Κοιτούσα αφηρημένος τις ανθισμένες τριανταφυλλιές στην αυλή. Η αγαπημένη μου είναι μια λευκή με πολλά και μικρά άνθη που σκορπούν ένα άρωμα θείο. Όλες οι τριανταφυλλιές στο σπίτι είναι δώρο από εμένα και την αδερφή μου στη μαμά. Κάθε χρόνο στην γιορτή της μάνας αγοράζαμε και από μια διαφορετική. Αν ήμασταν τυχεροί πετυχαίναμε στο φυτώριο κάποιες με ανοικτά μπουμπούκια ώστε να παίρνουμε κάθε φορά διαφορετικό χρώμα με στόχο να τα συγκεντρώσουμε όλα. Υπήρχαν όμως και χρονιές που η σοδειά δεν ήταν καλή και βρίσκαμε είτε ένα χρώμα που ήδη είχαμε είτε τίποτα άρρωστες μικρές. Τις αγοράζαμε με τη μια, γαιτί η μαμά πάντα είχε τον τρόπο να τις ανασταίνει. Μια φορά μάλιστα μας εκμυστηρεύτηκε ότι τους μιλάει. Εννοείτε ότι το δούλεμα δεν το γλίτωσε. Και όμως το εννοούσε.
"Τους λέω τα δικά μου και με ακούνε"
"Όχι αν μπορούν ας κάνουν και αλλιώς." απαντούσα.
"Κορόιδευε εσύ. Τα λουλούδια καταλαβαίνουν. Έτσι ζωντανεύουν." έλεγε.
Κάθε φορά που πηγαίναμε στο σπίτι με αυτό το δώρο η μαμά συγκινούταν. Ο πατέρας μου την πείραζε. Η μαμά πάντα έκπληκτη για το «πρωτότυπο» δώρο μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε. Διαδικασία που ομολογώ τη βαριόμουν και την αντιμετώπιζα με κάποια ενοχή γιατί ήμουν «κοτζάμ άντρας». Χρειάστηκε να μεγαλώσω ελάχιστα ακόμα για να καταλάβω πόσο πραγματικά σημαντικό ήταν αυτό για εκείνην. Η αγκαλιά και το φιλί.
Αυτή τη φορά με την αδερφή μου είπαμε να πρωτοτυπήσουμε και να μην πάρουμε τριανταφυλλιές όταν θα πάμε στη μαμά. Τις έχουμε όλες σχεδόν πια. Εκτός από μπλε οφείλω να ομολογήσω. Αποφασίσαμε να πάρουμε φρέζες και ζουμπούλια. Αν ήμασταν τυχεροί θα πετυχαίναμε τα τελευταία στο ανθοπωλείο. Τζίφος. Είχαν τελειώσει. Μόνο γαρύφαλλα, ντάλιες, υπέροχα φασόν τριαντάφυλλα και κρίνοι είχαν μείνει. Το μάτι μου πήρε σε μια άκρη κάτι ματσάκια με κινέζικα γαρύφαλλα που μοσχομύριζαν. Τα προτιμήσαμε.
Όταν φτάσαμε στη μαμά καθίσαμε δίπλα της και ήπιαμε τους καφέδες μας κουβεντιάζοντας. Δεν μας αγκάλιασε. Δεν μας φίλησε. Ήταν όμως εκεί και μας άκουγε και την φαντάστηκα με την ίδια χαρά. Ξέρω ότι δεν θα την ξαναδώ και όμως υπάρχουν στιγμές που περιμένω να ακούσω τα κλειδιά στην πόρτα και να αντικρύσω το χαμόγελο της κούρασης που είχε όταν επέστρεφε στο σπίτι απ' τη δουλειά. Περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού και της ψυχής όταν προσπαθείς να κατανοήσεις και να αποδεχθείς το θάνατο. Το μόνο απόλυτο της ζωής.
Κάθε φορά που αντικρίζω τις ανθισμένες τριανταφυλλιές στην αυλή τη σκέφτομαι. Τώρα πια τις φροντίζω εγώ. Τους μιλάω. Τους λέω τα δικά μου και με ακούν.
"Τα λουλούδια καταλαβαίνουν. Έτσι ζωντανεύουν."
Πέρασε καιρός ομολογώ μέχρι να το καταλάβω. Για μένα η μαμά δεν έχει πεθάνει. Είμαι ένα κομμάτι που έχει βγει από μέσα της. Είμαι κάτι δικό της που ακόμα είναι ζωντανό. Και δεν είμαι το μόνο.
σχόλια