε κι εμένα εντύπωση, αλλά η κοπέλα προφανώς αναφέρεται σε κάτι τύπου μπάσκετ, βόλεϋ, κάνα χάντμπολ ίσως;Εμένα ίσως μου έκανε περισσότερη εντύπωση αν εμφανιζόταν κάποιος από στρατό. Ή πολιτικός! Να, αυτό θα με κούφαινε! Οι άλλοι τι λέτε;Για την κοπέλα της ερώτησης, φυσικά δεν είσαι υποχρεωμένη να μιλάς με κανέναν που δε θες, πόσω μάλλον με κάποια που δεν σε σέβεται.
Εγώ πιστεύω πως είμαστε στο τσακ να αποκαλυφθεί ότι οι μισοί σχολιαστές που δεν χορεύουν κρυφά ταγκό τα βράδια στις μιλόγκες, ασχολούνται σοβαρά με τον αθλητισμό!
Έχετε δίκιο, τώρα που το ξαναδιάβασα βλέπω πώς φαίνεται. Δεν το εννοούσα έτσι, αλλά ανάποδα: επειδή εγώ είμαι αγύμναστη και με μηδέν έως αρνητικό ταλέντο στον αθλητισμό, οι αθλητές μου φαίνονται κάπως σαν υπερήρωες.