Αν είχες μια ακόμα μέρα ζωής πως θα την ζούσες...
Συγκλονισμένος από τον θάνατο ενός ακόμα νέου παιδιού, που δεν πρόλαβε ούτε στο ελάχιστο να χαρεί όσα όνειρα είχε χαράξει για τη ζωή του, επιστρέφω στη σκέψη εκείνης, της μίας, της Στιγμής..
Μια στιγμή αρκεί για να βάλει τέρμα σε δεδομένα, σε μελλοντικά όνειρα και θέλω, μια στιγμή αρκεί για να κλείσει μια αυλαία σε ένα έργο που δεν έχεις προλάβει να παίξεις παρά μόνο ελάχιστες σκηνές από όσες έχεις στη φαντασία σου ήδη δημιουργήσει...
Μια μόνο, μια μοναδική στιγμή.. Μοιραία; τυχαία; προκαθορισμένη; κανείς δε μπορεί να πει, κανένας δεν ξέρει..
Μια μόνο, μια μοναδική στιγμή.. Δε διαλέγει ηλικίες ούτε φύλλο. Δεν έχει προτίμηση σε επαγγέλματα και οικογενειακή κατάσταση. Τα κριτήριά της δεν έχουν να κάνουν με άδειους ή γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς και τσέπες.. Δεν δίνει καν σημασία στο πόσα όνειρα πόσες επιθυμίες πόσα υπόλοιπα έχεις ακόμα με αυτή τη ζωή. Μπαίνει σαρωτικά σε μια συνηθισμένη καθημερινότητα και σκάει σαν πυροτέχνημα που σβήνει πριν ακόμα προλάβει καλά καλά να ανάψει...
Μια μόνο, μια μοναδική στιγμή... Ένα τηλεφώνημα που θα είναι από κάποιον φίλο λες, από τους γονείς σου, από την τράπεζα, από τη γυναίκα σου, τον άντρα σου, το παιδί σου, λάθος, κάτι.. πάντως όχι αυτό.. Ποτέ κανείς δεν είναι έτοιμος για ένα τηλεφώνημα που το ακουστικό του μαχαιρώνει τη λογική, και βιάζει την καρδιά.
Κανείς ποτέ, δεν είναι έτοιμος να πει ένα αντίο σε κάτι που φαίνεται τόσο άγριο, τόσο άδικο, τόσο συνταρακτικά σκληρό..
Κανείς δεν μπαίνει στο αμάξι του το πρωί, με τη σκέψη πως δεν θα ξαναφιλήσει τον σύντροφό του για καλημέρα, τα παιδιά του στοργικά στο μέτωπο, δεν θα ξαναπεί καλημέρα στον γείτονα και ένα πάμε για καφέ το απόγευμα στον κολλητό του..
Περίεργο παιχνίδι αυτή Η Στιγμή.. Σαν να σε περιμένει στη γωνία κοιτώντας ειρωνικά το πρωινό συνηθισμένο σου χαμόγελο, σίγουρη για τη νίκη της σε μια μάχη στην οποία δεν σε έχει καν προσκαλέσει αλλά απαιτεί απλά την παρουσία σου εκεί, ηττημένος από πριν σε έναν αγώνα που ποτέ δεν σε έχει για πραγματικό αντίπαλο..
Μα ξέρεις τι; Κάτι σου ψιθυρίζει αυτή η στιγμή.. Σου λέει πως πριν σε συναντήσει, έχει φροντίσει να σου δώσει άπειρες διαφορετικές από αυτή.. Στιγμές για να τις ρουφήξεις, να τις χαρείς, να τις αρπάξεις από τα μαλλιά και να τις παρασύρεις σε μια ζωή που γεμίζεις κάθε δευτερόλεπτό της με όσες περισσότερες ανάσες ευτυχίας, πληρότητας, αγάπης, έρωτα, ευγνωμοσύνης, μπορείς....
Και μετά τον ψίθυρο, σου φωνάζει.. Μη με κάνεις επιλογή σου.. Μην το ξεχνάς.. Υπάρχω.. Αλλά κι Εσύ, όπως και όλοι, δεν θέλεις να με συναντήσεις, και γι αυτό και πρέπει απλά να προσέχεις..
Μα αν ποτέ τύχει και βρεθούμε, φρόντισε να έχεις ΖΗΣΕΙ όσο πιο αληθινά και έντονα μπορείς...
