Ήταν ήσυχη χρονιά, σχεδόν χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός. Αυτό που μέχρι πέρσι το θεωρούσαμε κατόρθωμα, μιλάγαμε ηρωικά για το πόσο σπουδαίο και συγκινητικό είναι αυτό που κάνουμε, φέτος μάλλον έχει μπει σε ένα πιο κανονικό ρυθμό και εμείς δεν αισθανόμαστε και τόσο σπέσιαλ. Η ρουτίνα σε κάνει να ξεχνάς, υποθέτω, να μην μπορείς να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές. Είναι ακριβώς όπως στην εφηβεία, όπου τίποτα από όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην οικογένειά σου δεν ξεπετάγεται από την κανονική ροή της μέρας. Καμια δεκαριά χρόνια μετά, βέβαια, θυμάσαι ένα τυχαίο γεγονός, και τότε φωτίζεται μια πλευρά του εαυτού σου που δεν ήξερες, κάτι δικαιώνεται και κάτι απορρίπτεται, οι τελείες ενώνονται.
Έτσι φαντάζομαι πως θα γίνει και με όλα όσα περνώ τώρα. Σήμερα μπήκα στο γραφείο συγχρόνως με τη Μαρία από το λογιστήριο, με το κλειδί στην πόρτα βγαίνει και η Έφη από το ασανσέρ. Το Ελενάκι σε μισή ώρα είναι εδώ, πριν φτάσει το άρωμα του καφέ στην είσοδο αρχίζει ήδη να απαντά στα πιο απίστευτα τηλέφωνα. Η Μάρκελλα μπαίνει πάντα δέκα και μισή, κουβαλάει κάτι, συνήθως σκέψεις και έγνοιες. Τα πρωινά είμαστε λίγοι. Δεν έχουμε και πάρα πολλά να πούμε, ούτε δέκα ώρες δεν είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο· χωρίς να ξέρεις τίποτα για τον άνθρωπο με τον οποίο δουλεύεις, ξέρεις τα πάντα γιατί τον ζεις, η αύρα του έχει ενωθεί με τη δική σου, είναι κατά κάποιο τρόπο μια οικογένεια, ένας δέκτης της ενέργειας σου και τελικά χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι τους λες τα πάντα, εγώ πριν λίγο τους έλεγα την ιστορία ενός χασάπη που έγινε παπάς, ποιος ξέρει τι πιστεύουν για μένα. Όσο περνούν οι ώρες αυτό το γραφείο στον έκτο της οδού Βουλής γεμίζει κόσμο.
Δεν ξεχωρίζω τα γεγονότα, οι ιστορίες, τα προβλήματα και οι χαρές έχουν όλα ενωθεί, κάποια θέματα είναι πιο σοβαρά από άλλα, μερικές φορές υπάρχει ένταση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Σημασία έχει πως την Πέμπτη τρία κορίτσια από το γραφείο έβαψαν τα μαλιά τους, η καθεμιά ένα άλλο χρώμα, η Μερόπη ήταν σε κριτική επιτροπή για ταινίες μικρού μήκους και η Βανέσσα δεν τρώει το φαγητό της αλλά το χειρουργεί. Επίσης σημαντικό είναι που σήμερα μπήκε στο γραφείο η Νάνσυ έξαλλη με την Πωλίν Κόκλα και ο φύκος του ατελιέ μεγαλώνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να μην ξεχάσω στα σημαντικά το μικρό καλάθι που δεν χωράει την Πουπέτα της Ελένης και το βρωμόσκυλο της Άλκηστης, το εβδομαδιαίο -πολύ συμπαθητικό- ξεκατίνιασμα με το Βαγγέλη, τα δέκα εκλέρ τη μέρα και το μαμούνιασμα των παιδιών του «Vice», ειλικρινά, νομίζω πως αυτοί οι δύο έχουν πολύ καιρό να κοιμηθούν.
Η Μαρία που τώρα έχει και τη Μυρτώ που την έσωσε. Η Φωτεινή είναι πάντα πολύ όμορφη και η Ισμήνη κέρδισε σε ένα Πένταθλο μετά το καλοκαίρι. Υπάρχουν κι άλλα: το μήτινγκ της τετάρτης, η Ρινέτα Κοσκινίδου, ένα μπλουζάκι με παγέτα και ο Στάθης Μητρόπουλος, τέσσερα γκομενικά θέματα που συζητιούνται συγχρόνως σαν να 'ναι ένα, ο Γιάννης και η Δήμητρα, υπερκινητικά ζουζούνια, ο Δημήτρης και η Αρετή, κάτι απίστευτα κούριερ που μπαινοβγαίνουν, ένα βάζο με χρυσάνθεμα που έφερε ο Μάριος και η Δέσποινα που φοράει το μπλουζάκι της Τσικίτα μπανάνα που της χάρισα. Το βράδυ πάντα σε περιμένω στην πόρτα με την τσάντα στον ώμο. Μακάρι να 'ναι πάντα έτσι. Χρόνια πολλά.
σχόλια