Σταθμός Βικτώρια .Καθόμουν στριμωγμένη δίπλα στην πόρτα του βαγονιού όταν το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της.Είδα δύο μάτια να με κοιτάνε μέσα απο την αντανάκλαση του τζαμιού.Δύο παιδικά,κοριτσίστικα, μεγάλα μάτια.Ήταν θλιμμένα και φοβισμένα.Για αυτά που είδε και έζησε ή για αυτά που θα ακολουθήσουν;Δεν γνωρίζω.Μάλλον και τα δύο.Σφίγγει το χέρι του πατέρα της, με όση δύναμη διαθέτει.Κρύβει το πρόσωπο της πίσω απο το μπουφάν του ,όταν την κοιτάζουν.Και οι δύο φαίνονται εξαντλημένοι,ταλαιπωρημένοι με μια αβεβαιότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους.Που πάνε; Πού θα κοιμηθούν;Ποιός θα τους βοηθήσει;
Τα προσφυγικά ρεύματα "κινηματογραφούνται" καθημερινά βήμα βήμα απο τα ΜΜΕ. Χιλιάδες άνθρωποι προβάλλονται εξαθλιωμένοι να διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις με την ελπίδα να καταφέρουν να φτάσουν στα σύνορα,διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον μακριά απο την δίνη του πολέμου. Διωγμένοι απο το φόβο του θανάτου δυστυχώς έρχονται αντιμέτωποι με έναν άλλο θάνατο, τον κοινωνικό.Αντιμετωπίζονται απο πολλούς ως πρόβλημα.Πώς θα αισθανόσουν αν οι άλλοι σε έβλεπαν ως πρόβλημα;Πώς μπορεί ένα σύνολο ανθρώπων να αντιμετωπίζεται απο πολλούς ως μια μάστιγα που πρέπει να ιαθεί;
Αυτό που ξεχνάμε πολλές φορές είναι ότι ο άνθρωπος που δίνουμε το χέρι μας για να κατέβει απο τη βάρκα ,όσο και αν διαφέρει εξωτερικά μας μοιάζει πιο πολύ απο ότι νομίζουμε.Η σκέψη ότι ένα ξένο σώμα εισέρχεται στη ζωή μας κρούει κατευθείαν το κώδωνα του κινδύνου, σχεδόν μηχανικά.Φυσιολογική αντίδραση ανησυχίας στις διαφορετικές συνθήκες ή μήπως ένδειξη του ανθρώπινου εγωισμού;
Δεν ήταν λίγες οι αντιδράσεις με την έλευση των προσφύγων στη χώρα μας.Οι δικαιολογίες ήταν οι συνηθισμένες. Εγκληματικότητα,κλοπές ,γκετοποίηση πολλά «θα» που θα υποστούμε εξαιτίας τους.Κάποιες απο αυτές ήταν εύλογες.Κανείς δεν είπε ότι η εικόνα εκλωβισμένων προσφύγων σε πλατείες και δρόμους θα ήταν μια καλή λύση.Ωστόσο οι περισσότεροι αγνόησαν ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κατάστασης αυτής είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες.Άνθρωποι που μένουν στο δρόμο,αντιμετωπίζοντας σοβαρούς κινδύνους ακόμη και αυτό την επιβίωσης,ακροβατώντας πάνω σε τεντωμένα σχοινιά με τη βοήθεια επιτηδείων και διακινητών που καιροφυλακτούν για να εκμεταλλευτούν την τραγικότητα της κατάστασης τους εξαγοράζοντας την ελπίδα τους με απάτη.
Πολλοί εξέφρασαν τη λύπη τους και γύρισαν κανάλι.Κάποιοι άλλοι κινητοποιήθηκαν και έτρεξαν να βοηθήσουν με κάθε δυνατό μέσο, μέσω εθελοντικών οργανώσεων ή και ατομικά.Αυτοί δεν κατηγοριοποίησαν,δεν φοβήθηκαν το διαφορετικό αλλά στάθηκαν στο πλευρό εκείνων που τους είχαν ανάγκη.Χωρίς δεύτερη σκέψη,χωρίς ανταλλάγματα.Υπακούοντας στην συνείδηση τους, βλέποντας πέρα απο το «εγώ» το «εμείς» ως κοινωνικό σύνολο.
Για να κατανοήσεις το πρόβλημα του άλλου,πρέπει να το κάνεις και δικό σου πρόβλημα.Όσο παραμένεις απλώς θεατής,διαβάζοντας και παρακολουθώντας απο μια οθόνη τα γεγονότα,όσο και αν διατυμπανίζεις τη θλίψη σου,εκείνη θα εξανεμιστεί λίγα λεπτά αργότερα,άπραγη και αδιάφορη.
Η Ευρώπη έχει χωριστεί στα δύο.Η πολυπόθητη και πολυδιαφημισμένη ενότητα μοιάζει να έχει ραγίσει.Οι γραμμές των συνόρων στάθηκαν οι αφορμή για ένα χωρισμό όχι μόνο εδαφικό,όπως φαίνεται.Η ενότητα ωστόσο κάποιες φορές προυποθέτει διάλυση.Mήπως έχουμε υποστεί μια ανθρωπιστική διάλυση και αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε εμμένοντας σε πολιτικά συμφέροντα και ακραία εγωιστικά ένστικτα;
Τα κράτη που έκλεισαν τα σύνορα τους ,ισχυρίστηκαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το «βάρος» των μεταναστών.Μάλλον δεν υπολόγισαν ότι το βάρος μπορεί να μοιραστεί αν υπάρχει συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών.Δεν προέβλεψαν ότι ένας φράκτης χωρίζει,διασπά και εγκλωβίζει ανθρώπους,κράτη,κυβερνήσεις.Ότι το προσφυγικό κύμα είναι σύνολο ανθρώπων,με αυτοτελή ανθρώπινη αξία.Ίσως αν έβλεπαν απο κοντά την εξαθλίωση,τα φοβισμένα μάτια,την απόγνωση αυτών των ανθρώπων να ξυπνούσε η ανθρωπιά τους,υπερνικώντας τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Κάθε φορά που το βαγόνι περνούσε απο τούνελ η μικρή γατζωνόταν απο το πόδι του μπαμπά της.Το σκοτάδι τη φόβιζε.Όταν βγαίναμε ξανά στο φως,η φατσούλα της άλλαζε,λουζόταν στο φως,τα χέρια της χαλάρωναν.Οι πρόσφυγες βρίσκονται σε ένα τούνελ,παγιδευμένοι σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο.Για να βγούν στο φώς πρέπει όλοι να δώσουμε τα χέρια μας.
σχόλια