Δευτέρα 10:15 π.μ., στο σπίτι
Το σπίτι μου είναι μόνο είκοσι λεπτά από τη δουλειά μου - είναι απορίας άξιον πώς καταφέρω πάντα να αργώ. Τον τελευταίο καιρό φεύγω έχοντας φορέσει ό,τι βρω μπροστά μου, με μια τσάντα που περιέχει μέσα μια ατζέντα που διαλύεται (βρήκα τη σελίδα του Δ στο πάτωμα προχτές), σκουλαρίκια, στιλό, νεσεσέρ με βαφτικά, τάπερ με φαγητό, λιωμένα φρούτα, τακούνια και τσιμπιδάκια χύμα, ανάμεσα σε τριμμένο καπνό και φιλτράκια. Κάποτε μια υπάλληλος με σταμάτησε για να ψάξει την τσάντα μου στο αεροδρόμιο: εκείνη τη μέρα είχε μέσα μέχρι και κομμάτια τριμμένης φρυγανιάς - σχεδόν τη λυπήθηκα, παρά το γεγονός ότι με κοιτούσε σαν να της είχα στραγγαλίσει το κουτάβι. Είμαι με βρεγμένα μαλλιά και σηκώνω τσιμπιδάκια από το πάτωμα (είναι όλα τα σπίτια σαν το δικό μου; Βρίσκουν όλοι φουρκέτες στις γωνίες, τις οποίες παρατηρούν κάθε μέρα σαν να είναι μέρος του ντεκόρ, αλλά δεν τις σηκώνουν από το πάτωμα;), ενώ κοιτάω το εσωτερικό της ντουλάπας μου με απλανές βλέμμα, όταν ακούγεται το κουδούνι. Κοιτάω από το ματάκι. Βλέπω δύο κυρίους με κουστούμια. Ανοίγω την πόρτα. Ο ένας είναι γύρω στα 35, ο άλλος λίγο μεγαλύτερος. «Καλημέρα σας», μου λένε. («Πλασιέ;», αναρωτιέμαι αν θα αγοράσω την εγκυκλοπαίδεια Γκοβόστη.) Κοιτάω τα πόδια μου - είμαι ξυπόλυτη, με υγρές πατούσες.«Σας ακούω», λέω εγώ κοφτά. «Θα θέλαμε να συζητήσουμε μερικά εδάφια από την Αγία Γραφή». «Α, μάλιστα, Μάρτυρες του Ιεχωβά», σκέφτομαι. «Όχι, δεν θέλω, ευχαριστώ». «Μα, γιατί;». «Γιατί δεν με ενδιαφέρει», λέω - δεν επιμένουν, ο ένας μόνο μου δίνει έναν φάκελο. Τον παίρνω και κλείνω την πόρτα.
Δευτέρα βράδυ, μπαίνω στο σπίτι μετά από δέκα ώρες δουλειά
Κάτι τέτοια βράδια το μόνο που θέλω να κάνω είναι να φάω ντορίτος και να κοιμηθώ στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή. Σχεδόν δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα μου - στη μέση του χολ βρίσκεται ένα τραπέζι που μάζεψα από τα σκουπίδια, Το μάτι μου πέφτει στον πρωινό φάκελο. Μέσα έχει ένα γράμμα που μου απευθύνεται προσωπικά, στο οποίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με ενημερώνουν ότι επιθυμούν να μου μιλήσουν για το έργο τους. Μέσα βρίσκω και δυο περιοδικά. Το πρώτο λέγεται «Η σκοπιά αναγγέλλει τη βασιλεία του Ιεχωβά» (από κάτω μια οικογένεια κοιτάζει τρομοκρατημένη έναν κόκκινο ουρανό) και το άλλο «Ξύπνα!» (στο εξώφυλλο μια παρέα όμορφων ανθρώπων κοιτάζει αναστατωμένη εκρήξεις στην τηλεόραση κάποιου αμερικανικού diner - «φάγανε και βάφλες με σιρόπι σφένδαμου πριν τις εκρήξεις;», αναρωτιέμαι). Τα ξεφυλλίζω στα όρθια. Πάνω από το 60% των άρθρων έχουν τίτλους όπως «Αρμαγεδδών, ο πόλεμος του Θεού που θα τερματίσει όλους τους πολέμους» και «Τι αναμένει ο Θεός από Εσάς;», ενώ τα υπόλοιπα αγγίζουν θέματα γενικού ενδιαφέροντος: «Το υγρό χρυσάφι της Μεσογείου» (λάδι), «Η κολλητική ικανότητα του Γκέκο» και «Ανατροφή παιδιών σε έναν ανεκτικό κόσμο» («Οι καλοί γονείς προστατεύουν τα παιδιά τους από τους κινδύνους αυτού του εκφυλισμένου κόσμου»). Κανένα άρθρο δεν υπογράφεται με ονοματεπώνυμο. Όλα λένε κάτι σαν: «Από αρθρογράφο του "Ξύπνα!" στην Ιταλία» ή «Από αρθρογράφο του "Ξύπνα!" στην Ινδία» - απ' ό,τι φαίνεται, το «Ξύπνα!» έχει πιο πολλούς ανταποκριτές και από το CNN. Προσέχω ότι στα άρθρα του, εκτός από την Αγία Γραφή, γίνονται αναφορές σε περιοδικά με τίτλους όπως «Ουρανός και τηλεσκόπιο». Στο επόμενο τεύχος θα απαντηθούν τα ερωτήματα: «Πρέπει να φοβάστε το μέλλον;», «Θα γίνει η γη Παράδεισος;» και «Γιατί να μη βάλω τέλος στη ζωή μου;». Βέβαια, το περιοδικό έχει ημερομηνία «Απρίλιος του 2008», οπότε μπορεί να το 'χει κάνει ήδη.
σχόλια