☛ Δύο ενστάσεις για την εκστρατεία καθαρισμούτης πόλης από τα γκράφιτι έγραψε ο Δημήτρης Κυριαζής στο προηγούμενο τεύχος της LIFO.
Ο Νίκος Νικολαΐδης-ΣΦ σχολίασε: «Συμφωνώ. Όμως θα πρέπει να επισημανθεί, πέραν του ποιοτικού διαχωρισμού, ότι το γκράφιτι παραβιάζει ξένη περιουσία. Και ότι δεν μπορεί να ομορφύνει κάποιο από τα χιλιάδες εγκαταλελειμμένα αρχοντικά που έχει η πρωτεύουσα, για παράδειγμα κοτσάροντας αυθαίρετα ένα έργο της καλλιτεχνικής αξίας του Μπάνκσι. Ίσα-ίσα, όσο μεγαλύτερη η αξία του γκράφιτι, τόσο μεγαλύτερος ο βιασμός... Στη βάση του το γκράφιτι δεν μπορεί ποτέ να είναι η τέχνη. Μεγάλη τέχνη δεν δημιουργήθηκε ποτέ με την παρτικιουλαριστική παραβίαση του "καμβά".
Στο Κο-Μπρ-α (Κοπεγχάγη-Βρυξέλλες-Άμστερνταμ) η χρησιμοποίηση του "καμβά" είναι ολική και συμβολική από πλευράς σιτουασιονιστών. Στα κεραμικά και στα ταυροκέρατα του Πικάσο, το ίδιο. Στο γκράφιτι, η "ολότητα" του "καμβά" (κτίριο-τοίχος) είναι αδιάφορη, αν όχι ξένη ως προς το μήνυμα.
Ένας τοίχος φτάνει. Η παρτικιουλαριστική απαγωγή του "καμβά" δεν τον αναδεικνύει, όσο καλό κι αν είναι το γκράφιτι. Κι αν το κτίριο είναι γκρίζο, ας το βάψουν κάποιο άλλο χρώμα. Το γκράφιτι είναι κατά βάση αισθητική τρομοκρατία. Είναι σαν να αλυσοδένεις έναν άνθρωπο και διά της βίας να του χτυπάς ένα τατουάζ στο κούτελο, επιχειρηματολογώντας την ίδια στιγμή ότι είχες το δικαίωμα να το κάνεις γιατί το πολιτικό ή καλλιτεχνικό μήνυμα που περνάς είναι μεγάλης αξίας.
Προτείνω, λοιπόν, αυτό ακριβώς ως τιμωρία σε όποιον αριστερό/αναρχικό πιάνεται να κάνει γκράφιτι. Θα τους πηγαίνουμε στον αγαπημένο τους tattoo-artist και θα τους χτυπάμε σε πολύ υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο τη φάτσα ενός Έλληνα πολιτικού στο κούτελο. Εκεί να δεις επαναστατική καλλιτεχνική παραβατικότητα...».
Ο FaberEgg σχολίασε πάντως: «Άλλο το γκράφιτι ως τέχνη (βλέπε γέφυρα Ηρακλείου, Νέα Ιωνία), που μπορεί να πάρει μέρες για να ολοκληρωθεί, και άλλο η ταγκιά που θα κάνει ένας πιτσιρικάς επειδή δεν τον βλέπει κανένας, είναι εντελώς αντιαισθητική και δεν εκφράζει τίποτα!».
«Δεν είναι τέχνη, είναι βανδαλισμός» παρατήρησε το xouftalo. «Και ας τελειώνουμε με το παραμυθάκι της πολυχρωμίας στην άχαρη τσιμεντούπολη. Ποιος με ρώτησε; Εμένα, ας πούμε, δεν μου αρέσουν. Γιατί, δηλαδή, η δική μου γνώμη δεν μετράει; Και γιατί δεν μετράει και η γνώμη ενός ιδιοκτήτη που του βανδαλίζουν την περιουσία; Έχουμε μια πόλη μες στην μπίχλα και πρέπει να πούμε και μπράβο;».
Τέλος, ο/η nickar αναρωτήθηκε: «Με τις χιλιάδες, πολιτικού περιεχομένου αφίσες δεν θα γίνει τίποτα δηλαδή; Το γκράφιτι σας πείραξε; Οι ηλιθιότητες που πάει και κολλάει ο καθένας, με αποκορύφωμα τις προεκλογικές περιόδους, δεν ενοχλούν κανέναν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση κιόλας, μπορούν να επιβληθούν και χρηματικά πρόστιμα στα κόμματα, που θα χρησιμοποιηθούν για τον καθαρισμό των γκράφιτι».
+ Κι άλλο Feedback απ' το προηγούμενο τεύχος μας.
☛ Για τα κυριότερα ψάρια, όστρακα και μαλάκια των ελληνικών θαλασσών έγραψε η Νίκη Μηταρέα. Να μερικά από τα σχόλια αναγνωστών, που πρότειναν και άλλα. «Πολύ καλό αφιέρωμα!» έγραψε ο/η Vlix. «Τον ταπεινό κολιό ξεχάσατε, που δίνει τη γνωστή "γούνα" της Πάρου και Νάξου».
«Και την κουτσομούρα, με πιο ήπια και θαλασσινή γεύση από το μπαρμπούνι, τη σαρδέλα (αν έχουν οι θάλασσές μας πλέον σαρδέλες), τη μαρίδα και τον γαύρο!» πρόσθεσε η Fatzilla. «Τα τρία τελευταία είναι και στην κορυφή μενού εστιατορίων! Μιαμ!».
«Και τα σαφρίδια, επίσης ταπεινά, αλλά νόστιμα ψάρια» έγραψε η georgeena και ο annibas σχολίασε: «Ο Αμβρακικός, εκτός από γαρίδες, έχει και σαρδέλες με 6 ευρώ το κιλό. Έχει και τον γαύρο με 5, τα λαυράκια και την κουτσομούρα. Το Ιόνιο έχει τα μαγιάτικα ή γοφάρια ή δαγκανιόρους και τόσα άλλα. Αλλά, μάλλον, αυτό δεν είναι ελληνική θάλασσα – ή είναι ευτελή; Γιατί συναγρίδες και φαγγριά αν δω σε πάγκο, θα δω από ένα, και αν το πάρει κανείς, όλοι τον κοιτάζουν με δέος».
«Ό,τι ψάρι και να είναι, αν είναι από τον βόρειο Ευβοϊκό, θα είναι το νοστιμότερο...» κατέληξε ο dimitris@.
☛ Για τις «Δευτέρες στο σπίτι» έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης στη στήλη του «Shortcut». H εξωγήινη σχολίασε: «Αυτό με τις παρέες που χάλασαν λόγω του ξαφνικού οικονομικού χάσματος... Είναι σαν να είναι κολλητική η ξαφνική φτώχεια και να φοβάται ο κάποτε φίλος σου ότι θα τον κολλήσεις και θα πέσει κι αυτός κατηγορία. Άσε που σε κατηγορεί μέσα του που ξέπεσες, γιατί αν αναλογιστεί ότι έπεσες θύμα της κάκιστης οικονομικής συγκυρίας, θα αναγκαστεί να παραδεχτεί στον εαυτό του ότι μπορεί να είναι ο επόμενος. Κι αυτό δεν το ανέχεται ως σκέψη. Καλύτερα γι' αυτόν να φταις εσύ, που δεν έχεις πια ούτε για έναν καφέ έξω. Και πάνε οι παρέες και οι φιλίες».
«Συμφωνώ απόλυτα» σχολίασε ο/η missed outopia. «Κυρίως σε αυτό τον τομέα ήρθε η ρήξη... στις ανθρώπινες σχέσεις. Εξαιρετικό το κείμενο, που αντανακλά απόλυτα τη γενιά μας (30+), και όχι μόνο...».
