και φτάνεις στο σημείο που για μια ακόμη φορά πρέπει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις. δεν ξέρεις τι να κάνεις, ως συνήθως, τα πάντα γύρω καταρρέουν, φίλοι και γνωστοί χωρίζουν, οι κώλοι έχουν σφίξει, όλοι είναι αγρίμια που κατασπαράζουν πρώτα τον ίδιο τους τον εαυτό. τα πάντα είναι ξεκρέμαστα, σα χαλαρές ηλεκτρολογικές συνδέσεις, έτοιμες να προκαλέσουν καταστροφικά βραχυκυκλώματα. συνήθιζες να πιάνεσαι από κάπου : μια ιδεολογία, ένα βιβλίο, μια μελωδία, έναν θεό, κάποιο modus vivendi, ένα πακέτο τσιγάρα, κάτι. τώρα, δεν έχουν μείνει και πολλά. οι αντοχές εξαντλήθηκαν, τα χαμόγελα πάγωσαν κι ο κόσμος απλά τρελάθηκε. όλοι θέλουν από κάπου να πιαστούν αλλά οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει τί είναι αυτό που τους κρατάει ακόμα στη ζωή. και τότε, ακούς στο itunes το random access memories. γνώριμοι, παλιομοδίτικοι, ήχοι. μετά από καιρό, ανακαλύπτεις ότι τα τραγούδια ξαναέχουν μελωδία. τα γαλλικά ρομπότ δεν έκαναν το προφανές, δεν έπεσαν στη μανιέρα του calvin harris και του will.i.am.. στα 74 σχεδόν λεπτά του άλμπουμ, δημιουργούν ένα μουσικό ταξείδι, ξεκινώντας νωχελικά και βγάζοντας την μπρίζα στο τελευταίο κομμάτι, ενώ μεσολαβούν ατμόσφαιρες και τραγούδια, που τα αντιμετωπίζεις αρχικά με σκεπτικισμό, μέχρι να παραδοθείς ολοκληρωτικά εκεί που επιθυμούν : στο συναίσθημα και στην ανάμνηση. από την κιθαριστική funk στην italodisco κι από την lounge electronica στο new new age του panda bear. και τότε λες, αυτό είναι κάτι βασικό για να πιαστώ. ούτε αδικαιολόγητη άρνηση, ούτε και άκρατη αποδοχή των πάντων, αλλά συνειδητή επιλογή αυτών που κάποτε με έθρεψαν. δε θέλει πολύ. μόνο τα βασικά : ομορφιές. το καλοκαίρι βρήκε το soundtrack του.
σχόλια