Εκτός
Από όλο μου το ταξίδι, θα ήθελα να αναφέρω τα εξής: στην Κύπρο δεν υπάρχει κρίση (αυτοί οι τύποι είναι απίστευτοι copycats), οι Κύπριοι πιστεύουν πως είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και γενικώς με κοιτάγανε με έναν σχετικό οίκτο. Οι φίλοι μου είναι καλά, σε μια σχετική καθίζηση συναισθηματική, αλλά καλά. Έχουν το χαμόγελο και το ήρεμο βλέμμα αυτού που κοιμάται και ξυπνάει με τη θάλασσα δίπλα του. Δοκίμασα επιτέλους το φαγητό στα θρυλικά Πιατάκια, ήταν νόστιμο, αλλά βαρύ, χωρίς χαρακτήρα, και γενικώς δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε αυτό το δωμάτιο με τους κόκκινους τοίχους, τα χρυσά πιατάκια και τα καδραρισμένα εγκώμια. Έφαγα, όμως, ένα ονειρεμένο φιλέτο στο Columbia Steak House, τόσο τέλειο που κόντεψα να αθετήσω την υπόσχεσή μου για λιγότερο κρέας μέσα στο 2011. Ήπιαμε ένα Shiraz Βλασσίδη, ίσως το ωραιότερο κρασί που βγάζει το Χρυσοπράσινο Φύλλο, και μιλήσαμε γλυκά με τις κολλητές μου για τις ζωές μας που έχουν πάρει τόσο αλλιώτικες κατευθύνσεις, που είναι να απορείς που ο ένας αναγνωρίζει τον άλλο πλέον. Πάντως, τις αγαπώ και αισθάνθηκα πολύ ασφαλής κοντά τους, δεν χρειάστηκε να λογοδοτήσω για τίποτα. Τα πρωινά πήγαινα βόλτες στη θάλασσα και διάβαζα τις Διορθώσεις του Φράνζεν, κάτι που με έκανε να κοιτάω γονείς και αδέλφια αλλά και τον εαυτό μου με βλέμμα πολύ καχύποπτο. Η γάτα του σπιτιού με αποδέχτηκε μετα από δέκα χρόνια επιθέσεις και δαγκωματιές, περίμενε πίσω από την εξώπορτα να γυρίσω τα βράδια και με ακολουθούσε παντού. Ήταν ωραία. Σκεφτόμουν διαρκώς πόσο δύσκολο είναι να κρατάει κανείς δεσμούς: θα πρέπει να εφευρίσκει ιστορίες, ζωή και καθημερινότητα ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει πια. Όσο έκανα όλα αυτά που αναφέρω και ασκούσα τα καθήκοντά μου ως γιου που δουλεύει στη μεγάλη πόλη και που τώρα γύρισε για «να κάνουμε γιορτές», μασούλαγα με μελαγχολική ηδονή τα μελομακάρονα της θείας μου. Όταν μπήκα στο σπίτι, ήταν μια τουρλωμένη πιατέλα στο σαλόνι. Όταν έφυγα, ένα θλιβερό πιατάκι με κάτι ψίχουλα στον πάγκο της κουζίνας. Ήταν γεμιστά με ολόκληρους χουρμάδες, όλα τα υλικά ισορροπημένα στην εντέλεια, η υφή άψογη. Η θεία μου φτιάχνει εκατοντάδες τέτοια για το σπίτι της, τα σπίτια των παιδιών της και των γειτόνων της - δεν έχω ιδέα αν καταλαβαίνει το μεγαλείο της τέχνης της. Όταν έφυγα,κατηγόρησα στεγνά τον πατέρα μου πως τα έφαγε όλα αυτός - εξάλλου εγώ κάνω δίαιτα, είναι γνωστό. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων φάγαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο της πλάκας στην τουριστική περιοχή, μια παρέα σαν οικογένεια. Ήταν ωραία. Βγαίνοντας στο πάρκινγκ του εστιατορίου, χάζεψα έναν αρχαίο τάφο που έστεκε ξεκάρφωτος και ανοιχτός μπροστά στα Καγιέν και τις Μερσεντές. Εκείνο το βράδυ, στην ησυχία του πατρικού μου, άκουσα τους γονείς μου να κοιμούνται (ναι, υπάρχει ήχος για τον ύπνο και δεν είναι το ροχαλητό) και σκέφτηκα πως, ό,τι και να γίνει, αυτός ο δεσμός είναι δεδομένος. Στον γυρισμό, αγόρασα δύο μπουκάλια Bruichladdich από τα duty free Λάρνακας κι επέστρεψα στη σκοτεινή πόλη.
Εντός
Εδώ, κάναμε παραμονή σε ένα σπίτι με υπέροχους μπουφέδες και κάβα τόσο γενναιόδωρη όσο και η καλοσύνη του οικοδεσπότη. Για κάποιον λόγο είχα την αίσθηση πως εκείνο τα βράδυ είδα όλη την Αθήνα. Πράγμα καλό για μία τέτοια μέρα. Ήταν και η Πέπη εκεί - την απείλησα πως θα της ξεφουσκώσω τα λάστιχα, αν συνεχίσει τα καπρίτσια της. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά πήγαμε στον Βασίλη. Με τα γαλακτομπούρεκα ανά χείρας κατεβήκαμε στην Πλάκα και μπήκαμε στο σπίτι, που εκείνο το βράδυ είχε περίσσευμα αγάπης και μεγάλη έλλειψη δηλητηρίου και αθηναϊκής κοσμικότητας. Τα τραπέζια ενώθηκαν για να γίνουμε όλοι μια παρέα, τα κρασιά ήταν κόκκινα, οι πιατέλες ήταν γεμάτες με τα ωραιότερα και τα πιο απλά φαγητά και δεν ακούστηκε ούτε μια σκοτεινή κουβέντα. Όλοι είχαμε συνεννοηθεί μυστικά πως αυτή την πρώτη μέρα του χρόνου θα κάνουμε το αυτονόητο: θα περάσουμε καλά για να μείνει αυτή η επίγευση στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσο το δυνατό πιο πολύ καιρό. Και φυσικά χορέψαμε, τραγουδήσαμε και μιλήσαμε ειλικρινά ο ένας στον άλλο, σαν να μην υπήρχε αύριο. Νομίζω πως μπορώ να δηλώσω με ασφάλεια και εκ μέρους όλης της ομήγυρης πως αυτή είναι η ανώτερη γιορτή που γίνεται στο κέντρο της Αθήνας αυτήν τη μέρα και πως ο μάγειρας και διοργανωτής/οικοδεσπότης είναι επιστήμονας, φιλόσοφος γευσιγνώστης και το πιο cool άτομο που ξέρω. Εύχομαι σε όλους μια καλή χρονιά, ήσυχη και διαυγή. Σας φιλώ.
σχόλια