μια πιθανή σκηνή από ταινία αστέρων : ένας καθηγητής αραδιάζει σε έναν μαυροπίνακα όλες τις θεωρίες που έχουν ειπωθεί σ'αυτήν τη ζωή. τις παρουσιάζει με κύκλους. κάθε κυκλος τέμνεται με τον άλλον, κάθε θεωρία εφάπτεται με την πιο κοντινή της. στις άκρες του πίνακα διαγράφονται τα άκρα. στη μέση βρίσκονται οι περισσότερο μετριοπαθείς. όλα αυτά για τους ανθρώπους που περιχαρακώνονται. και στο σημείο αυτό, εισέρχεται η ζώσα ζωή σαν βέλος και σπάει τους κύκλους σαν φούσκες από παιδικό παιχνίδι. ο χρυσαυγίτης μένει δίπλα σου. ο συριζαίος είναι ο καλύτερός σου φίλος. ο υπάλληλος νεοδημοκράτης σε καλημερίζει.  ο δημαρίτης είναι ο προϊστάμενός σου. ο αναρχικός σε λοξοκοιτάζει. 

κι εσύ δεν ανήκεις πουθενά. διαλέγεις λίγο από αυτό και λίγο από το άλλο, αλλά ποτέ από το καθένα. στην εφαρμογή του νόμου, επιλέγεις και τις συνταγματικές ελευθερίες, καταδικάζεις την ανισότητα, θέλεις να ζήσεις ελεύθερος, σε μια ευνομούμενη τάξη.

ωχ, και πάλι το ποτό μιλάει. ναι μεν, αλλά. ας καεί το σύμπαν, μα να ελέγχουμε τις φλόγες. ας γίνουμε αποκαΐδια, μα να ξαναγεννηθούμε. ας θριαμβεύσει η αγάπη μέσα από το μίσος. ας πεθάνουμε ένδοξα, αλλά πρώτα να ζήσουμε ωραία.

και κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια.

νομίζω, πως τα θέλουμε μονά - ζυγά δικά μας.

δε γίνεται αλλιώς