__________________
1.
Καλησπέρα
Διαβάζω την στήλη καιρό τώρα και εμπιστεύομαι την κρίση σου
Ήθελα να σε ρωτησω
Εδω και πολυ καιρό βρίσκομαι σε μια σχέση και πριν απο αυτή είχα πάλι μόνιμη σχέση
Γενικά τα τελευταία 7 χρόνια εχω υπάρξει για πολυ μικρό χρονικό διάστημα μόνη. Σε όλο αυτο το διάστημα η κολλητή μου ψάχνεται και εχει κάνει διάφορες αποτυχημένες σχέσεις και εχει τύχει να δείξει σημάδια ζήλιας ως προς το γεγονός οτι ειμαι εγω καλά και ευτυχισμένη. Τυχαίνει πολλές φορές να της λέω την γνώμη μου για κάποιον που βγαίνει και η απάντηση της να ειναι "σιγά μην με καταλάβαινες εσυ πάντα εχεις την τελεια σχέση"
Όλο αυτο με εχει κάνει να νιώθω πολυ άβολα και τύψεις απέναντι της και εχω αρχίσει να απομακρύνομαι καθώς "ντρέπομαι" να της λέω τι κάνω στην καθημερινότητα με τον φίλο μου. Τελευταία μάλιστα τείνει να συγκρίνει όλους με όσους βγαίνει με τον φίλο μου πράγμα που με ενοχλεί παρά πολυ επειδή εγω δεν τον φέρνω καν στην συζητηση και εκείνη καταλήγει πως βγαίνει πάντα με τους "καλύτερους".
Πως θα μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτο ;;;; Δεν θελω να την χάσω γιατι την αγαπώ πολυ, αλλα αυτο που κάνει με πληγώνει. – Αννα
Προτείνω να το διαχειριστείς ως εξής: λέγοντας της ότι δεν θέλεις να την χάσεις γιατί την αγαπάς πολύ, αλλά αυτό που κάνει σε πληγώνει.
__________________
2.
Αγαπητή Α,μπα σε διαβάζω εδω και καιρό , αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου το θέμα μου θα ήθελα πραγματικά τη γνώμη σου. Είμαι χωρισμένη με ένα παιδί ....δύσκολος γάμος δύσκολο διαζύγιο...με απουσία πατέρα και διαφόρων ειδών δυσκολίες για μένα και τον γιό μου. Τα τελευταία 5 χρόνια έχω μια σχέση με έναν άντρα χωρισμένο επίσης με ένα παιδί. Εκείνος έχει πολύ καλή σχέση με την πρώην γυναίκα του . Και κάπου εδώ ξεκινάει και ο δικός μου προβληματισμός. Μιλάνε πολύ συχνά στο τηλέφωνο για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με το παιδί τους το οποίο εμένα μου φαίνεται περίεργο . Συνέχεια θεωρώ οτι πάνε να τα ξαναβρούν. Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά Πάσχα θα είναι πάντα οι τρείς τους. Τελευταία ο καλός μου απέκτησε κλειδιά του σπιτιού της πρώην και ακολουθεί την εξής διαδικασία καθε μέρα , παίρνει το παιδί απο το σχολείο πηγαίνει στο σπίτι της μαγειρεύει διαβάζει τον μικρό και μένει μαζί του εως ότου επιστρέψει η μαμά απο τη δουλειά επειδή έτσι λέει ειναι καλύτερα για το παιδί . Σημειωτέον τα σπίτια τους είναι ένα τετραγωνο μακρυά το ένα απο το άλλο. Εγω αναρωτιέμαι γιατί ολη αυτή η διαδικασία δεν γινεται στο σπίτι του πατέρα? Οταν ρωτάω μου λέει πως δεν τρέχει τίποτα και είναι για το καλό του παιδιού . Είμαι τόσο παρανοική να μην μου αρέσει αυτή η κατάσταση και να νιώθω κομπάρσος? Υποτίθεται έχουμε μια σχέση αγάπης και σταθερότητας λέει και πως εμένα μου φαίνεται ετσι επειδη δεν έχω καλές σχέσεις με τον πρώην μου. Τι απ ολα ισχύει επειδη απο τη μια νιώθω θυμωμένη και περιθωριοποιημένη...μια καβάτζα που καλύπτει τις πρακτικές ανάγκες και απο την άλλη νιώθω η κακιά που δεν καταλαβαίνει η υπερβολική και ανασφαλής. Πες μου σε παρακαλώ πολύ τί ισχύει τί δεν ισχύει σε αυτες τις σχέσεις με τους πρώην και πώς να το αντιμετωπίσω ....επειδή ώρες ώρες τρελαίνομαι ! Ευχαριστώ πολλά φιλιά Ελενα <3
Όλοι οι πρώην, όπως και όλοι οι νυν, είναι ξεχωριστά σύμπαντα. Δεν υπάρχει ορθή συμπεριφορά (αν και υπάρχουν σίγουρα πολλές λάθος συμπεριφορές). Μην μπερδεύεσαι με το πώς φέρονται αυτοί ο ένας στον άλλον. Για να το ερμηνεύσεις αυτό, πρέπει να επικεντρωθείς πρώτα στο πώς συμπεριφέρεται αυτός σε σένα. Πόσο σε βάζει στη ζωή του. Πέντε χρόνια δεν είναι λίγα. Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον σας; Θέλεις να υπάρχουν σχέδια για το μέλλον σας; Εσύ είσαι μαζί τους στις γιορτές ή όχι; Αν όχι, είναι δική σου επιλογή;
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, γιατί το μυαλό σου σε πρώτο επίπεδο θα προσπαθήσει να εκλογικεύσει και να δικαιολογήσει. Το ένστικτό σου είναι αυτό που ξέρεις, αλλά κάνεις πως δεν ξέρεις. Αν αισθάνεσαι κομπάρσος, είναι – δυστυχώς – πιθανό να είσαι.
Να θυμάσαι όμως ότι θα μπορούσες να αισθάνεσαι έτσι ακόμα και αν σκοτωνόταν με την πρώην του. Είναι έτερον εκάτερον, πραγματικά. Δεν έχει σημασία πώς έχει ρυθμίσει το θέμα με το παιδί του, όσο πιο ειρηνικά, τόσο το καλύτερο. Αυτό που έχει σημασία είναι αν είσαι πρωταγωνίστρια ή όχι (και αν θέλεις πραγματικά να είσαι, φυσικά).
__________________
3.
Είμαι 28 χρονών. Ως ανήλικη, ήμουν πολύ ντροπαλή, με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση κυρίως λόγω των προβλημάτων που υπήρχαν στο σπίτι(αλκοολικός πατέρας, έλλειψη χρημάτων κτλ.).
Από τα 18 και έπειτα, αφού έχασα τον πατέρα μου, πέρασα στην σχολή που ήθελα και ταυτόχρονα βρήκα δουλεία, κατάφερα σταδιακά να κάνω σημαντική πρόοδο σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Βελτίωσα την εξωτερική μου εμφάνιση, ασχολήθηκα με πολλές δραστηριότητες, έκανα φίλους και απέκτησα κοινωνική ζωή. Σε αυτό που έχω μείνει στάσιμη είναι η ερωτική μου ζωή. Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση, έχω συνευρεθεί μόνο με δυο άντρες σεξουαλικά αλλά ήταν κάτι οριοθετημένο(από την δική τους πλευρά). Έχω βγει πολλά "πρώτα ραντεβού ", με κάποιους υπήρξαν και περισσότερα αλλά με κανέναν δεν εξελίχθηκε σε σχέση.
Το πρόβλημα είναι ότι μου έχει γίνει εμμονή. Ότι καλό και να μου συμβεί σκέφτομαι ότι δεν έχω αυτό και ψάχνω πάντα να βρω τι κάνω λάθος. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία για πάνω από ένα χρόνο για αυτό το ζήτημα αλλά δεν με βοήθησε.
Δεν σου θέτω κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, αλλά ίσως έχεις κάτι χρήσιμο να μου γράψεις.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.- Μελίνα
Το πιο χρήσιμο είναι να συνεχίσεις την ψυχοθεραπεία, και αν πιστεύεις ότι δεν σε βοηθάει, άλλαξε ψυχοθεραπευτή.
Μπράβο για την πρόοδο που έχεις κάνει, αλλά οι εμμονές δεν είναι καλό πράγμα, και δεν λύνονται με συμβουλές. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Έχεις κάνει ήδη τεράστια άλματα μόνη σου, συνέχισε τη δουλειά με έναν θεραπευτή, και θα τον λύσεις και αυτόν τον γρίφο.
__________________
4.
Καλημέρα. Διάβασα ένα άρθρο εδώ σχετικά με τα εξάχρονα γιαπωνεζάκια που κυκλοφορούν ασυνόδευτα, αυτόνομα και θαρραλέα. Θυμάμαι κι εγώ όταν ήμουνα ακόμη αρκετά μικρή (λίγο μεγαλύτερη από τα γιαπωνεζάκια βέβαια), έπαιρνα το ποδήλατο και μαζί με πολλά παιδάκια, γυρνάγαμε παντού, ακόμη και έξω από το χωριό, σε χωματόδρομους. Πλέον έχω τριανταρίσει, κι έχω μετακομίσει και πάλι σε ένα χωριό. Δίπλα από το χωριό έχει ένα δασάκι και μετά κάποιες καλλιέργειες αμπέλου. Το χωριό έχει 5, καν 6(;) παιδάκια και καμιά φορά γυρνάνε αλλά μέσα στο χωριό(νομίζω δηλαδή). Εγώ θέλω να βγω για τρέξιμο ή περίπατο και ΦΟ-ΒΑ-ΜΑΙ α,μπα? μου!!! Ότι θα με βιάσει κάποιος/οι και θα με ξεκοιλιάσει κιόλας! Έχουμε ξαναμιλήσει στη στήλη για το πώς οι γυναίκες έχουμε ΠΑΝΤΑ στην άκρη του μυαλού μας ότι θα μας βιάσουν, αλλά θεωρείς λογικό να με εμποδίζει από το να βγω στο δάσος; Δεν έχω δει κανέναν να κάνει περίπατους. Υπάρχει υπέροχη ησυχία και τρομακτική μοναξιά. Και βοήθεια να φωνάζεις, θα περάσει λίγη ώρα να σε ακούσει κάποιος σίγουρα. Κ εγώ μόνο με το αυτοκίνητο περνάω προς το παρόν. Σκεφτόμουνα να πάρω σκύλο, αλλά μετά λέω «αν είναι δύο άντρες σε αυτοκίνητο στο χωματόδρομο, θα καταφέρει ένα σκυλί να με προστατέψει;». Σκέφτηκα να πάρω μαχαίρι αλλά και πάλι, αν κάποιος μου επιτεθεί, δεν είμαι και ο Hattori Hanzο. Ακόμη και το σύζυγο να κουβαλάω μαζί μου πάντα, πώς να με προστατέψει ο δόλιος; Από τη μία είναι κρίμα να έχω τη φύση δίπλα μου και να τρέμω να βγω, από την άλλη, πώς ξέρω ότι δεν θα του γυρίσει το μάτι του άλλου; Μέχρι ενός σημείου εκλογικεύω ότι πάντα ήταν έτσι τα πράγματα κι όταν εγώ ήμουν μικρή δεν είχα επίγνωση του κινδύνου και βγες να πάρεις τον αέρα σου και να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου! Τι θα έκανες στη θέση μου; Υποτίθεται ότι η φύση χαλαρώνει κι όχι τσιτώνει.. Μήπως να πάρω ένα περίστροφο ;!
Έχει εγκληματικότητα το χωριό, ρε παιδί μου, ή όχι; Όταν λες χωριό, εννοείς φαβέλα, ή ένα απομονωμένο χωριό στη Θεσσαλία που όλοι είναι πάνω κάτω συγγενείς; Τα γιαπωνεζάκια κυκλοφορούν μόνα τους γιατί στην Ιαπωνία το έγκλημα αυτού του είδους είναι ταμπού και οι κυρώσεις πέρα από κάθε φαντασία, όχι επειδή είναι θαρραλέα από μόνα τους, χωρίς καμία εξήγηση.
Οι περισσότεροι βιασμοί γίνονται από πρόσωπα που ήταν γνωστά στο θύμα, και οι δολοφόνοι που παραμονεύουν στις φτελιές είναι αρκετά περιορισμένος αριθμός. Δεν αποκλείεται να σε ξεκοιλιάσουν, όπως δεν αποκλείεται και να πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι σου. Δεν κάνει κανείς περίπατο στο δάσος γιατί όσοι έχουν μεγαλώσει στην επαρχία δεν κάνουν περιπάτους στην εξοχή, διότι ζουν στην εξοχή.
Να μια ιδέα: πες στα παιδάκια να πας μαζί τους μια μέρα. Έτσι θα δεις τα κατατόπια. Άλλη ιδέα: οργάνωσε ομάδα μανιταριών, ή ομάδα γιόγκα στην ύπαιθρο. Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να σε κοροϊδεύουν οι συγχωριανοί σου. Καλύτερο από το να σε ξεκοιλιάσουν.
__________________
5.
Για να μπω κατευθειαν στο θεμα...Παντρεμενη 25 χρονια σε εναν ευτυχισμενο γαμο ενοιωσα το ενδιαφερον τριτου προσωπου και απομακρυνθηκα...Φτασαμε να μην ανταλασσουμε ουτε καλημερα και αυτο με πειραζει...Να μιλησω να λυθει η παρεξηγηση η οχι?- λιζα
Ήταν παρεξήγηση ή δεν ήταν; Αν ήταν, να ζητήσεις συγνώμη. Αν σε πλησίασε κάποιος που ήξερε ότι είσαι παντρεμένη και απομακρύνθηκες, δεν έγινε καμία παρεξήγηση, άρα τι να λύσεις;
Αν εννοείς ότι υποψιάζεσαι ότι φέρθηκες γαϊδουρινά και έχεις τύψεις, αυτό δεν λέγεται «παρεξήγηση», και μην το πεις έτσι, γιατί θα παρεξηγηθείτε στ' αλήθεια.
__________________
6.
Δεν αντέχω άλλο να είμαι μόνη μου. Όχι, λάθος: δεν αντέχω να είμαι χωρίς αυτόν. Δεν ξέρω ποιος είναι "αυτός". Δεν τον έχω γνωρίσει ακόμα. Βαρέθηκα να βλέπω κενούς ανθρώπους γύρω μου. Βαρέθηκα να στεναχωριέμαι για ανούσιες σχέσεις. Πολύ συχνά με κουράζουν και οι φίλοι μου. Μου λείπει αυτός που θα μου ταιριάζει και θα του ταιριάζω περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Που θα μπορώ στο τέλος της μέρας να τον τυλίξω σφιχτά γύρω μου, να του γκρινιάξω για αυτά και αυτούς που με κάνουν να γκρινιάζω, μετά να τον κοιτάξω στα μάτια, να τον φιλησω και να ευχαριστήσω το σύμπαν που μου τον έστειλε.
Η ερώτηση είναι, πώς στέκεσαι στα πόδια σου χωρίς να γίνεσαι κάθε τρεις και λίγο συναισθηματικό ράκος, ενώ βρίσκεσαι εκεί έξω και τον ψάχνεις;
Σ'ευχαριστώ.
Και τα σίδερα λυγίζουν, αλλά μην απελπίζεσαι. Σήκω, πλύσου, κάνε μάσκες μαλλιών, γυμνάσου, φτιάξου, ντύσου, μαγείρεψε κάτι ωραίο, πιες ένα ωραίο ποτό, δες μια ωραία ταινία, πήγαινε στα μαγαζιά, πήγαινε σε ωραίες εκθέσεις, διάβασε ένα καλό βιβλίο, κάνε μερικές ωραίες κουβέντες με φίλους, γράψε πέντε βλακείες στο facebook. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο. Κι όμως έτσι θα τον βρεις.
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα, σε ευχαριστώ πολύ για την παρέα που μας κάνεις όλον αυτόν τον καιρό. Έχω το εξής πρόβλημα: παντρεύτηκα πρόσφατα, στα 31, έναν υπέροχο άνθρωπο, με τον οποίο κάναμε ένα παιδάκι και περιμένουμε το δεύτερο. Αυτή η γυναίκα, έχει αποδείξει τη μεγαλοψυχία της και την αγάπη της πολλές φορές στη ζωή της, στη δεκαετία που την ξέρω και τα λίγα χρόνια που είμαστε μαζί. Είναι ικανή να πέσει στη φωτιά για να γίνει το σωστό και το κάνει με πραγματική αγάπη, χωρίς ποτέ να ζητάει κανένα αντάλλαγμα ή έστω επιβράβευση. Δεν τα γράφω για να τη δικαιολογήσω, αλλά για να εξηγήσω πως δεν αναφέρομαι σε κάποιον γιαγκούλα.
Αλλά... κάθε τόσο θα φερθεί πολύ περίεργα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ότι φέρεται σα να μη σε ξέρει, σα να σε συναντάει για πρώτη φορά στο τρένο και πας να τη χουφτώσεις. Μετά σου βάζει τις φωνές και σε προσβάλλει, σε σπρώχνει προκλητικά για να περάσει, κάνει μισό πακέτο τσιγάρα παρότι έγκυος, «δεν έχει τίποτα», δεν πρέπει να τη ρωτάς τι έχει γιατί «δε σε ενοχλώ κάπου, δεν ασχολούμαι μαζί σου» και την επομενη μέρα φέρεται σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Πάντα έχει κάποια αφορμή ή και πραγματική αιτία που κάτι δεν πήγε καλά, ωστόσο φέρεται τόσο... ατσούμπαλα που ένας παρατηρητής από τον Άρη θα νόμιζε ότι έχω βάλει το μωρό στο microwave και έχω πατήσει το start.
Την πρώτη φορά που φέρθηκε έτσι πάγωσα, μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα από το σπίτι. Ήταν βλέπεις η εποχή πριν το παιδί. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές, με πολλούς τρόπους να εξηγήσω ότι αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να ανεχτώ. Δεν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο που θα είμαστε χάλια στο ίδιο σπίτι, που θα φέρεται με passive aggressive κόλπα και θα απαντάει ασυνάρτητα σε κάθε απόπειρα λογικής. Χτες ξεπέρασε κάθε όριο: με χτύπησε με λύσσα μπροστά στο παιδί, ευτυχώς ενός έτους που δεν καταλαβαίνει, και στο τέλος είπε «εντάξει τώρα;». Ξέρεις όπως στις ταινίες που ένας κακοποιεί κάποιον άλλο ή όπως και στην πραγματικότητα που δυστυχώς γνωρίζω από πρώτο χέρι. Βέβαια αρκετές φορές παίζουμε για πλάκα, αλλά αυτό το ένιωσα εντελώς διαφορετικό.
Δεν αντέδρασα στο ελάχιστο, είμαι πασιφιστής και το γνωρίζει. Γνωρίζω βέβαια ότι οι μισοί μου γνωστοί και φίλοι, σε παρόμοια περίπτωση θα την είχαν στείλει στο νοσοκομείο σε απάντηση. Εγώ προσπαθώ να την ταρακουνήσω λεκτικά, αλλά φυσικά έχει εγκλωβιστεί στο καβούκι της, «κατεβάζει παροχή» όπως είναι η αγαπημένη της έκφραση που χρησιμοποιεί ανενδοίαστα και χωρίς ντροπή για αυτές τις ημέρες.
Δεν ξέρω τι περιμένω να μου απαντήσεις. Βλέπω ότι προσπαθεί κάθε φορά να περάσει αυτή τη συμπεριφορά ως φυσιολογική, αρνείται να ζητήσει συγγνώμη και βλέπω ότι κλιμακώνεται. Προσπαθώ να την καταλάβω: οι αφορμές της είναι τυπικές αβλεψίες και παρεξηγήσεις που γίνονται συχνά στα ζευγάρια. Προσπαθώ ειλικρινά να τις μαζέψω, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι ποτέ 100% επιτυχής σε αυτό, κάθε φορά θα εμφανίζεται κάτι καινούργιο. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια της και στο παρελθόν της που έχει τις ιδιαιτερότητές του, αλλά και πάλι, δε γύρισε από τη μάχη της Fallujah για να δικαιολογώ τέτοιες εκρήξεις.
Θα μπορούσαμε να πάμε σε κάποιο ψυχολόγο από κοινού. Αλλά το ζήτημα είναι υπαρξιακό - εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ κάτι που για αυτή είναι φυσιολογικό εν τέλει, παρότι την ανακατεύει τόσο πολύ και την ίδια. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να χωρίσουμε, αλλά δεν ξέρω πώς να τη συνεφέρω. Βασικά, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω εγώ από εδώ και πέρα.
Αγαπητέ αναγνώστη, φαίνεσαι πολύ συμπαθής άνθρωπος, και σκεπτόμενος. (Μόνο που αν οι μισοί σου φίλοι και γνωστοί έστελναν την έγκυο γυναίκα τους στο νοσοκομείο επειδή τους έδειρε αυτή με λύσσα, καλύτερα να εξετάσεις τους φίλους σου. Επίσης, δεν είναι άξιο θαυμασμού ότι δεν σάπισες στο ξύλο τη γυναίκα σου ενώ πιστεύεις ότι σου έδωσε το δικαίωμα. Δεν είσαι πασιφιστής, φυσιολογικός είσαι, θα έλεγα.)
Το ζήτημα δε νομίζω ότι είναι υπαρξιακό. Πρέπει να την εξετάσει ένας ψυχίατρος. Δεν ξέρω αν σου έχει περάσει από το μυαλό και δεν το λες, ή αν σου έχει περάσει από το μυαλό και δεν θέλεις να το δεχτείς, αλλά είναι η μόνη λύση. Όχι η μόνη λύση που προτείνω, είναι η μόνη λύση που υπάρχει. Ψυχίατρος, όχι ψυχολόγος. Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου αυτό που συμβαίνει, και δεν μπορείς να το λύσεις, ούτε μπορείς να τη συνεφέρεις. Ας ελπίσουμε ότι θα θέλει και αυτή να το λύσει, γιατί αν πιστεύεις ότι χειροτερεύει, θα χειροτερέψει κι άλλο. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι, κυρίως γιατί έχετε δύο παιδιά μαζί, και δεν θα περάσει από μόνο του. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
σχόλια