Σάββατο, 26/9
Έχω μαζέψει όλα τα γκουρμεδοπεριοδικά και ξεφυλλίζω αδιάκοπα από το πρωί. Ίσως, όταν χορτάσει το μάτι, να χορτάσουν και το μυαλό και το στομάχι. Ο Jamie Oliver, εκτός από τα σαράντα βιβλία και τις 820 εκπομπές μαγειρικής, κυκλοφόρησε και περιοδικό, μηνιαίο, που φέρει ως τίτλο το όνομά του. Το «Jamie» δεν είναι κακό. Προμοτάρει και αυτό, όπως όλα τα προϊόντα αυτού του ανθρώπου, τη χαλαρή στάση απέναντι στο φαγητό, δίνει λύσεις για εύκολα και σούπερ φαγητά, κάνει τη μαγειρική τρέντι. Μου αρέσει αυτή η φιλοσοφία, και εγώ αυτήν πρεσβεύω. Απλώς έχω αρχίσει να αισθάνομαι αμήχανα απέναντι στους πολυμήχανους σελέμπριτι μάγειρες που μας βομβαρδίζουν με τα προϊόντα τους. Νομίζω ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Τέλος πάντων, κολλάω σε ένα κομμάτι για το αγαπημένο μου River Café. O Γάλλος σεφ Pierre Gagnaire το επισκέπτεται με τη σύζυγό του και δοκιμάζει μπρουσκέτα με κάβουρα από το Devon, ραβιόλι με ρικότα και τάρτα λεμονιού. Ποτέ δεν θα έχουμε στην Αθήνα ένα μέρος σαν κι αυτό, σκέφτομαι. Κανείς δεν είναι τόσο αφοσιωμένος εδώ. Πριν έναν μήνα, ένας φίλος μού είπε πως η κρίση σπρώχνει τους ανθρώπους της Conde Nast να κλείσουν ένα από τα δυο τους γκουρμεδοπεριοδικά. Είτε το «Bon Appetit»| ή το «Gourmet» της απίθανης Ruth Reichl, που από ό,τι καταλαβαίνω είναι πιο ελιτίστικο (εννοείται) και προσελκύει λιγότερη διαφήμιση. Έχω πάρει το «Bon Appetit» για να το περιεργαστώ. Φυσικά και είναι άψογο. Διαβάζω το αφιέρωμα στην Julia Child, όπου η σύνταξη του περιοδικού παρουσιάζει updated versions των πιο διάσημων πιάτων από τα βιβλία της, και άλλα, πολύ καλογραμμένα κομμάτια. Καλό είναι κι αυτό, αλλά δεν φτάνει το κοφτερό editing της Ruth Reichl. Με τίποτα. Ας κλείσει αυτό, παρακαλάω. Για το τέλος, το «Vogue Entertainment+Travel» από την Αυστραλία. Αυτό γίνεται όλο και καλύτερο. Οι συνταγές του είναι πάντα άψογες, τα μενού του συνδυασμένα στην εντέλεια και πάντα με οινολογικές προτάσεις, οι φωτογραφίσεις του είναι μαγικές. Κολλάω σε μια συνταγή για το γαλλικό κασουλέ. Κάτι πολύπλοκο, που παίρνει ώρες να γίνει και έχει πολλές θερμίδες. Το διαβάζω και είναι σαν να γεύομαι τα διαφορετικά είδη κρέατος που συνδυάζει. Στα ρουθούνια μου το άρωμα του σκόρδου, της ντομάτας και του λίπους πάπιας. Παρασύρομαι, ανοίγω τέσσερα βιβλία μαγειρικής και διαβάζω διαφορετικές εκδοχές ενός πιάτου. Ψηφίζω αυτήν της «Vogue» και αποφασίζω να το μαγειρέψω, με τα πρώτα κρύα. Στο Facebook καταγράφω ένα άλλο πιάτο που με τρέλανε σε αυτό το περιοδικό. Σεμιφρέντο ζαντούγια με αχλάδια σιγοβρασμένα σε γλυκό κρασί και μπαχαρικά. Τους κολάζω όλους. Ο κ. Σακκάς μού προτείνει το κρασί. Συμφωνώ απολύτως με τον ειδικό.
Κυριακή, 27/9
Έχω μια πιπεριά φυτεμένη στο παράθυρο της κουζίνας, είναι γεμάτη κατακόκκινους καρπούς τσίλι. Πόσο θα 'θελα να κάνω μια πάστα για κάρι τώρα και να φτιάξω κάρι κοτόπουλο με γάλα καρύδας και νουντλς, αλλά μάλλον όχι. Τις κόβω και ετοιμάζομαι να τις κάνω τουρσί. Είναι λίγες, καμιά δεκαπενταριά, αλλά δεν πειράζει. Ένα μικρό βαζάκι θα το γεμίσουν, και είναι αρκετό για ένα χειμώνα. Βράζω τα βαζάκια, τα αποστειρώνω και ακολουθώ τη συνταγή του Jamie. Λευκό ξύδι, ζάχαρη, μαύρο πιπέρι, δάφνη, γλυκάνισος. Το ετοιμάζω και το στολίζω στο ράφι με τα λάδια και τα αλάτια. Σε δυο εβδομάδες θα ανοιχτεί. Έξω κάνει ψύχρα. Βγαίνουμε για βόλτα στο κέντρο, περνάμε μπροστά από όλα τα γνωστά σημεία που γλεντοκοπάγαμε και τρώγαμε και πίναμε, αλλά τώρα μακριά. Στο τέλος, θα με βραβεύσει κανείς για όλες αυτές τις θυσίες; Σας φιλώ.
σχόλια