Σάββατο, 19/9
Προσπαθώ, εδώ και σαράντα λεπτά, να σοτάρω ένα ψιλοκομμένο κρεμμύδι σε μια κουταλιά ελαιόλαδο. Μάταιος κόπος. Τα κρεμμύδια καίγονται, κολλάνε στον πάτο της κατσαρόλας, τα πετάω στον νεροχύτη και ξεκινώ από την αρχή. Όλα αυτά για να φτιάξω τη συνταγή για λαδερά που μου έδωσε ο διαιτολόγος. Προσπαθώ να αποβάλω από το μυαλό μου το γεγονός ότι γι' αυτό ακριβώς τον λόγο ονομάζονται λαδερά, γιατί το λάδι είναι ο συνδετικός κρίκος, το κρίσιμο υλικό για να μετατραπούν η ντομάτα, το κρεμμύδι και το φασολάκι σε φαγητό. Τέλoς πάντων, στην τρίτη προσπάθεια αποφασίζω να μην τα σοτάρω, άλλα να σκεπάσω την κατσαρόλα και να τα αφήσω να «ιδρώσουν» μαζί με μια πράσινη πιπεριά ψιλοκομμένη. Καταφέρνω να τα φέρω σε ένα καλό στάδιο και μετά εκτελώ την υπόλοιπη συνταγή. Εντάξει, δεν είναι άσχημο το τελικό αποτέλεσμα. Ειδικά αν σκεφτείς πως έχει το ένα τέταρτο των θερμίδων που έχει το κανονικό λαδερό. Η φέτα, επίσης λάιτ. Όλα άχρωμα και άοσμα. Οι λαδόκολλες με τα μυρωδάτα τυριά, τα γλυκά και οι μεζέδες έχουν πάρει πόδι από το ψυγείο. Όλο γιαουρτάκια και μαρούλια, δεν έχω ξαναφάει τόσο πολλές ντομάτες στη ζωή μου. Τουλάχιστον, υπάρχει αποτέλεσμα, νομίζω. Σιγά σιγά το σώμα παίρνει μπρος, ακούει τα μηνύματα που του στέλνουν οι τροφές που μπαίνουν στο στομάχι και αρχίζει να φέρεται διαφορετικά. Κατεβαίνοντας τη Βουκουρεστίου κιαλάρω ένα στενό στενό παντελόνι και σκέφτομαι πως δεν είμαστε και τόσο μακριά, κάνα δυο μήνες μόνο...
Δευτέρα, 21/9
Στέλνω ένα sms στην Τ. «Ονειρεύομαι boeuf bourgignon με χειροποίητο πουρέ και μετά σοκολατίνα». Μου απαντά: «Εγώ ψωμί σε λάδι από χωριάτικη με τετράπαχη φέτα». Συνεχίζω: «Στο γλυκό συμφωνούμε ή να προτείνω κάτι σε παγωτό;». Και πάει λέγοντας, μέχρι που καταλήγουμε πως σε έναν μήνα θα φάμε εκατομμύρια εκλέρ σε κάποιο παρισινό ζαχαροπλαστείο και πως η ζωή είναι άδικη κ.λπ., κ.λπ. Κάπου εκεί αρχίζω να κάνω σκέψεις για κάτι λέξεις όπως επιθυμία, απόλαυση, ηδονή, αισθήσεις. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει να κάνει με την πείνα, αποφασίζω. Η επιθυμία μου να απολαύσω ένα ζουμερό μοσχαράκι που πρώτα μαριναρίστηκε σε κρασί, μυρωδικά και λαχανικά και μετά ψήθηκε στη μαρινάρα του με τη συνοδεία ενός αφράτου πουρέ, που όταν αχνίζει η κουζίνα γεμίζει αρώματα βουτύρου και μοσχοκάρυδου, δεν έχει τόσο να κάνει με την πείνα (φαΐ τρως όταν κάνεις κανονική δίαιτα), αλλά με την απόλυτη ηδονή που σου δίνει η γεύση και το άρωμα ενός φαγητού. Ίσως θα 'ταν πιο σοφό, οι διαιτολόγοι, αντί να φροντίζουν την πείνα, να κοιτάνε και λίγο πώς θα καθησυχάσουν τους φιλήδονους ασθενείς τους, δίνοντάς τους ψίχουλα, έστω, από όλα τα απολαυστικά που έκαναν πριν στη ζωή τους. Anyway, η μέρα γίνεται νύχτα και βεβαίως δεν τρώμε boeuf bourgignon, αλλά τουλάχιστον χαιρόμαστε που απολαμβάνουμε τη Στρέλλα του Πάνου Χ. Κούτρα. Ήταν μια άψογη, γλυκιά και πολύ σοβαρή (χωρίς να είναι σοβαροφανής) ταινία, που έκανε το κοινό να χειροκροτεί με μανία όταν τελείωσε. Ευτυχώς, η ηδονή έρχεται στον άνθρωπο με πολλούς τρόπους, σκέφτηκα την ώρα που μάσαγα άλλο ένα ψητό φιλέτο αργότερα... Σας φιλώ
σχόλια