Σήμερα το πρωί ξεστήνεται η μεγαλύτερη έκθεση εικαστικών που είδαμε φέτος στην Αθήνα. Κράτησε 4 μήνες. Τα video πορτρέτα του Ρόμπερτ Ουίλσον ήταν μαγικά. Ένα ένα μόνο του και όλα μαζί γιατί πάνω από όλα συνέθεταν ένα οπτικό και ακουστικό περιβάλλον. Εύχομαι να μη την χάσατε, αλλά αν αυτό συνέβη, σας τη θυμίζω γιατί αξίζει να ταξιδέψετε στον κόσμο της εικόνας ενός σπουδαίου εικαστικού.
Οι οθόνες ετοιμάζονται να κρυφτούν στα μπλε κουτιά...
[Ευχαριστούμε Στέλιο]
Kι εγώ περίμενα μέχρι την τελευταία μέρα για να δω την έκθεση του Γουίλσον στη Στέγη, γιατί «δεν προλάβαινα». Το απόγευμα της Κυριακής διέσχισα την υποτονική Αθήνα και στις 5:18 έφτασα στο κτίριο της Συγγρού. Νόμιζα ότι θα είναι άδειο γιατί μάλλον όλοι πήγαν στη θάλασσα, όμως υπήρχαν και (λίγοι) άλλοι σαν εμένα. Στο δροσερό υπόγειο τα φώτα ήταν σβηστά. Η έκθεση, στημένη σε τρία δωμάτια.
Δωμάτιο πρώτο: Ο προθάλαμος. Μια αινιγματική κουκουβάγια σε πουά φόντο. Στη μέση του δωματίου ένιωθα τα μάτια της να με ακολουθούν από δέκα οθόνες. Ένα δέντρο με πουά κλαδιά και πάνω τους κλώνοι της ίδιας κουκουβάγιας γυρνάνε τα κεφάλια τους και σε εξετάζουν, σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Δωμάτιο δεύτερο: Κυρίως χώρος. Ένα δάσος από οθόνες, τα υψηλής ευκρίνειας κινούμενα πορτρέτα του Ρόμπερτ Γουίλσον. Πάνω από την κάθε οθόνη ένα ηχείο μετέδιδε ήχο, διαφορετικό για κάθε πορτρέτο.
Περπάτησα ανάμεσα στις οθόνες και τα είδα ένα ένα χωρίς συγκεκριμένη σειρά.
Εκτός από διάσημους ανθρώπους, στον κυρίως χώρο υπήρχαν και μερικά καταπληκτικά ζώα…
Μια κυρία λίγο πιο πέρα είχε γονατίσει μπροστά σε μια οθόνη...
Τα άρτια σκηνοθετημένα πορτρέτα του Γουίλσον με εντυπωσίασαν, αν και είχα ακούσει τόσα πολλά για την έκθεση αυτή που μάλλον έπρεπε να το περιμένω.
Δωμάτιο τρίτο: Βρισκόταν σε άλλο όροφο. Πέντε ορόφους πιο πάνω, ένα δωμάτιο γεμάτο με Σάλμα Χάγιεκ, με φτερά, σε πόζες που θύμιζαν μπαλαρίνα ή σταρ σε μαυρόασπρες ταινίες των '50s, με soundtrack τη Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι.
Ξαναβγήκα στο φως και στο θόρυβο μια ώρα αργότερα… η θάλασσα μπορεί να περιμένει μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Η φωνή της Lucinda Childs ακουγόταν μαζί με παφλασμό κυμάτων, πάνω από το πορτρέτο της: «I was in this prematurely airconditioned supermarket and there were all these isles and there were all these bathing caps that you could buy, they had these 4th of July blooms on them and they were red and yellow and blue. And I was then tempted to buy one but I was reminded of the fact that I have been avoiding the beach».
σχόλια