Ραδιόφωνο

ΣΑΒΒΑΤΟ 14/5

Ανεβαίνω στην Κηφισιά, πιστεύοντας πως αυτή η κακή εβδομάδα τελείωσε. Κακή, γιατί πάλι γίναμε μάρτυρες απίστευτης βίας, άνθρωποι πέθαναν και πάλι κυκλοφορήσαμε στο κέντρο με τα μούτρα τυλιγμένα με τα μπουφάν μας για ν’ αντέξουμε τα δακρυγόνα. Η ιδέα του πατέρα που τον μαχαίρωσαν στον δρόμο, λίγο πριν δει το νεογέννητο παιδί του, του 30χρονου με το λιωμένο κεφάλι από τα κλομπ των αστυνομικών και του αλλοδαπού που δολοφονήθηκε για αντίποινα, με ξεπερνά. Ίσως και τα φετινά επεισόδια να μου φαίνονται πιο σοβαρά από τα παλιά. Μάλλον γιατί πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να μαθαίνουν από τα λάθη τους και ν’ αλλάζουν. Ποιος θα φανταζόταν πως τα μακάβρια παθήματα των προηγούμενων δύο ετών δεν θα μας μάθαιναν τίποτα; Στην Κηφισιά, πάντως, ένιωσα πολύ μακριά απ’ όλα αυτά. Κάτι που μάλλον αισθάνονται κι οι κάτοικοι της περιοχής, διότι δεν μου φάνηκαν πολύ προβληματισμένοι. Λογικό. Στην Ανθοκομική Έκθεση κάθομαι δίπλα σ’ ένα μεγάλο περίπτερο που πουλάει αποκλειστικά και μόνο κάτι τροφαντούς αγιορείτικους βασιλικούς. Το άρωμά τους διαπερνά ακόμα κι αυτό των τριανταφυλλιών που κατακλύζουν το πάρκο. Παράδεισος. Περιφέρομαι στην έκθεση για ώρες. Φεύγω με ένα γιαπωνέζικο σφεντάμι (που αργότερα θα ονομάσω Ισούζου) και μια γλάστρα με θυμάρι. Στον γυρισμό αρχίζουν κάτι σπαστά tweets με πληροφορίες για φωτιά στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, καμένους πολίτες, δεν βγάζω νόημα. Φτάνοντας στο σπίτι, μαθαίνω τις λεπτομέρειες, συνειδητοποιώ πως την ανθοπώλισσα την ξέρω. Έχω ψωνίσει από εκεί. Σε αυτήν τη στήλη δεν θέλω ν’ αρχίσω τις αναλύσεις, ας το κάνουν άλλοι, ας δικάσουν άλλοι. Θέλω μόνο να πω αυτό: οι λαϊκές της Αθήνας είναι οι τελευταίες οάσεις θετικής ενέργειας που μας απέμειναν. Όποιος πάει, ξέρει πως εκεί μηδενίζονται και οι τάξεις και τα προβλήματα. Γίνεσαι ένα με όλα τα καλά που σου προσφέρει η φύση. Σκέφτεσαι με ωραίο τρόπο το σπίτι σου, η καλύτερη αγγαρεία της εβδομάδας. Καθαρίζει το μυαλό σου. Δέκα χρόνια στην Αθήνα, δεν είδα ποτέ μου κάποιον σκυθρωπό στις λαϊκές. Ακόμα κι οι πωλητές στους πάγκους το γλεντάνε. Φίλοι, μην το στερήσετε αυτό στους Αθηναίους, περνάνε δύσκολα. Ας μείνει και κάτι ελάχιστο να χαιρόμαστε μέχρι να περάσει η μπόρα. Και το επόμενο Σάββατο όλοι στην Καλλιδρομίου, για να στηρίξουμε την καλή πλευρά των Εξαρχείων.

ΚΥΡΙΑΚΗ 15/5

Είναι κάτι Κυριακές που όλα είναι ήσυχα. Κι όσες τρικυμίες είχε η εβδομάδα, τις άφησε το βράδυ του Σαββάτου έξω από το σπίτι σου. Σήμερα όλη μέρα γύρναγα στο άδειο κέντρο, πήγα στη διαμαρτυρία, ήπια έναν καφέ, διάβασα διαγωνίως τις εφημερίδες, χαμογέλασα που οι ειδήσεις της τελευταίας στιγμής τις κάνουν να φαίνονται εκτός τό- που και χρόνου κι ανέβηκα σπίτι. Είναι αργά το απόγευμα, τα φώτα ακόμα είναι όλα κλειστά, το λίγο φως του απογεύματος με κάνει να τα βλέπω όλα αλλιώς. Παίρνω το ραδιόφωνο από μέσα και το φέρνω στην κουζίνα. Γυρνώ στο Τρίτο Πρόγραμμα. Κάπου την ξέρω αυτήν τη φωνή που μιλά για γυναίκες-μύθους και ποίηση. Είναι ο κ. Χρονάς. Τα λόγια του διακόπτει η φωνή της Μίνας μ’ ένα σπαρακτικό τραγούδι. Απρογραμμάτιστα, μέσα στην υποφωτισμένη κουζινούλα στην οποία αρνούμαι ν’ ανάψω το κεντρικό φως, ετοιμάζω μια απλή μακαρονάδα. Όσο βράζουν τα μακαρόνια, δίπλα σοτάρω πολύ σκόρδο σε ελαιόλαδο και μισό τσίλι, προσέχοντας μην τα κάψω. Σουρώνω τα μακαρόνια και τα περνάω στο τηγάνι με το λάδι, το σκόρδο και το τσίλι. Ανακατεύω να πάνε παντού τα υλικά, σερβίρω με ψιλοκομμένο μαϊντανό και παρμεζάνα. Ανοίγω ένα κρασί και σερβίρω δείπνο για έναν στον πάγκο της κουζίνας. Ο κ. Χρονάς ρωτάει τον καλεσμένο του να του πει τα ονόματα της οικογένειάς του. Βάζει μια Μινέλι κι αναφέρει τον Παζολίνι. Σκέφτομαι πως αυτή εξακολουθεί να είναι η ωραιότερη εκπομπή στο ραδιόφωνο. Και μου αρέσει που εκπέμπει μακριά από τη βουή των υπόλοιπων σταθμών. Κυριακή απόγευμα προς βράδυ, στο Τρίτο. Εκεί θα ανακαλύψεις παλιούς θρύλους να παίρνουν σάρκα και οστά. Σας φιλώ, ελπίζω να γίνουν όλα καλύτερα.