Δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για την τηλεοπτική σάτιρα. Περισσότερο γελάσαμε με τους σοβαροφανείς που ξεσκεπάστηκαν παρά με αυτούς που προσπάθησαν να διακωμωδήσουν την πραγματικότητα. Το φετινό τηλεοπτικό τοπίο είχε τα εξής:
Σάτιρα με λίγο απ' όλα
Η σάτιρα έμπλεξε με τον κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό. Οι παρουσιαστές αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν για το «δράμα του τώρα». Τα νούμερα ίσως να δικαίωσαν μερικούς για αυτή την επιλογή τους αλλά η μπάλα χάθηκε. Από το χαβαλέ στον προβληματισμό και μετά πάλι στον χαβαλέ και ύστερα πάλι προβληματισμό είναι μια τηλεοπτική κατάσταση η οποία δείχνει το εξής: Την ανάγκη για ένα άφθαρτο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που να καταφέρει να κρατήσει αποστάσεις από αυτά που συμβαίνουν και την ίδια στιγμή με το δηλητηριώδες χιούμορ του να σχολιάζει ότι ακριβώς συμβαίνει. Είναι όμως ανοιχτές οι πόρτες των καναλιών για τέτοια πρόσωπα ή οι «δοκιμασμένες συνταγές» θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι να γίνουν εντελώς χυλός; Το μέλλον θα δείξει.
Ανακυκλώνοντας τα σκουπίδια γίνεσαι μέρος τους
Στην αρχή ήταν ωραία τα τηλεοπτικά βιντεάκια και τα σχόλια πάνω σε αυτά. Όμως τελικά αποτέλεσαν την εύκολη λύση. Το να σχολιάζεις την βλακεία του άλλου ξανά και ξανά και ξανά σε κάνει μέρος της. Ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια γίνεσαι κουραστικός. Άσε που οι εμμονές των παρουσιαστών με κάποια πρόσωπα σε οδηγούν να συμπαθήσεις τα πρόσωπα αυτά. Όταν το παιχνίδι «Ο μεγάλος που χτυπάει το μικρό» παίζεται συνέχεια στο τέλος οι θεατές θα συμπαθήσουν τον «μικρό». Ακόμα και αν ο «μικρός» είναι για γέλια και για κλάματα.
Το τέλος της φάρσας
Οι φάρσες, ειδικά οι χοντροκομμένες, μεγάλωσαν την αμηχανία των θεατών. Όταν η πραγματικότητα που βιώνουμε μοιάζει με φάρσα μάλλον η τηλεόραση πρέπει να αλλάξει δρόμο. Ποιος γελάει πια με χοντρά αστεία σε ανύποπτα, ακόμα και δημόσια, πρόσωπα; Εδώ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Όταν το έκανε ο Μπονάτσος(σ.σ Με μια ροκ αξεπέραστη μαγκιά) είχαμε λεφτά και άλλου είδους προβλήματα.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον κόσμο
Βιντεάκια θεατών, μέηλ θεατών, κοινό στο στούντιο, τηλέφωνα θεατών. Οι θεατές της τηλεόρασης θυμίζουν πια κοινό θεάτρου που του δίνεται πρωταγωνιστικός ρόλος σε κάτι «κωμωδίες» που παίζονται για 20η χρονιά. Ανεβαίνουν στη σκηνή, τραγουδούν με τους πρωταγωνιστές, φωνάζουν, γίνονται κομμάτι της σάτιρας. Το να είναι οι ρόλοι ευδιάκριτοι είναι καλύτερο για όλους. Δεν χρειάζεται να γλείφεις τον κόσμο για να κερδίσεις την συμπάθεια του. Το δώρο σας είναι το γέλιο που μας χαρίζεται. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό.
Η ελληνική σοουμπίζ πάσχει από τη μεγαλομανία «Οι πρώτοι του χωριού»
Μακάρι να αντιγραφούν όλα τα καλά αμερικάνικα talk shows για την ελληνική τηλεόραση. Τι το κακό υπάρχει στο να αντιγράψεις μια πετυχημένη ιδέα; Όμως πρέπει να υπάρξουν τα κατάλληλα πρόσωπα για να γίνει αυτό. Και πρέπει επιτέλους οι διάσημοι του ελληνικού «χωριού» να κατεβάσουν τις μύτες. Περιφέρονται σε αυτά σαν να περπατάνε κάθε βράδυ στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ. Μια απλή παρακολούθηση βίντεο αμερικάνικων talk shows στο youtube, σου αποκαλύπτει ότι οι πρώτοι του χωριού σου έχουν αρκετό δρόμο να διανύσουν, μέχρι να πιουν νερό από την πηγή του αυτοσαρκασμού. Όχι απλά δεν πίνουν αλλά δεν την πλησιάζουν καν. Ισχύει το γνωστό: Όσο πιο διάσημος και καλός στην δουλειά σου είσαι, τόσο λιγότερο σοβαρά παίρνεις τον εαυτό σου.
Αυτό που συμβαίνει ξεπερνά κάθε σάτιρα
Οι «σοβαρές» εκπομπές τροφοδοτούν τα viral βιντεάκια στο ίντερνετ. Γελάμε με την σοβαροφάνεια που ένα «τσακ» θέλει για να βγάλει την μάσκα και να μετατραπεί σε τσίρκο. Τι να σου κάνει και η σάτιρα;
σχόλια