Πέμπτη 15/4
Είναι περίεργο πως ακόμα και στα αθηναϊκά εστιατόρια (εννοώ τα καινούργια, αυτά που δεν είναι ακριβώς καθιερωμένα, αλλά ας πούμε ότι τώρα το παλεύουν και τώρα διαμορφώνονται) κατά καιρούς υπάρχουν συγκεκριμένα πιάτα που είναι μόδα. Ένα φαγητό που έφαγα φέτος τουλάχιστον τέσσερις φορές σε διαφορετικά μέρη είναι η καρμπονάρα με χωριάτικο λουκάνικο αντί για πανσέτα. Και εννοώ κανονική καρμπονάρα, με αυγά κ.λπ. Νομίζω πως κανένα άλλο πιάτο δεν σου προκαλεί τόσες ενοχές όσες αυτή η μακαρονάδα, που κάθε της πηρουνιά είναι πεντακόσιες θερμίδες και άπειρα γραμμάρια λίπους, χοληστερόλης κ.λπ. Λοιπόν, απόψε έχω φτάσει πολύ χαμηλά και αφού δεν έχω μάλλον καμια πιθανότητα να κυκλοφορήσω σε πλαζ αποφασίζω πως το μόνο φαγητό που μπορεί να με χορτάσει είναι η καρμπονάρα με χωριάτικο λουκάνικο. Αφαιρώ τη μεμβράνη από τα λουκάνικα και θρυμματίζω τη γέμιση. Σοτάρω σε ένα τηγάνι σε χαμηλή φωτιά, χωρίς να προσθέσω καθόλου λάδι. Το κρέας θα βγάλει το δικό του λίπος, που είναι αρκετό. Αφήνω να ψηθεί καλά, μέχρι να γίνει τραγανό, να μην καεί όμως. Παράλληλα, βράζω πέννες και σε ένα μπόλ χτυπώ έξι αυγά με 150 ml κρέμα γάλακτος, ένα φλιτζάνι παρμεζάνα, αλάτι και πιπέρι. Μόλις σουρώσω τις πένες, τις μεταφέρω πίσω στη ζεστή κατσαρόλα, προσθέτω το λουκάνικο και το μείγμα με τα αυγά. Ανακατεύω και προσθέτω κι άλλο πιπέρι. Το αυγό ψήνεται από τη ζέστη των ζυμαρικών και δημιουργεί μια παχύρρευστη σάλτσα γύρω από την πάστα. Τα σχεδόν πικάντικα και αλμυρά λουκάνικα δένουν εκπληκτικά με την άσπρη σάλτσα και το φρεσκο πιπέρι. Αριστούργημα. Κάθε κουταλιά διώχνει τις ενοχές όλο και πιο μακριά.
Δευτέρα 19/4
Δεν ξέρω πιο κακό πράγμα από τις αϋπνίες. Τον τελευταίο καιρό μού συμβαίνει συχνά και είναι μαρτύριο. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Ζεστά γάλατα, διάβασμα, βαλεριάνες (Γιώργο, δεν έχω ιδέα πώς να ζητήσω από το φαρμακείο τη μελατονίνη που εισηγείσαι!), τίποτα δεν γίνεται. Ύπνος βαθύς για τρεις ώρες και μετά βρικολάκιασμα. Το σκοτάδι μετατρέπει το δωμάτιο σε τάφο, η μια σκέψη φέρνει την άλλη και το μυαλό μου γυρίζει σαν πλυντήριο που κόλλησε στο spin dry, οδηγούμαι σαν ζόμπι στην τηλεόραση (όποιος έχει παρακολουθήσει μεταμεσονύχτια τηλεόραση γνωρίζει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αγριευτικό), οι γάτες νομίζουν πως ξημέρωσε και αρχίζουν να τρέχουν πανω-κάτω ευτυχισμένες κ.λπ. Κι έτσι, αφού είδα κι απόειδα, αποφάσισα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου. Από σήμερα και για όσο καιρό κρατήσει αυτό, παρακαλώ τους γείτονες να μη φοβηθούν που θα δουν μια σκιά με μπουρνούζι να μεταφυτεύει γλάστρες στο σκοτάδι και ελπίζω να μην τους ξυπνήσει ο ήχος του μίξερ όταν ανακατεύει τις ζύμες στις τέσσερις το χάραμα. Το σίγουρο είναι πως τα πρωινά της γειτονιάς μυρίζουν καλύτερα αυτές τις μέρες. Λίγο πριν χαράξει, εγώ έχω ήδη βγάλει το μεροκάματο. Ψωμιά, κέικ και πίτες κρυώνουν στον πάγκο μου. Κανέλλα, ζάχαρη και βούτυρο είναι όλα όσα έχω να αντιτάξω σε αυτό το κακό που με βρήκε. Σας φιλώ.
Υ.Γ. Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές περί ασφαλούς ψεκάσματος. Όλα τα μηνύματά σας καταλήγουν πως η ασφαλέστερη μέθοδος είναι αυτή με το σαπουνόνερο. Οι προσθήκες σε αυτή τη βάση ποικίλουν. Χλωρίνη, οινόπνευμα, ελαιόλαδο και το αγαπημένο μου: στοματικό διάλυμα! Θα τα δοκιμάσω κι αυτά και θα σας πω.
Τζένη, σε ευχαριστώ για το υπέροχο βιβλίο και τα καλά σου λόγια, με έχεις κατασυγκινήσει.
σχόλια