Τι μπορούσε να δει κανείς τις δυο μέρες του Queer in Athens Festival;
Queers (;), gays, straights, Εξαρχειώτες, μετανασταστες, ταινιες, live μουσική, πολλούς DJs, queer visual art shows, ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι γεμάτο με προφυλακτικά, 20ποντες μπότες στριπτιτζούδων να κρέμονται απ' το ταβάνι, λούτρινα αρκουδάκια, κόσμο να χορεύει πάνω στα τραπέζια, ένα darkroom με φλιπεράκι και διάχυτη χαρά.
Τι είδους κόσμο είδες στο φεστιβάλ; Επικράτησε η LGBT κοινότητα ή ήταν ένα πιο ετερόκλητο πλήθος;
Θεωρώ ότι η επιτυχία του φεστιβάλ ήταν πως κατάφερε να μαζέψει στον ίδιο χώρο διαφορετικό κόσμο από διάφορες κοινότητες: την LGBT κοινότητα, τη χιπστεροκοινότητα και την γκρουβαλοκοινότητα.
Πώς ακριβώς λειτούργησε το φεστιβάλ στο Nosotros, που είναι ένα μέρος ταυτισμένο με τον αυτόνομο χώρο;
Το «queer» ως έννοια σημαίνει αλλόκοτος, παράξενος, που εναντιώνεται σε κάθε στερεότυπο και καθωσπρεπισμό μιας συντηρητικής κοινωνίας, επομένως ένας ανεξάρτητος χώρος όπως το Nosotros ήταν ο πιο κατάλληλος.
Ποιo live ξεχωρίζεις και γιατί;
Έπαθα πλάκα με τον Άγγελο Kυρίου, που με μια αλλόκοτη ποιητική διάθεση και τις σπασμένες μουσικές του φόρμες κατάφερε με έναν υπόγειο τρόπο να γίνει το απόλυτο queer άκουσμα της βραδιάς.
Ποια ταινία ξεχώρισες και γιατί;
Το Pink Flamingos γιατί παίζει η Divine κι επειδή είναι η πιο trash, σουρεαλιστική και σιχαμερή ταινία που υπάρχει.
Υπήρχε καποια στιγμή που ξεχώρισες στο διήμερο του φεστιβάλ; Τι σου έκανε εντύπωση;
Ξεχώρισα τον πόλεμο με τα λούτρινα αρκουδάκια, το σετ του Dear Quentin που έκανε τον κόσμο να ανέβει πάνω στα τραπέζια για χορό, τα live, κάποιες «αλλόκοτες» φάτσες της Αθήνας που δεν είχαμε ξαναδεί. Αυτό που αποκόμισα είναι οτι εκτός απ' τους ομοφοβικούς, μετά λύπης μου διαπίστωσα οτι υπάρχουν και ετεροφοβικοί.
σχόλια