Υπάρχει κάτι ποιητικό στην απεικόνιση ανθρώπων, τοπίων, κτιρίων στις μετασοβιετικές δημοκρατίες.
Έχω την αίσθηση πως έχει να κάνει με αυτή την ιδιάζουσα εκτίναξη από την σοβιετική φορμόλη στην αστραπίαια και ηδονική αύρα του καπιταλισμού.
Σαν μια παρέα που μαγεύτηκε από τα μελαγχολικά μπιτ μιας ντίσκο και όταν το πρωι ξημέρωσε συνειδητοποίησαν πως διασχίσαν την πολιτική σαβάνα με μόνη αποσκευή την αυτοπροστασία της ανθρώπινης συνείδησης απέναντι στην τρέλλα και την σκληρότητα των (όποιων) καθεστώτων.
Οι φωτογραφίες του αμερικανολιθουανού φωτογράφου Andrew Miksys με τον τίτλο DISKO οι οποίες αποτυπώνουν κάτι από την παρακμιακή γοητεία των λιθουανικών ντισκοτέκ της post soviet εποχής κάτι τέτοιο μου μετάδωσαν.
Μια μεταταρκοφσκική μελαγχολία με φόντο τα ορφανά σώματα της πρότερης κατάστασης, την αμηχανία τους, τα λιγωμένα τους βλέμματα, τα αινιγματά τους, τον κόσμο της παλιάς εκδοχής που αφήσαν πίσω και τον νέο κόσμο μέσα στον οποίο κολυμπούν.
Δείτε αυτές τις φωτογραφίες. Απεικονίζουν εξαιρετικά έναν κόσμο εύθραυστο, όπως είναι οι νέοι, στο αμφίδρομο πέρασμα από την αυστηρότητα και την πειθαρχία στην ηδυπάθεια της φύσης των σωμάτων και από κει στην γνωριμία με το "νέο" πρόσωπο της μητέρας-πατρίδας τους.
Που όπως κάθε μητέρα βέβαια αιωρείται από πάνω τους απείρως θελκτική και μαζί ηδονικά απειλητική.
Σαν μια ρευστή νύχτα στο θαλερό dancefloor μιας παρακμιακής ντισκοτέκ στην άκρη της πόλης.
σχόλια