Το 2007 που βρέθηκα για δεύτερη φορά στην Ολλανδία επισκέφτηκα τον Νίκο Τσιλογιάννη στην Ουτρέχτη. Ο Τσιλογιάννης ήταν ο ντράμερ στα Μπουρμπούλια του Διονύση Σαββόπουλου που το 1976 την έκανε για Ολλανδία και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του.
Μέσα σε ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο, όπου συνυπήρχαν μουσικοί, εικαστικοί και θεατράνθρωποι γνώρισα ακόμη τη ζωγράφο Klasina, το έτερον ήμισυ του Τσιλογιάννη στις εκθέσεις του ως γλύπτης πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όχι φυσικά ότι εγκατέλειψε και τη μουσική! Ο Τσιλογιάννης ηγείται μιας γαμάτης jazz μπάντας ονόματι PAN Project και μάλιστα μού'χε χαρίσει τον πρόσφατο τότε δίσκο τους, ο οποίος αμφιβάλλω αν κυκλοφόρησε ποτέ στη χώρα μας.
Είχα περάσει φανταστικά εκείνο το 24ωρο στην Ουτρέχτη και δε θα ξεχάσω το εργαστήριο του Τσιλογιάννη, που άνοιγες την πόρτα του κι έβγαινες μπροστά σ' ένα ήρεμο κανάλι. Ωστόσο, μια και οι μέρες μου τελείωναν στην αγαπημένη μου ξένη χώρα, με έκαιγε να πεταχτώ και μέχρι τη Χάγη, μόνο και μόνο για να συναντήσω τη Mariska Veres!
Η Mariska Veres υπήρξε τραγουδίστρια του συγκροτήματος Shockin'Blue και ένα από τα ομορφότερα hippy κορίτσια των late 60s - early 70s. Ρώτησα σχετικά τον Τσιλογιάννη και μου είπε πως πράγματι την είχε δει πρόσφατα σε ένα revival των Shockin'Blue εν είδει αφιερώματος στην ολλανδική τηλεόραση. Αυτό ήταν!
Την επόμενη, πήρα το τραίνο από Άμστερνταμ και έφτασα στη Χάγη νωρίς το πρωί. Μέχρι τ' απόγευμα, ρωτώντας σε coffee-shops και ταχυδρομεία, είχα ανακαλύψει το σπίτι της Mariska!
Οποία απογοήτευσις - η ίδια δεν ήταν πια εκεί. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή χτυπημένη απ' τον καρκίνο σε ηλικία 59 ετών.
Τι έμεινε τελικά απ' αυτό το κορίτσι, την κόρη ενός Ούγγρου βιολιστή, που τη σύγκριναν όλοι στα τέλη του ΄60 με τη Grace Slick των Jefferson Airplane;
Που όταν μπήκε στους Shockin'Blue, αντικαθιστώντας τον τραγουδιστή τους πού'χε πάει φαντάρος, το είχε ξεκαθαρίσει σε όλους: Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν κάνω free sex; Κι ας ήταν ολόκληρη, από πάνω μέχρι κάτω, η ενσάρκωση του ιδεώδους της σεξουαλικής επανάστασης των καιρών της!
Τελικά, αυτό που έμεινε είναι κάτι βινύλια του συγκροτήματος με το σηματάκι της μαριχουάνας απάνω που έφερα μαζί μου από την Ολλανδία. Ένα πολύτιμο οπτικοακουστικό αρχείο, μέρος του οποίου είναι και το βίντεο του post, με τους Shockin'Blue στη χώρα μας εν μέσω παγκόσμιας περιοδείας τους το 1970. Ακόμη, ένα μοναχικό τσιγάρο που κάπνισα λίγα μέτρα παρακάτω απ' το σπίτι της Mariska Veres, σ' ένα παγκάκι, μπροστά από ένα κανάλι. Σαν κι αυτό που αντικρίζει κάθε μέρα ο Νίκος Τσιλογιάννης.
Αυτήν, πάντως, θα την κάνω ντοκιμαντέρ μια μέρα, δεν υπάρχει περίπτωση. Όταν θα τά'χω μαζέψει και θά'χω φύγει μια και καλή απ' τον απονεκρωμένο τούτο τόπο...
