Πέμπτη 7/05
Πηγαίνω σπίτιμετά τη δουλειά. Η γάτα με ακολουθείπαντού. Όπου πάω έρχεται, με περιτριγυρίζει,βγάζει κάτι ήχους σαν να με καλεί, εγώδεν καταλαβαίνω, καταλήγουμε εγώ στονκαναπέ και αυτή στο μπράτσο του, να μεκοιτάει με ελαφρύ πανικό στο βλέμμα.Πάω για ύπνο.
Παρασκευή 8/05
Με το που μπαίνωστο σαλόνι, βλέπω τη Λούλα παρκαρισμένηστο καλάθι που της έχω στο ίδιο σημείοεδώ και δύο χρόνια και δεν μπαίνει μέσαποτέ. Τριγύρω της τέσσερις μαλλιαρέςμπάλες του γκολφ θηλάζουν. Η γάτα μεκοιτά εξαντλημένη. Ποιος θα μας το ‘λεγεπως, αυτό το γατάκι που ούτε να το αγγίξειςδεν σε άφηνε, τώρα έγινε μαμά. Και τοκυριότερο, ποιος είναι ο πατέρας;Σκέφτομαι τους δύο αλήτες υποψήφιουςκαι με πιάνουν τα γέλια. Ανεβαίνω προςτη λαϊκή. Πολλά φρούτα σήμερα. Μυρίζειο δρόμος φράουλες και πεπόνια. Αναρωτήθηκαπού βρέθηκαν τα πεπόνια Kρήτηςμες στην άνοιξη, όμως η μυρωδιά τους δενμου φάνηκε καθόλου τεχνητή. Στο τέρμαοι ψαράδες είναι έξαλλοι με τουςκατοίκους, που άφησαν τα αυτοκίνηταπαρκαρισμένα και δεν μπορούν να απλώσουντον πάγκο τους. Πάντως, το σύνθημα είναιλίγο σεξιστικό: «Είναι καλός ο γαύροςμου, είναι όμορφος...».
Σάββατο 9/05
Κάνω βόλτες στομπαλκόνι. Σιγά σιγά όλα μπαίνουν στηθέση τους και αρχίζει να δείχνει όμορφο.Το ποτιστικό δουλεύει πια καθημερινά,αρχίζουν όλα τα φυτά να θεριεύουν. Μ'αρέσει αυτό. Η μνήμη του κήπου που δενφτιάχτηκε χθες. Η τακτική καιπρογραμματισμένη εμφάνιση της κληματαριάς,φέτος πιο φουντωτή από ποτέ, υπάρχειμέχρι και ένα τσαμπί σταφύλι, και ηεπιμονή της γαζίας να ανθίζει και ναζεί πάνω από μια δεκαετία τώρα μέσα σεμια γλάστρα, ενώ είναι φτιαγμένη γιαπερισσότερη ελευθερία. Κάποιες φορέςπου περπατώ στην Αθήνα βλέπω κάτι γαζίεςφουντωτές και καταπράσινες σαν τέντεςδροσερές και σκέφτομαι πόσο άδικο είναιπου δεν μπορούμε όλοι να έχουμε επαφήμε το χώμα. Επίσης, αφήνω τελείως ελεύθεροτο ελάττωμά μου να μη νοιάζομαι γιαγεωμετρίες, χρωματικούς συνδυασμούςκαι διάφορα άλλα προνόμια των σωστώνκηπουρών. Καθόλου δεν με νοιάζει, θέλωφύλλα μεγάλα, καταπράσινα, παντού. Κοιτώκάτι λουλούδια, λευκά, κόκκινα ριγέ, πουμου χάρισε μια φίλη και καθόλου δενταιριάζουν με αυτήν τη γαλλική λεβάνταδίπλα και με το φούξια γεράνι πουπροσπαθεί να πιάσει όλο το χώρο. Καθόλουδεν με νοιάζει, επαναλαμβάνω, όλα τέλεια.Μόνο σκιά και ωραία αρώματα.
Κυριακή 10/05
Τα γατάκιαάρχισαν τη μουρμούρα και η Λούλα άρχισενα πλήττει. Την παρακολουθώ πουεκσφενδονίζεται από το καλάθι με μιαουρά φουντωτή σαν φτερό ξεσκονίσματοςκαι να εξωθεί τον Διονυσάκη δέκαπολυκατοικίες πέρα, μακριά από τα μικρά.Ο κακομοίρης περνά όλο το πρωινό στηνταράτσα. Δεν το βλέπω να ξαναπλησιάζειστο επίμαχο σημείο. Βλέπω Παρλιάρο στοΜega.Η καλύτερη εκπομπή ζαχαροπλαστικήςστην ελληνική τηλεόραση. Καθαρή, ψύχραιμη,ακριβής και κυρίως με αληθινές συνταγέςγια γλυκά. Σαν να λέει ξαναρχίζουμε απότην αρχή, εδώ θα μάθετε τα είκοσι βασικάγλυκά που πρέπει να ξέρετε να φτιάχνετε.Είδα, πριν λίγες μέρες, μαζεμένα πολλάεπεισόδια από το «Κάτι Ψήνεται».Κακογουστιά, ανοησία, σχεδόν ξεφτίλα.Ό,τι πιο ωραίο στα σπίτια των ανθρώπων,τα τραπέζια, γίνονται αντικείμενοξακατινιάσματος. Παρακολουθώ έναεπεισόδιο, όπου μια κυρία θα μαγειρέψειένα πολίτικο γεύμα στους υπόλοιπους.Μόνο το ορεκτικό (ένα πιάτο μεπαστουρμαδόπιτα, σουτζουκάκια καιαγιορείτικη μελιτζανοσαλάτα) είναιικανό να σε στείλει στο νοσοκομείο μεδυσπεψία, τα κυρίως (γιγαντιαίες μερίδεςμε αρνάκι στη λαδόκολλα, με τυρί καιπιπεριές) είναι ικανά να ταΐσουν πέντελόχους και, βεβαίως, το επιδόρπιο, τοεξόχως κωνσταντινουπολίτικο φοντίσοκολάτας (!) με φρούτα είναι επίσης απότην Πόλη, όπως τα ακτινίδια και οιφράουλες. Σκέφτομαι πως πολλοί από εμάςδεν ξέρουμε να τρώμε, δεν υπάρχει τοαναγκαίο γούστο και η γνώση που χρειάζεταιγια να συνθέσει κανείς ένα δείπνο, πουσκοπό θα έχει να ανεβάσει τους καλεσμένους,να κατεβαίνουν κάτω τα φαγητά σαν αφρός(συγγνώμη κύριε Βίδο, το ξέρω πως τακεφτεδάκια δεν γίνονται αφρός, όμως,παρ' όλα αυτά, ο αφρός είναι το ζητούμενοόταν μιλάμε για κιμάδες που με μεγάληευκολία γίνονται πέτρα), και όλα ναδένουν μεταξύ τους -οι τροφές, τα ποτά,η μουσική, τα σερβίτσια, οι κουβέντες,το φως- και να μεταμορφώνονται σε μιαστιγμή αξέχαστη για όλους. Επαναλαμβάνω,έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Κρητικούςκαι τους Ιταλούς. Προτείνω επισκέψειςστη λαϊκή, με έρευνα, πειραματισμό, ναμυρίζετε τα φρούτα, να ρωτάτε τουςχασάπηδες, να κοιτάτε τα ψάρια σαν να‘ναι διαμάντια και να θαυμάζετε τοφούσκωμα της κρέμας γάλακτος, όπως ηγάτα μου θαυμάζει τα νέα της μωρά. Πάνωαπ' όλα απλότητα. Νομίζω πως αυτό είναιτο μυστικό.
Σας φιλώ.
σχόλια