Tα παιδάκια που παίζουν

Facebook Twitter
0

Η μουσική παίζει.

Τα παιδιά γυρνούν γύρω απ' τις καρέκλες.

Ξαφνικά η μουσική σταματά.

Τα παιδιά τρέχουν να καθήσουν.

 

Αυτός που δε θα προλάβει βγαίνει απ' το παιχνίδι.

 

 

Κάθε φορά κι από ένας.


Μέχρι να μείνουν δυο παιδιά και μία καρέκλα.


Αυτός που θα προλάβει να καθήσει είναι ο νικητής.


Στο παιχνίδι με τις καρέκλες,τις μουσικές καρέκλες.

 

 

Η Κατίνα,η Ελένη κι ο Κωνσταντίνος πρόλαβαν και κάθησαν.

Οι καρέκλες τους είναι μαρμάρινες.

Με τα ονόματά τους σκαλισμένα στη ράχη.

 

Να μην μπερδεύονται-

δεν είναι σωστό να κάθεσαι στην καρέκλα του άλλου.

 

Στο παλαιό νεκροταφείο της Νέας Ιωνίας κάθονται.

Στο Βόλο.

Ο τάφος -τραπεζαρία των παιδιών της οικογένειας του Νικολάου Κοντού.

Στη μέση ένα τραπέζι. Στρωμένο.


Η Κατίνα ήταν δεκάξι.

Η Ελένη δεκαοκτώ.

Ο Κωστάκης έντεκα-δώδεκα,κάπου εκεί.

 

Λένε πως ένα σαμιαμίδι έπεσε στο γάλα,το ήπιαν και φαρμακώθηκαν.

Κάποιοι μίλησαν για φυματίωση.
Για τύφο.


Ακόμη και για μάγια.

 

 Εγώ, πάλι, είμαι σίγουρη ότι έπαιζαν μουσικές καρέκλες.

Και νίκησαν κι οι τρεις .

 

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ