Εγώ. Είμαι εγώ που γράφω αυτό το κείμενο, για να το κοιτάς τώρα αυτή τη στιγμή στην οθόνη σου. Δεν το κρατάω βλέπεις για εμένα. Μέσα από το φοιτητικό μου δωμάτιο, σε τέσσερις τοίχους με υγρασία στο ταβάνι και το air condition να ξεβράζει αποπνικτικότατα, μετά από ένα ακόμη hangover κι ενώ γυρεύω την εκτίμηση της ηρεμίας μου παρέα με καφέ και ένα πακέτο τσιγάρα, ψάχνω κάτι να γράψω, χωρίς να έχω τίποτα να γράψω. Γιατί;
Μισό να το σκεφτώ. Αρχικά ό,τι και να γράψω δεν πρόκειται να το κρατήσω για εμένα. Θέλω να πω, θα το μοιραστώ, θα ψάξω απεγνωσμένα δέκτη. Είμαι σίγουρος για αυτό. Αλήθεια γιατί δεν θα κρατήσω το αποτέλεσμα για τον εαυτό μου; Γιατί δεν μου αρκεί; Ναι, φυσικά λατρεύω να γράφω και τα σχετικά, όμως γιατί να αναζητήσω μια γαμάτη στα μάτια των αναγνωστών, ταιριαστή στο νεανικο-στοχαστικό περιεχόμενο των κειμένων μου σελίδα; Μα φυσικά για να έχω ανταπόκριση, να προσελκύσω βλέμματα ανθρώπων που θα σκρολάρουν στην αρχική τους, μέσα από ένα γνωστό brand name, να κερδίσω όσο το δυνατόν περισσότερη προσοχή. Ουπς! Μπίνγκο! Πρέπει να έγραψα την μαγική λέξη πριν καν το πάρω πρέφα.
Γυρεύω λοιπόν προσοχή, που σημαίνει γυρεύω κάποιον που πέρα από εμένα να νοιάζεται για εμένα, για αυτό που γράφω, για αυτό που ποστάρω, για το πόσο αυθόρμητα πληκτρολογώ την δεδομένη στιγμή, σε αυτό που ίσως μοιάζει με ένα αποτυχημένο freestyle, (ξέρω, αρέσει η μετριοπάθεια). Το γεγονός ότι γυρεύω προσοχή σημαίνει ότι γυρεύω νόημα. Μπορώ φυσικά να περιμένω μέχρι να το βρω στις επόμενες ώρες, ημέρες, κλπ. στα μάτια μιας πάντα παροδικής ικανοποίησης, όμως η απουσία του τη δεδομένη στιγμή με πνίγει, και για αυτό στρατεύω οτιδήποτε θα μου το προσφέρει άμεσα. Κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο, αφανής, γεμάτος με την κενότητα που σχεδόν πάντα έπεται ενός ξενυχτιού, σάπιος από τον γλυκό καπνό, νευρικός από απανωτές δόσεις καφεΐνης, η οθόνη γίνεται ο θεός μου. Η προσοχή γίνεται ο θεός μου. Το εγώ μου. Τι λέτε; Να καθιερώσω το α' πληθυντικό; Μα ελάτε τώρα, δεν είμαι μόνος μου.
Γυρίστε το παράθυρο του facebook και σκολάρετε. Οι τρόποι βρίθουν και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, Με μια-δυο βρισιές σε ένα λαϊκίστικο comment γινόμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες, με μια στιλάτη φωτογραφία ινδάλματα μόδας, και με με ένα παλιομοδίτικο, χίπικο κομμάτι, εναλλακτικοί. Κι όλα αυτά; Μέσα σε ένα φασματικό προφίλ, ένα εικονικό εγώ που γυρεύει νόημα.
Αλήθεια πως καταντήσαμε έτσι; Κάναμε την νοηματοδότηση των ζωών μας ένα επιφανειακό κυνήγι αποκλειστικότητας. Ξέρω, «φύση κοινωνικό ον» λέει ο Αριστοτέλης, το να μοιράζεσαι είναι ορμέμφυτο και κατανοητό. Όμως εμείς δεν μοιραζόμαστε κάτι στο οποίο βρήκαμε ή ψάχνουμε νόημα, αλλά φτάσαμε στο σημείο να μοιραζόμαστε για να βρούμε νόημα, πάντα με άξονα την ανάδειξη του εγώ μας, και εφόσον η αυτο-προβολή γίνεται αυτοσκοπός, τότε δεν διστάζουμε ακόμα και να υποκριθούμε για να την κερδίσουμε. Όλα αυτά μέσα σε ένα κανιβαλιστικό τσίρκο που η αυθεντικότητα ξεψυχά.
Καταλαβαίνεις τώρα για ποιο λόγο διαβάζεις το κείμενο μου; Σχεδόν τελειώνεις την ανάγνωση, κέρδισα βλέπεις αυτό που έψαχνα με αδηφαγία, μέσα σε ένα φοιτητικό δωμάτιο, αποχαυνωμένος μπροστά σε μια οθόνη, αποστειρωμένος από την αυθεντικότητα.
Γαμώτο, ο καπνός και η κενότητα με χάλασαν,η ειλικρίνεια αυτή τη φορά στην αναζήτηση νοήματος πρέπει να μου έκατσε βαριά, βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω αέρα.
