Παρασκευή 05/03
Ανεβαίνουμε στη Θεσσαλονίκη. Δύο ώρες πριν έτρεχα να ξεφύγω από την υστερική Αθήνα: διαδηλώσεις, φωνές, σπασμένα καθίσματα, δυνατή μουσική, έχουν σε όλα δίκιο. Κάθε χιλιόμετρο που διανύουμε αισθανόμαστε και λίγο καλύτερα που δραπετεύουμε. Έχουν δίκιο, σκέφτομαι, για τα ταξίδια. Η μετακίνηση δεν είναι μόνο γεωγραφία. Σε κάνει να βλέπεις τα πάντα αλλιώς. Και συνήθως να διαπιστώνεις και την ασημαντότητά τους. Στα Τέμπη ανεβαίνουμε ένα βουνό κρυμμένοι σε ένα σύννεφο σκόνης, μετά ο Πλαταμώνας και στο τέλος η πρωτεύουσα του Βορρά. Η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Ησυχάζεις με το που κατεβαίνεις στη θάλασσα. Από το παράθυρο του Macedonia Palace κοιτώ τον κόσμο που βολτάρει αμέριμνος. Απίστευτη θέα, από τον όγδοο όροφο του πιο όμορφου ξενοδοχείου. Κάνει κρύο, το συνειδητοποιούμε όταν κατεβαίνουμε για βόλτα, ακόμα με τη θερμοκρασία της ανοιξιάτικης Αθήνας. Στο Clochard μπαίνουμε σε μια υπέροχη σάλα, μας υποδέχονται χαμογελαστά, παραγγέλνουμε all-time classics και κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας. Υπέροχοι όλοι, χωρίς το αθηναϊκό σφίξιμο, με ένα συνεχές χαμόγελο στο πρόσωπο, ζεστασιά. Σκέφτομαι πως η Αθήνα δεν έχει ένα Clochard... Η βόλτα συνεχίζεται στη Βαλαωρίτου, που είναι απίστευτη με τα κρυμμένα μαγαζιά μέσα στις βιοτεχνίες. Εδώ τα έχουν καταφέρει καλύτερα από την Αβραμιώτου, αυτός ο δρόμος θυμίζει Βερολίνο. Το άλλο πρωί βόλτα για καφέ στην παραλία, επίσκεψη στην γκαλερί Καλφαγιάν για την έκθεση Stephen Antonakos και πολλά χαμόγελα από τη Σοφία και την κ. Καλφαγιάν. Ο Χρήστος με πηγαίνει στο ποντιακό σουπερμάρκετ, δοκιμάζουμε τα περέκ: πίτες διπλωμένες σαν κρέπες, γεμισμένες με το παραδοσιακό ποντιακό τυρί που είναι σαν μοτσαρέλα, πιο αλμυρή όμως. Το μεσημέρι στον Ερμή και μετά κι άλλοι καφέδες και ποτά. Έτσι ζουν εδώ. Έτσι, σκέφτομαι, ζουν σε όλες τις πόλεις που είναι χτισμένες δίπλα στη θάλασσα. Το βράδυ τρώμε στον Κάπελα με φίλους, έξω από την τζαμαρία του πολύ ζεστού μπιστρό ο αέρας παγώνει από τη θάλασσα και υπόσχεται χιόνια. Το άλλο πρωί φεύγουμε λίγο πριν αρχίσει να χιονίζει, το χιόνι όμως το βλέπουμε στον δρόμο. Ανοίγω το παράθυρο και μυρίζω το χιόνι. Σκέφτομαι πως η Θεσσαλονίκη είναι και πάλι της μόδας. Θα ξανάρθω το συντομότερο. Σοφία, ευχαριστώ για τα μπισκότα!
Τρίτη 09/03
Στην Αθήνα ξανασκέφτομαι τη Θεσσαλονίκη γιατί κοιτώ τις συμμετοχές στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ανάμεσά τους και αυτό του φίλου μου του Βάσου Γεώργα. Το Σινεμά Γυμνό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Κάτι σαν οπτικοποίηση του βιβλίου Greek Erotica, στο οποίο είχα την τιμή να συνεργαστούμε, σίγουρα πιο καλό, πιο εμπεριστατωμένο και συναρπαστικό. Ο Βάσος είναι ένας υπέροχος Αθηναίος, είχαμε γίνει φίλοι από την πρώτη στιγμή που είχε φέρει το πρώτο υλικό για το βιβλίο. Κοιτάγαμε ξαναμμένοι τις σπάνιες φωτογραφίες που μας παρέδιδε, δεν το πιστεύαμε πως κάποιος έχει αυτό το αρχείο. Ακόμα γελάω με τις περιλήψεις των ταινιών, όπως τις είχε διατυπώσει. Μεγάλη γενναιοδωρία, και ένα σπρώξιμο στην αρχή ενός πολύ ωραίου πράγματος που έκτοτε συνεχίζει. Η προετοιμασία του βιβλίου είχε διαρκέσει περίπου έξι μήνες, και έκτοτε είμαστε φίλοι, μας δίνει κομάτια στη LifO και πάντα του χρωστάω έναν καφέ και ένα τραπέζι που πάντα το αναβάλλω. Είμαι πολύ χαρούμενος για το Σινεμά Γυμνό και σίγουρος πως θα είναι συναρπαστικό και υπέροχο, γεμάτο ορμή και σιγανό χιούμορ, όπως αυτό του δημιουργού του. Βάσο, καλή επιτυχία, γύρνα από τον Βορρά και θα πάμε να φάμε. Σας φιλώ!
σχόλια