Η Ναυσικά Guerry-Καραμαούνα
Υπάρχουν δύο ειδών ιστορίες. Αυτές που σου στροβιλίζουν το μυαλό για το πώς μπορείς να τις πλάσεις πιο εύμορφες, πιο εύηχες για τα μάτια και τα αυτιά του αναγνώστη και κάποιες άλλες όπου νομίζεις ότι γεννήθηκαν έτοιμες για να ειπωθούν.
Μία τέτοια είναι και η ιστορία της Ναυσικάς Guerry-Καραμαούνα, μίας 25χρονης σκηνοθέτιδας ελληνικής καταγωγής, που μέσα σε ένα μήνα είδε την ζωή της να αλλάζει άρδην πορεία και τους ορίζοντες της καριέρας της να την καθοδηγούν προς ένα μέλλον συναρπαστικό, όσο και απροσδόκητο. Όντας στην ομάδα του James Cameron στο «Deep Sea America Tour» και γυρίζοντας μικρές ταινίες για το οδοιπορικό, που πραγματοποιούν σε μερικές από τις γνωστότερες πολιτείες της Αμερικής(Λος Άντζελες, Ντάλας, Ατλάντα), ανακαλύπτει επαγγελματικούς δρόμους που μόνο στις πιο ενδόμυχες σκέψεις της πλούσιας φαντασίας της θα μπορούσε να συλλάβει. Όπως είπε και η ίδια από την Ουάσινγκτον που βρισκόταν κατά την διάρκεια της 90λεπτης συνέντευξης, «ζω το δικό μου American dream».
Η πρώτη ταινία και οι Κάννες
Η Ναυσικά είχε από τα δέκα της το όνειρο να ταξιδέψει στο Παρίσι για να σπουδάσει κινηματογράφο και σκηνοθεσία. Έτσι, με το που ενηλικιώθηκε, επέλεξε να φύγει από την Γενεύη όπου και μεγάλωσε, με προορισμό την Γαλλική πρωτεύουσα. Αποφοιτώντας, αρχικά από το ESEC και ύστερα από το περίφημο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, αποφάσισε να κάνει την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα τον περασμένο χειμώνα, γυρίζοντας το «La Vie Nous Appartient» («Η Ζωή μας Ανήκει»), την πρώτη της μικρού μήκους ταινία. «Μία φίλη μου δημοσιογράφος μου είχε πει ότι θέλει να γυρίσουμε μαζί μια ταινία. Το έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά δεν ήταν τότε στα άμεσα πλάνα μου. Πέρασε λίγος καιρός και όταν με ξαναπήρε μου ανακοίνωσε πως ο παππούς της πέθανε. Συγκυριακά αυτό συνέβη μόλις τρεις μέρες από την επέτειο που και ο δικός μου παππούς είχε φύγει. Έτσι, αφού βρεθήκαμε και τα είπαμε της πρότεινα να ξεκινήσουμε το σενάριο. Το αισθάνθηκα σαν σημάδι. Σαν ένα μήνυμα».
Αυτή όμως ήταν απλά η αρχή, καθώς το πρώτο κινηματογραφικό εγχείρημά της θα συμμετείχε μόλις λίγους μήνες αργότερα στο διασημότερο ευρωπαϊκό φεστιβάλ. «Αφού γυρίσαμε λοιπόν το φιλμ είδαμε ότι προλαβαίναμε τις προθεσμίες για να δηλώσουμε συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών και έτσι το δοκιμάσαμε. Δεν ήταν βέβαια αυτοσκοπός. Όμως μας δέχτηκαν» αφού χαμογέλασε και ήπιε λίγο από τον καφέ της διόρθωσε τον εαυτό της για τυχόν παρεξηγήσεις «Δεν ήμασταν στο επίσημο διαγωνιστικό μέρος, αλλά στο Short Film Corner του φεστιβάλ. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Είδα ιδιαίτερες ταινίες, γνώρισα και είδα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αγαπημένος μου ήταν ο σκηνοθέτης Alejandro Jodorowsky. Ξετρελάθηκα μαζί του όταν έκανε την ομιλία μετά το ντοκιμαντέρ του. Ήταν απίστευτα διαδραστικός . Από την άλλη, σίγουρα και όλη αυτή η αστραφτερή εικόνα που προβάλλεται από τις κάμερες κρύβει και πολύ ψέμα από πίσω. Παράδειγμα, με είχε πάρει ένα φίλος μου φωτογράφος την πρώτη βραδιά για να βγούμε στο πάρτι ενός ξενοδοχείου. Εκεί ήταν η Σοφία Κόπολα με όλο το καστ της καινούργιας της ταινίας, ήταν η Πάρις Χίλτον, γενικά γινόταν χαμός. Στην αρχή, ενώ μπορεί να ενδιαφέρονται για το ποιος είσαι, μετά, άμα δεν είσαι όσο γνωστός θα ήθελαν, δεν σε κοιτάνε καν. Επίσης δεν μου άρεσε που είδα τόσους πολλούς που είχαν πάει απλά για διακοπές και για το γκλάμουρ της υπόθεσης. Αυτά μου χάλασαν λίγο την εικόνα».
Η απρόσμενη πρόταση για Αμερική
Βέβαια οι Κάννες θα αποτελούσαν ορόσημο για εκείνη για έναν ακόμη λόγο, που η ίδια δεν φανταζόταν μέχρι τότε. «Ήταν η πέμπτη μέρα στο φεστιβάλ, όταν ο θείος μου, ο οποίος έχει μία εφημερίδα στην Ελβετία και λόγω αυτού έχει αρκετές διασυνδέσεις, με ρώτησε εάν θα ήθελα να κανονίσει μία ολιγόλεπτη συνάντηση με την Maria Wilhelm, την assistant director του James Cameron». Σκοπός της συνάντησης ήταν να μιλήσουνε γενικά για το πώς λειτουργεί ο κινηματογράφος στην Αμερική και ειδικότερα τι οπτική μπορεί να έχει για το σινεμά μία γυναίκα με τόση εμπειρία και βήματα στη καριέρα της. Εκείνη δέχτηκε αμέσως, εξάλλου όπως λέει λατρεύει να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους. «Αφού αρχικά μπέρδεψα το μέρος που είχαμε πει και μετά έτρεχα σαν την τρελή για να μην χάσω το ραντεβού, καταλήξαμε σε μία άδεια μικρή καφετέρια. Περίμενα κάτι πιο εξεζητημένο, αλλά μου άρεσε πολύ που επέλεξε ένα τόσο απλό μέρος για να μιλήσουμε. Τα είπαμε για περίπου μισή ώρα. Υπήρξε αμέσως χημεία μεταξύ μας. Στο δεκάλεπτο άρχισε να μου αναλύει το καινούργιο project του James Cameron, και στο τέλος της συζήτησης με ρώτησε αν θα ήθελα να συμμετάσχω σε αυτό. Μου κόπηκαν τα πόδια αλλά δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Αποδέχτηκα και μετά από λίγες μέρες ήμουν Αμερική. Ποιος θα μου το έλεγε ότι τώρα θα βρισκόμουν στην Ουάσινγκτον και αύριο ή μεθαύριο θα πηγαίναμε με όλη την ομάδα στον Λευκό Οίκο. Ελπίζω να γνωρίσω και τον Ομπάμα(γέλια)»
Ο James Cameron και το «Deepsea Challenger»
Τι είναι όμως αυτό το «Deepsea America Tour» και τι ρόλο παίζει μία Ελληνίδα σε αυτό; Στις 26 Μαρτίου του 2012 ο James Cameron έγινε ο πρώτος άνθρωπος που έφτασε μόνος του στο βαθύτερο σημείο του πλανήτη (10.898 μέτρα), στο Mariana Trench δυτικά του Ειρηνικού Ωκεανού (κοντά στην Ιαπωνία). Για να τα καταφέρει κατασκεύαζε για 7 χρόνια μαζί με την επιστημονική του ομάδα το «Deepsea Challenger». Ένα ατομικό υποβρύχιο γεμάτο 3D κάμερες το οποίο είναι ειδικά διαμορφωμένο για να αντέχει τις καταδύσεις στα βαθύτερα μέρη των ωκεανών και συγχρόνως ικανό να κινηματογραφεί στην υψηλότερη ποιότητα. To ντοκιμαντέρ από την ιστορική κατάδυση σε συνεργασία με το National Geographic θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες το φθινόπωρο, ενώ το υποβρύχιο, το οποίο κόστισε κοντά στα 10 εκατομμύρια δολάρια, δωρίστηκε από τον Καναδό σκηνοθέτη στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole στην Μασαχουσέτη. Πριν φτάσει όμως εκεί, ο Cameron οργάνωσε το «Deepsea America Tour», μία περιοδεία δηλαδή σε πολλές πολιτείες της Αμερικής προκειμένου να μπορέσει ο κόσμος να δει το υποβρύχιο από κοντά και να μιλήσει με κορυφαίους επιστήμονες σε διάφορες εκδηλώσεις και διαλέξεις που πραγματοποιούνται.
Η Ναυσικά βρίσκεται στην media team αυτής της περιοδείας μαζί με άλλα τέσσερα άτομα (μεταξύ αυτών και η κόρη του Cameron, Josephine Archer) και ο ρόλος της είναι να φτιάξει μικρά φιλμ και να βγάλει φωτογραφίες από όλο αυτό το ταξίδι μέχρι τον τελικό προορισμό τους στο Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης. «Είναι απίστευτη εμπειρία, ο τρόπος που δουλεύουν εδώ είναι μοναδικός. Δεν έχει σημασία αν είσαι γνωστός, επιτυχημένος ή το οτιδήποτε. Η δουλειά είναι πάνω από όλα, ενώ όποιος και αν είσαι θα σου μιλήσουν ευθέως και με σεβασμό. Το κλίμα είναι ιδανικό. Νομίζω ότι είναι από τις πρώτες φορές στη ζωή μου που ζω το παρόν χωρίς να σκέφτομαι καθόλου το τι θα γίνει αύριο. Επειδή μάλιστα είμαι και η μόνη Ευρωπαία στην ομάδα με προσέχουν και αρκετά. Με έχουν περίπου σαν μασκότ».
Όταν η συζήτηση έφτασε στον James Cameron μου μοιράστηκε με μεγάλη χαρά τις κοινές στιγμές της μαζί του, αλλά και τα όποια συμπεράσματα θα μπορούσε να έχει αποκομίσει για αυτόν.«Τον γνώρισα την πρώτη μέρα στο Λος Άντζελες. Δεν είχα καθόλου άγχος, αν και δεν είπαμε πολλά. Περισσότερο τον θυμάμαι να μου λέει ότι πρόκειται να ζήσουμε μια μεγάλη περιπέτεια τις επόμενες εβδομάδες. Το παράδοξο είναι ότιτην δεύτερη φορά που μιλήσαμε κάναμε μία τηλεδιάσκεψη, όπου εκεί δυσκολευόταν να βγει η φωνή μου. Ήμουν πολύ ντροπαλή. Παρόλα αυτά ήταν πολύ προσιτός και απλός. Εντυπωσιάστηκα βέβαια από το πάθος του για την επιστήμη, την αφοσίωσή του στο όραμα που είχε και βέβαια το ενδιαφέρον που δείχνει ώστε να προωθήσει την επιστήμη και να την κάνει προσιτή σε όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά. Τον έχω δει δεκάδες φορές να απαντάει επί ώρες σε παιδιά και να τους αφηγείται ιστορίες με το υποβρύχιο. Είναι πολύ επικοινωνιακός μαζί τους και ξέρει πως για αυτά όλα είναι εφικτά. Για παράδειγμα κανένα παιδί δεν θα τον ρωτήσει γιατί κατασκεύασε ένα υποβρύχιο. Στο μυαλό τους εννοείται ότι θα το φτιάξεις. Το ζήτημα είναι τι εμπειρίες σου χαρίζει, τι κόσμους ανακαλύπτεις. Οπότε μοιράζονται το ίδιο πάθος. Γενικότερα όλα όσα κάνουμε έχουν μεγάλη ανταπόκριση και ανταποδοτικότητα και είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό».
Η Ελλάδα μέσα της
«Έχω καταγωγές από την Ελβετία την Αγγλία και φυσικά την Ελλάδα. Μέσα μου όμως νιώθω κυρίως Ελληνίδα και είμαι πολύ υπερήφανη που έχω τέτοιες ρίζες» μου είπε με περίσσεια ικανοποίηση η Ναυσικά Guerry-Καραμαούνα. Για αυτήν η Ελλάδα είναι πάντα στην μνήμη της. Με την Ελλάδα κρατά δεσμούς, μέσω συγγενών που έχει στην Αθήνα, μέσω της μνήμης του αγαπημένου της παππού που έχει χάσει, αλλά κυρίως μέσω της Σερίφου, εκεί όπου η μητέρα της έχτισε ένα σπίτι πριν 27 χρόνια και κάθε καλοκαίρι περνάει ένα με δύο μήνες από το καλοκαίρι της. «Σκέψου όταν έρχονται φίλοι μου από το εξωτερικό στη Σέριφο δεν είναι και το καλύτερο μου. Δεν ξέρω, νιώθω λες και είναι το μυστικό μου που πρέπει να το κρατήσω για μένα (γέλια)».
Μάλιστα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, τα επόμενα σχέδιά της συμπεριλαμβάνουν το αγαπημένο της νησί, καθώς ένα ακόμα από τα όνειρά της ήταν πάντα να γυρίσει μία ταινία εκεί. «Είμαι ακόμα στο στάδιο που ψάχνω τα λεφτά για την ταινία, αλλά είμαι σίγουρη πως θα τα βρω. Θέλω να αναδείξω τις απίστευτες ομορφιές της Ελλάδας, φθάνει αυτή η εικόνα που εισπράττουμε όλο αυτό τον καιρό. Η Ελλάδα είναι πολλά περισσότερα».
σχόλια