Όσο περνούσε ο καιρός, το αγόρι λαμπατέρ βυθίζονταν όλο και περισσότερο στην αυτολύπηση. «Γιατί αυτό σε μένα;», ρωτούσε και ξαναρωτούσε. Γιατί να έχει εκείνος τέτοιο βίτσιο, να κάνει το λαμπατέρ, και γιατί οι άλλοι να του φέρονται πλέον σαν ένα υποδεέστερο ον - δηλαδή αντικείμενο. Του έγραφα διάφορα για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. «Αν σεβαστείς τους άλλους, θα σε σεβαστούν κι εκείνοι - αλλά όχι πάντα». «Όλοι είμαστε σύνθετα, μοναδικά ανθρώπινα πλάσματα, με προτερήματα, ελαττώματα, κι ουδέτερα στοιχεία - προσωπικά το να έχω ουδέτερα στοιχεία με ενοχλεί». Αλλά το αγόρι λαμπατέρ βυθίζονταν στην αυτολύπηση γιατί είχε κυρίως πρόβλημα με τον εαυτό του - άσχετα αν του το δημιούργησαν οι άλλοι. Και πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω σε αυτήν την περίπτωση, γιατί συνήθως αντιμετώπιζα προβλήματα με αναγνώστες που βυθίζονταν στην αυτολύπηση γιατί είχαν ξεκάθαρα πρόβλημα με κάποιον άλλον. Ο οποίος τους εγκατέλειψε, τους πρόδωσε, τους φέρθηκε σκάρτα ή τολμούσε απλά να μην τους θέλει. Εκείνοι συνήθως με ρωτούσαν: «Σε μένα; Να το κάνει αυτό σε μένα;». Γιατί όχι σε σένα; Ο καθένας είναι ξεχωριστός για τον εαυτό του, αλλά όχι και για το σύμπαν. Έτσι, αν πιστεύεις αλήθεια ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να σου δώσει αυτό που θες επειδή είσαι ξεχωριστός κι επειδή το σκέφτεσαι όλη μέρα, το μόνο που θα πάρεις είναι απ' τα τρία το μακρύτερο.
Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, δεν μας πληγώνουν οι άλλοι, εμείς πληγώνουμε τον εαυτό μας για τη συμπεριφορά των άλλων. Κι όσο το δουλεύουμε στο μυαλό μας, η αυτολύπησή μας μεγαλώνει, εκτοπίζοντας εντελώς τη λογική. Ωστόσο, ο dr Aris, πατωματζής, δημόσιες σχέσεις σε μπαρ κονσομασιόν κι ένας από τους τρεις συμβούλους μου, αν θυμάστε καλά -γιατί και οι sex editors έχουν σύμβουλους-, είχε βρει μια τρομερή άσκηση μείωση της αυτολύπησης κι επαναφοράς της λογικής για τις περιόδους που τραβάς κάποιο ζόρι με γκόμενο/α.
Άσκηση Μείωσης της Αυτολύπησης και Επαναφοράς της Λογικής: Κάθεσαι και γράφεις στίχους λαϊκών τραγουδιών που βρίσκεις στο ίντερνετ. Ξεκινάς με κάτι που ταιριάζει με την ψυχολογία σου, όπως «σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα, σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο, σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο». Μετά πιάνεις και γράφεις κάτι από Καζαντζίδη, όπως «αν είν' η μοίρα μου σακατεμένη, δε φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ. Ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ' την αρχή». Αφού κλάψεις πολύ επί τέσσερις συνεχόμενες ώρες και μπεις έτσι στο κυρίως μέρος της κάθαρσης (και επί τη ευκαιρία αποτοξίνωσης του οργανισμού και προστασίας του δέρματος από τις ελεύθερες ρίζες που προκαλούν γήρανση), πηγαίνεις στα ελαφρολαϊκά τύπου Βανδή: «Περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά». Επίσης τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να γράψεις και δικούς σου στίχους, τύπου «δε μου έλειψες και θέλω να το ξέρεις, αλλά θέλω πολύ να σε δω να υποφέρεις». Ε, και στο τέλος σκέφτεσαι τι θα κάνεις από δω και πέρα αν εμφανιστεί νέος έρωτας και γράφεις στίχους απ' τα chart της εθνικής οδού και του συνόλου του επαρχιακού και αγροτικού οδικού δικτύου, όπως: «Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Άγιο Γεώργιο». «Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο». «Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο». «Θέλω στο σώμα σου να μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ». Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιείς ότι σίγουρα θα το 'χεις χάσει για να ασχολείσαι με όλα αυτά τα low, κι αρχίζεις να συνέρχεσαι. Οπότε όλη αυτή η παράλογη διαδικασία αποδεικνύεται μια πολύ καλή άσκηση ενίσχυσης της λογικής κι επαναφοράς από την καψούρα και την αυτολύπηση στον πραγματικό έξω κόσμο.
Tespa. Λέγαμε για το αγόρι λαμπατέρ. Δεν μπορούσε ούτε να στεριώσει σε σχέση. Όλα τα κορίτσια φρίκαραν μόλις καταλάβαιναν την ιδιαιτερότητά του. Τον αποκαλούσαν ανώμαλο, ψυχάκια, αρρωστάκι και freak, κι έφευγαν τρέχοντας. Τον είχε πάρει εντελώς από κάτω. «Είσαι τρελός;» του έλεγα. «Ποιος θα πει τι είναι νορμάλ και τι όχι;» και «αν θες να μάθεις, τέλη του '90 με παράτησαν πέντε άντρες διαδοχικά γιατί είχα τάσεις φυγής κι όλο ταξίδευα. Εγώ όμως δεν μου έριξα καμία αυτοαπόρριψη, επέμενα μέχρι θανάτου ότι είμαι ένα υπέροχο πλάσμα, άξιο να του αφοσιώσεις τη ζωή σου και να το περιμένεις να γυρίσει απ' το Κορακουρούμ. Αν συμφωνούσαν κι οι άλλοι μαζί μου, θα είχαν δίκιο».
Το αγόρι λαμπατέρ όμως κλείνονταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του. Έφτασε στο σημείο να μη φλερτάρει καν πια, από φόβο μην τον ξανααπορρίψουν και ξαναπληγωθεί. «Αλλά έχετε ακούσει τι έπαθε κάποιος που, επειδή φοβόταν υπερβολικά τη ζωή, αποφάσισε να την περάσει στο κρεβάτι;» γράφει ένα ημερολόγιό που έχω και τα κείμενά του τα έχει γράψει ο ψυχολόγος δρ Γουίντι Ντράιντεν. «Σκοτώθηκε από μια σπασμένη σούστα στο στρώμα του»! «It's ok», μου έγραψε το αγόρι λαμπατέρ. «Έχω στρώμα νερού».
(συνεχίζεται)
σχόλια