Τhe future

Σάββατο βράδυ, στα μπουζούκια

Έχω τουλάχιστον δυο χρόνια να πάω σε μεγάλη πίστα – μια φίλη μου παντρεύεται και κάνει bachelor party. Όταν φτάνουμε, επιτέλους, στο τραπέζι, κοιτάω γύρω μου: αυτήν τη στιγμή πρέπει να είμαστε γύρω στα 3.000 άτομα. Ο κόσμος κρέμεται σαν τα τσαμπιά από σκάλες και τραπέζια για να δει τέσσερις ημίγυμνες με φουστάκια και φτερά στρουθοκαμήλου, που τραγουδάνε play back. Ακολουθούν μια παράφωνη ξανθιά, που προφανώς έχει σπουδαία ψυχικά χαρίσματα, κι ένα αγόρι που θυμίζει κομπάρσο σε ελληνικό r&b video (εδώ μέσα είναι το βασίλειο των αντρών με διαμαντένιο σκουλαρίκι). Ο σταρ του μαγαζιού φιλοτιμείται να βγει στις 1:40, ανάμεσα από φωτιές και βίντεο με αφρισμένες θάλασσες, και τραγουδάει τον πόνο του. Γινεται ένα ακόμα bachelor, αλλά με χαρά διαπιστώνω ότι η δική μας νύφη κερδίζει θριαμβευτικά, γιατί η άλλη, που φοράει τιάρα, πέπλο και μια κορδέλα σαν αυτές που φοράνε οι Μις Κόσμος, μπουσουλάει στο πάτωμα απ’ το μεθύσι. Την ώρα που χορεύουμε στην πίστα μέσα στην καλή χαρά και γελάμε μ’ έναν καραφλό με πράσινα παπούτσια που χορεύει αλλοπρόσαλλα από πίσω μας, κοιτάμε δεξιά μας. Ένας τύπος έχει ανέβει όρθιος πάνω σε μια καρέκλα, ενώ μια χοντρή ξανθιά με ψεύτικα πλατινέ μαλλιά, τατουάζ και κόκκινο δερμάτινο παντελόνι που κάθεται ακριβώς από κάτω του τού χαϊδεύει αισθησιακά την κοιλιά. Όταν ξανακαθόμαστε, κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα το εξής θέαμα: στον διάδρομο τρεις λουλουδούδες κάνουν σκυταλοδρομία με τα πανέρια - τα δίνουν σ’ έναν ψαρομάλλη κύριο. Αυτός απλώς τα παίρνει ένα-ένα και πετάει τα λουλούδια πάνω στο κεφάλι του, ανέκφραστος, με μηχανικές κινήσεις. Είναι σαν να λέει, «ε, και;». «Τι δουλειά να κάνει, άραγε, αυτός;», ρωτάω τη διπλανή μου.

Κυριακή, 12:45, σε βάφτιση

Είμαστε μέσα στην εκκλησία και κοιτάμε το μωρό που βαφτίζεται. « Έχει μπουτάκια από αυτά που θες να ρίξεις πάνω τους μουστάρδα και να τα βάλεις στο ταψί», λέει ο Κ. Σκέφτομαι μια παράσταση που είχα δει 2 μέρες πριν. Ένας άντρας και μια γυναίκα αντάλλασσαν σενάρια για το μέλλον: κάποια ήταν αστεία, κάποια ήταν εφιαλτικά, κάποια ήταν θλιβερά. Αυτό που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη, όμως, ήταν το πιο αναμενόμενο σενάριο. « Ίσως στο μέλλον», είπε ο ηθοποιός, «να μην αλλάξει τίποτα. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ζουν όπως ακριβώς ζούσαν πάντοτε, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά».