Η αυγή του 2016 είναι μόνο λίγες μέρες μακριά κι ένας προσωπικός απολογισμός κρίνεται από μέρους μου απαραίτητος. Όλο αυτό με γνώμονα το πόσο χρήσιμη ήμουν στους γύρω μου και τι αντίκτυπο είχαν οι πράξεις μου στο οικογενειακό και κοινωνικό μου περιβάλλον. Και αναρωτιέμαι...
Ίσως, αν προβώ σε μία αναμόρφωση του εαυτού μου να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα; Πόσο δύσκολο μοιάζει αυτό; Πόσο εύκολα μπορώ εγώ, αλλά και κάθε άνθρωπος να το εφαρμόσει στην καθημερινότητά του; Να βελτιώσω τον εαυτό μου όχι σε σύγκριση με τους άλλους γύρω μου αλλά με τον ενδόμυχο κόσμο μου. Άλλωστε, ως ανθρώπινα όντα εκεί κείτεται η μεγαλοσύνη μας. Στην ικανότητα μας, όχι να αναμορφώσουμε τον κόσμο, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Για πολύ καιρό νόμιζα ότι θα μπορούσα να είμαι κάποια άλλη λιγότερο ευαίσθητη μα ταυτόχρονα και απαράδεκτα σκληρή. Όμως, καταλαβαίνω πως το μόνο που μπορώ ουσιαστικά να κάνω είναι μικρές αλλαγές. Πάλι θα είμαι ευαίσθητη και σκληρή έχοντας, βέβαια, πετύχει την σωστή αναλογία των χαρακτηριστικών αυτών που θα με κάνουν την καλύτερη Χ. που θα μπορέσω ποτέ να είμαι. Θα με κάνουν το ‘κορίτσι με το τατουάζ’!
Ποιό είναι το κορίτσι με το τατουάζ; Είναι αυτή η κοπέλα που μπορεί να έχει τον έλεγχο, να έχει επιμονή κι υπομονή, να συνδέεται και να είναι αυθεντική χωρίς να φοβάται, να εξελίσσεται μέρα με τη μέρα και να δρα γιατί ένα γραμμάριο πράξης αξίζει περισσότερο από τόνους διδασκαλίας, να συγχωρεί και να προσέχει την κάθε στιγμή. Και το βασικότερο όλων, να βλέπει τη θετική πλευρά των ανθρώπων και να κατανοεί τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Όχι τόσο θεωρητικά αλλά στην πράξη γιατί αυτό μετράει στην τελική. Ξεκινώντας από τα μικρά καθημερινά πράγματα, όπως το να πει στον άνθρωπο με τον οποίο είναι ερωτευμένη και την ‘εμπνέει’ να γράφει ιστορίες πως τον χρειάζεται δίπλα της, να χαρίσει απλόχερα ένα χαμόγελο στον, απογοητευμένο από τη ζωή, διπλανό της στο μετρό ή μια αγκαλιά στο κορίτσι που κλαίει στη στάση του λεωφορείου. Δεν έχει να χάσει κάτι, αφού οι στιγμές γλιστρούν μέσα από τα χέρια μας πριν το καταλάβουμε και δεν επαναλαμβάνονται ποτέ.
Αυτό το κορίτσι, ίσως, αποτελεί δημιούργημα του νου μου, αλλά το τατουάζ που θα χαρακτεί στο σώμα μου θα είναι εκεί για να μου υπενθυμίζει κάθε πρωί, για όσο έχω την τύχη να αντικρύζω αυτό τον κόσμο, πως μπορώ να καταφέρω να ‘αγγίξω’ αυτό το κορίτσι! Και θα κρατήσω για πάντα πάνω μου τη φράση ενός αγνώστου, γυρνώντας από ξενύχτι σ’ ένα λεωφορείο, που μου ψέλλισε κατεβαίνοντας ‘nada dura para siempre’!
