Οταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής αλλά έγινα χορευτής
Ο θεσμός [ 8:tension ] 2013 του Φεστιβάλ Χορού της Βιέννης Impulstanz υπάρχει εδώ και πέντε χρόνια και παρουσιάζει τις δουλειές έντεκα νέων χορογράφων, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν το Ευρωπαϊκό Βραβείο Χορού Prix Jardin d Europe ή το βραβείο κοινού.
Την Παρασκευή 12 Ιουλίου στο Θέατρο Schauspielhaus, ο Michael Turinsky ένας από τους έντεκα νέους χορογράφους "σε ένταση" , παρουσίασε το έργο "Heteronymous Male".Ο χορογράφος εμφανίζεται στη σκηνή, συνοδευόμενος από μια γυναίκα με γυμνά πόδια όπως συνηθιζόταν στο σύγχρονο χορό της δεκαετίας του 90. Ο Michael Turinsky είναι σε καροτσάκι, από αυτά που χρησιμοποιούνται μετά από κάποιο ατύχημα ή όταν κάποιος είναι εκ γενετής άτομο με ειδικές ικανότητες.
Το στήθος του είναι γυμνό, προβάλλοντας τον αισθησιασμό του, φοράει ανοιχτό ένα fashionable γκρί πουκάμισο και ένα μπλέ παντελόνι με κόκκινη ζώνη. Αν κάποιος δεν είχε διαβάσει το πρόγραμμα και βλέποντας τον performer να κινείται, μπορεί να νόμιζε ότι προσποιείται τη δυσπλασία της κίνησης των ατόμων με ειδικές ικανότητες, όπως παρουσιάζεται σε παραστάσεις σύγχρονου χορού, ειδικά στη "Βρυξελλιώτικη σχολή" (ανεπιτυχώς τις πιο πολλές φορές) .
Όχι, ο Michael Turinsky δεν προσποιείται. Σύντομα διαφαίνεται στην κίνησή του ότι είναι ένας "ιδιαίτερος" χορευτής, με μια μορφή δυσπλασίας στην κίνηση εκ γεννετής και κάποιες δυσλειτουργίες του εγκεφάλου.Ο Steve Hawkins του χορού σα να λέμε.
Δεν ήταν μια μίμηση όπως οι περισσότεροι νόμισαν και δε θα είχε νόημα ίσως να τον μιμηθεί κανείς, θες γιατί είναι ταμπού η μίμηση της δυσπλασίας, θες επειδή τελικά η ιδιαιτερότητά του στην κίνηση έχει τελικά μεγάλο ενδιαφέρον; Εκτελεί μια χορογραφία με σταυρωμένα πόδια ψηλά, ρολλάρει στο πάτωμα, στη συνέχεια περπατάει στα γόνατα με καθαρές διαδρομές στο χώρο έχοντας τα χέρια του ψηλά, σταυρωμένα στους καρπούς με τα ιδιαίτερά του δάχτυλα να θυμίζουν τη θέση χεριών "λουλούδι" που έκανε ο Νιζίνσκι στο έργο ¨Spectre de la Rose¨. Μπορεί οι κινήσεις του να μην έχουν χειρουργική ακρίβεια, αυτό ακριβώς όμως χρησιμοποίησε ο Michael Turinsky με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Πηγαίνοντας στην άκρη ενός τραπεζιού που βρισκόταν στη σκηνή κι αρπάζοντας με τους μηρούς του τη γωνία του άρχισε να μιλάει για το ενδιαφέρον του για τη χορογραφία , τον conceptual χορό με μια επιτηδευμένη περιπλοκότητα που έγινε αστεία κι έκανε τους πάντες να γελάσουν. Η σκηνή με τον ίδιο να στέκεται πάνω στο τραπέζι στα γόνατα, λέγοντας ιδιοφυώς ¨πόσο φαλλοκρατική είναι η βαρύτητα για εμάς τα άτομα με δυσπλασίες¨. Εκείνη τη συγκινητική στιγμή δήλωσε ότι είχε νικήσει τη βαρύτητα και μετέτρεψε το τραπέζι στην πιο υψηλή κορυφή γιατί αν το είχε βάλει στόχο σιγουρα ο Michael Turinsky θα είχε ήδη βάλει τη σημαία της Αυστρίας , που είναι και η χώρα καταγωγής του, στην κορυφή των Ιμαλαίων αν όχι στη Σελήνη.
Στη συνέχεια κάθεται στην καρέκλα και η κοπέλα που τον συνόδευε αρχικά του έφερε τρεις πλαστικές μπάμπουσκες τις οποίες "χόρεψε" με τα πόδια του. Αυτό θα μπορούσε να παραλειφθεί, να το εκτελέσει με καλύτερο τρόπο η σε άλλο χώρο. Προς το τέλος η minimal ηλεκτρονική μουσική δραματοποίησε το χορό του χωρίς λόγο λίγο βάρυνε την ατμόσφαιρα. Αν χρησιμοποιούσε μουσική φλαμένκο για παράδειγμα, μιας και τα χέρια του θυμίζανε αυτόν το χορό θα ήταν πιο κοντά στην αισθητική του και τον πολύ ωραίο αυτοσαρκασμό με τον οποίο ξεκίνησε. Στο τέλος έκλεισε λέγοντας τη φράση "όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, όταν μεγάλωσα έγινα χορευτής ". Στην μπαλλετική υπόκλιση η μεγάλη χαρά του Michael Turinsky είναι ζωγραφισμένη στο ανοιχτό του χαμόγελο βγήκε τρεις φορές με αποθέωση από το κοινό, σωστός μπαλλαρίνος των Μπολσόι.
Ιστορικά κι άλλες "άχρηστες/χρηστικές" πληροφορίες
Την παράσταση παρακολούθησε η Gia Kourlas από New York Times.
Η οποία ήταν μαζί με τον πιο hot χορογράφο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Τον αμερικάνο Trajal Harell που έχει ως βάση του την Αθήνα και έφτιαξε ένα φανταστικό opening που κατέληξε σε ένα τεράστιο πάρτυ με 5.000 άτομα στο πάρκο του Museum Quartier της Βιέννης.
Ο οποίος Trajal Harell θα δώσει ένα κοινό workshop με τον Jerome Bel .Ο οποίος Jerome Bel, το φοβερό παιδί του Γαλλικού χορού, μετά το Κάσελ παρουσιάζει το DISABLED THEATER χρησιμοποιώντας ως χορευτές μόνο άτομα με σύνδρομο down κι άλλες "ειδικές ικανότητες".
Ο Michael Turinsky ετοιμάζει ομαδικό κομμάτι με πολλούς "abled" χορευτές όπως λεεί με το χιούμορ του σε αντιπαράθεση με τους "disabled". Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον!
Και ποιος δεν είναι και λίγο "disabled" στην τελική.
Στο [ 8:tension ] θα παρουσιάσει τη δουλειά της και η δικιά μας αγαπημένη Ελληνίδα χορογράφος Λενιώ Κακλέα που ζει και εργάζεται στο Παρίσι.
σχόλια