Late Night.
Μια αίθουσα χορού με σωρούς από σοβάδες περιμετρικά της, ένα πεσμένο φωτιστικό δαπέδου, ένα έπιπλο μπαρ, μια παλιά τηλεόραση που μεταδίδει ένα απροσδιόριστο γαλλικό πρόγραμμα, μερικές καρέκλες παραταγμένες στο βάθος, μια ακαθόριστη, δυστοπική εποχή (κάπου μεταξύ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του παρόντος και του μέλλοντος), μια παρέα τριών ζευγαριών χορεύει βαλς και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την ιστορία μιας θρυμματισμένης Ευρώπης μέσα από τα συντρίμμια του έρωτα, της απόγνωσης και των μοιραίων λαθών που σηματοδοτούν το βίαιο τέλος του παλιού κόσμου και την αβεβαιότητα ενός καινούργιου.
Ο Ghédalia Tazartès τραγουδάει έναν σπαρακτικό ύμνο στις χαμένες αγάπες με το «Quasimodo Tango» (το οποίο μεταφράζει στα ελληνικά μπροστά στο μικρόφωνο ο Χρήστος Πασσαλής), αποσπασματικές εικόνες από έναν αόρατο πόλεμο σαν καρτ-ποστάλ από το μέτωπο, από τάγματα εφόδου, από βόμβες που πέφτουν, από καταφύγια και μια πόλη χωρίς ίντερνετ, από το σαστισμένο Βερολίνο, την Αμβέρσα, την Τιμισοάρα και αλλού, και μετά πάλι χορός, πάλι βαλς και η φωνή της Chinawoman στο εκπληκτικό «Lovers are strangers» πριν από το τέλος.
«Ο παλιός κόσμος έχει πεθάνει, ηλίθιοι» επαναλαμβάνουν οι ηθοποιοί σε αυτή την εξαιρετική παράσταση των Blitz στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (προλαβαίνεις μέχρι τις 18/11).
Σκέφτομαι την Αθήνα ως αυτή την απροσδιόριστη πόλη της παράστασής τους, που ξενυχτάει εν μέσω ενός πυρηνικού οικονομικού πολέμου και προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της σε ένα παρασκονισμένο ballroom, χορεύοντας ένα αδιάλειπτο βαλσάκι κάθε μέρα, κάθε βράδυ, άλλοτε πάνω σε τσαλακωμένα χαρτιά της εφορίας και άλλοτε στα μπαρ του κέντρου, στα ελληνάδικα της δυτικής όχθης, στα μπιφτεκάδικα της Γλυφάδας, στα εναπομείναντα μπουζούκια της Ιεράς Οδού και της Πειραιώς, στις καφετέριες της Ηλιούπολης, στις χαρτοπαικτικές λέσχες της Κυψέλης.
Η Αθήνα Late Νight κατεστραμμένη και βομβαρδισμένη, με τους κατοίκους της να ψάχνουν για καταφύγιο στα μέρη που κάθε βράδυ «γίνεται». Έχω την αίσθηση ότι από τον Σεπτέμβρη που γυρίσαμε από τις διακοπές και μετά οι Αθηναίοι είναι όλο και πιο πολύ έξω, όχι κάθε μέρα, αλλά τουλάχιστον τα Παρασκευοσάββατα είναι παντού, γεμίζουν τα μπαρ, τρέχουν σε συναυλίες και events σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου.
Το Tobacco στη Σουλτάνη παίζει μέχρι τις δέκα το πρωί heavy metal μαζί με Μάλαμα και Βασίλη Καρρά, η πλατεία ήταν γεμάτη, το d.o.g.s. ανταγωνίζεται το βερολινέζικο Berghain (το τελευταίο πραγματικά ωραίο κλαμπ του παλιού κόσμου) σε συνεχόμενες ώρες λειτουργίας, η πόλη δεν κοιμάται ποτέ, στον όροφο του No Central γράφονται underground ιστορίες, στο Key της Πραξιτέλους μια παρέα ανοίγει την πόρτα στις 6 το πρωί, στα σπίτια το πάρτι τελειώνει στις δέκα το πρωί με τσίπουρα και chill out music, ένα νέο υποβόσκον rave (όχι μουσικά) κίνημα είναι εκεί έξω.
Το Σάββατο το βράδυ στα Yuria 2012, στο πάντα επίκαιρο Vinyl Microstore της Διδότου, παρατηρούσα ξανά τους τοίχους του και σκεφτόμουν πως ένας σπουδαίος μικρόκοσμος αυτής της πόλης έχει συνδέσει τη ζωή του με αυτό το μέρος (εδώ γεννήθηκαν παρέες, μπάντες, φανζίν, καλλιτέχνες, ιδέες, ταξίδια και έρωτες).
Έπαιζαν live οι «Chinese Basement», μια μπάντα 16χρονων από τη Θεσσαλονίκη, φουλ στη νιχιλιστική ενέργεια, οργισμένοι με αιτία (και χωρίς να το κάνουν θέμα), μουσικοί εκπληκτικοί, με ένα μεταμοντέρνο coolness που δύσκολα συναντάς σε αυτή την ηλικία. Πιο δίπλα, στο An Club ξεκινούσε το event της εβδομάδας.
Οι Acid Baby Jesus μαζί με τον garage star της χρονιάς, τον Ty Segall από το Σαν Φρανσίσκο. Οι ABJ απέδειξαν για ακόμα μια φορά γιατί είναι η καλύτερη νέα ελληνική μπάντα και γιατί κατάφεραν να περιοδεύσουν σε όλη την Αμερική, ο Ty Segall γιατί ασχολούνται όλοι μαζί του και οι Arte Fiasco πώς πρέπει να διοργανώνονται οι συναυλίες (και ποιους πρέπει να προσκαλούμε να παίζουν).
Στη Rebound, μετά, τα παιδιά με το ρίμελ κάτω από τα μάτια, αυτά με τις γλαδιόλες στην κωλότσεπη, οι όψιμοι χίπστερ, οι παραζαλισμένοι new-wave-άδες, θα χόρευαν με κλειστά τα μάτια και το ένα χέρι ακουμπισμένο στο σημείο της καρδιάς ένα κομμάτι των Flock of Seagulls μέχρι να ξημερώσει ο νέος κόσμος. Ο παλιός κόσμος έχει πεθάνει, ηλίθιοι. Ο καινούργιος ζει πολύ αργά το βράδυ.
σχόλια