Τρiτη 7/2
Ακούω και διαβάζω τις κριτικές για τον «ομορφάντρα». Άλλη μια εβδομάδα αμετανόητου bashing έχει περάσει, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για να πούμε πόσο του αξίζει του τάδε που καταστράφηκε και πόσο σιχαινόμαστε τον ομορφάντρα επειδή μας δείχνει την Ελλάδα που δεν είμαστε και την Ελλάδα που απεχθανόμαστε. Μια φίλη αγαπημένη είπε το πολύ σωστό, πως δικαίως μας ενοχλεί ο ομορφάντρας, αφού εμείς όλη μέρα τρώμε cupcakes και μπαινοβγαίνουμε στο Μέγαρο, #not. Ενμέρει, το καταλαβαίνω. Είναι όλα τόσο δύσκολα που, αν με άφηνες ελεύθερο, κι εγώ θα γκρίνιαζα και θα έβριζα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Αυτή δεν είναι πόλη, δεν είναι χώρα. Ζούμε το μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου και δεν αντιδρούμε και ξέρω πως φταίμε κι εμείς λίγο που το ανεχτήκαμε όλο αυτό τόσα χρόνια. Όμως, αρκετά με την αυτοκριτική και την κριτική στους γύρω μας. Ας τη μετριάσουμε κάπως. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού κι επειδή όλα χάθηκαν πια, αυτός που δεν αξίζει, αυτός που έκανε το λάθος, αυτός που εξαπάτησε, να είστε σίγουροι πως θα πέσει στον γκρεμό. Ναι, θα τραβήξει και πολλούς μαζί του, αλλά αυτός θα πέσει σίγουρα.
Θα γίνει αυτό που θέλατε τόσα χρόνια. Οπότε, πραγματικά δεν υπάρχει λόγος για περισσότερο αρνητισμό. Η ζωή θα είναι πολύ δύσκολη, αλλά τα καλά πράγματα δεν θα σταματήσουν να συμβαίνουν και πρέπει να ξοδεύουμε και την τελευταία δόση ενέργειας που έχουμε για να προβάλλουμε αυτά και όχι τον αρνητισμό και την κακία. Λέγοντας όλα αυτά, τριγυρίζει στο μυαλό μου η μεγάλη κουβέντα του σκηνοθέτη Τερζόπουλου, που έλεγε τις προάλλες σ’ ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στην τηλεόραση πως «χώρα που δεν έχει συμφιλιωθεί με τον Εμφύλιό της, κράτος δεν μπορεί να γίνει. Θα είναι πάντα ένα έρμαιο, ένα καντόνι». Πόσο δίκιο έχει και πόσο συχνά το διαπιστώνουμε αυτό, όταν καθημερινά το μόνο που κάνουμε είναι να τρωγόμαστε.
Στα θετικά τώρα. Διαβάζω ένα βιβλίο μαγειρικής που είναι μια εξαιρετική ιδέα και μακάρι κάποιος που διαβάζει αυτήν εδώ τη στήλη να την πάρει και να την υλοποιήσει στα ελληνικά, γιατί μας λείπει η σωστή προβολή και πρέπει να βρούμε τρόπους να την κατορθώσουμε. Έτσι, για να έχουμε και κάτι καλό, μήπως και αφήσουμε τους ομορφάντρες στην ησυχία τους. Το βιβλίο Beaneaters & Bread Soup, Portraits and Recipes from Tuscany έχει κυκλοφορήσει καμιά τετραετία τώρα, αλλά μόλις έπεσε στα χέρια μου και είναι ένα αριστούργημα. Ένας συγγραφέας γαστρονομίας που ειδικεύεται στην ιταλική κουζίνα και μια φωτογράφος καταγράφουν την ιστορία της κουζίνας της Τοσκάνης μέσα από τα πορτρέτα είκοσι ανθρώπων που ζουν στην Τοσκάνη και ασχολούνται επαγγελματικά με το φαγητό.
Του Gianluca Paoli, ιδιοκτήτη μιας θρυλικής παμπάλαιας τρατορίας, που ξυπνά στις έξι για ν’ ανάψει τον ξυλόφουρνό του, του μελισσοκόμου Roberto Bellini, που εκτρέφει βασιλικές μέλισσες στο νησί του Έλβα και παράγει «θείο» μέλι από τοπικά άνθη και βότανα, των δίδυμων αδελφών Padovani, που φτιάχνουν κρασί. Πέρα από την ιστορία κάθε προσώπου, οι συγγραφείς κατόρθωσαν να μαζέψουν και τις συνταγές που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αγαπούν. Το βιβλίο είναι ένα θαύμα, κάτι πολύ γλυκό, γεμάτο γνώση κι αξιοπρέπεια. Ξεφυλλίζοντας τον τόμο, αισθάνεται κανείς μεγάλη εκτίμηση για όσους αγαπούν και είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, παρά τα τεράστια προβλήματα που μπορεί ν’ αντιμετωπίζουν.
Διότι δεν πιστεύω πως ο Fausto Guadagni, παραγωγός ενός αλλαντικού που ονομάζεταο Lardo di Colonnata και είναι στην ουσία το λίπος από την πλάτη ενός μεγάλου χοίρου που διατηρείται σε χοντρό αλάτι, δεν έχει προβλήματα. Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, είναι μια εξαιρετική ιδέα που θα μπορούσε άνετα να εφαρμοστεί στους Έλληνες παραγωγούς και να δημιουργήσει μια ελκυστική και σύγχρονη (αλλά όχι pretentious και βλακώδη) εικόνα για τα ελληνικά προϊόντα, που είναι σπουδαία. Πόσο θα ήθελα να ξέρω τι γίνεται στα μέρη όπου φτιάχνουν τυρί στην Ήπειρο, στα ψαρονήσια του Αιγαίου, στα χωράφια με μήλα στο Πήλιο, και τι μαγειρεύουν στα σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι, που στην τελική θα σώσουν όλους εμάς τους Αθηναίους που επενδύσαμε σε άλλα. Σκέφτομαι πως ακόμα και σε επίπεδο ιδεών, αν σκεφτόμαστε κάτι καλό κάθε μέρα, πού θα πάει, το αρνητικό θα φύγει πραγματικά.
Σας φιλώ.
σχόλια