Η_Εκδρομή*

Πάντα θα έβρισκε αυτόν
που πάει μονάχος εκδρομή

Γιώργος Χειμωνάς 

είναι ομορφιά να κοιτάς τη νύχτα και φοβερό
να σε κοιτάζει αυτή από μια τρύπα παραθύρου

κοίταζε τον άλλον κατάματα κι δεν
έπαιρνε το βλέμμα του μέχρι ο άλλος να φύγει

δεν μιλούσε και δεν μόρφαζε με κανέναν
ιδιαίτερο τρόπο και μόνο κοίταζε

κι όλο τον κόσμο έτσι τον κοίταζε

σε τυχαίες διασταυρώσεις βλεμμάτων
στο θέατρο και στις αφετηρίες των αυτοκινήτων

κι ο άλλος αναγκαζόταν να ξανακοιτάξει κι από κείνη την πρώτη στιγμή δεν μπορούσε πια να ξεφύγει

ήταν ένα απλό βλέμμα ολόισιο και πυρετικό και την έντασή του ο άλλος την έπαιρνε για μίσος και γνώση

από έναν άγνωστο του πλήθους που απευθυνόταν αποκλειστικά σ' αυτόν και ξεχωριστά απ' όλους τους άλλους

κι ήταν τυχαίο θύμα μιας
άγνωστης κακίας και δικαιοσύνης

γυρνούσαν μαζί στο σπίτι και περπατάν στον εξοχικό δρόμο και πίσω τους μακριά σταματά το λεωφορείο 

οι σκιές τους σκέπασαν τα φώτα του λεωφορείου και χύθηκαν στο δρόμο και μια γυναίκα μουγκρίζει σαν ζώο που το σφάζουν

σταματά με πληγωμένη ψυχή
κι ο συγγενής του λέει την καημένη

σα να ήξερε γιατί μούγκριζε η γυναίκα κι ήξερε πως δεν έχει σωτηρία πια και σα να το έβρισκε φυσικό να φωνάζει κάποιος άσχετα ποιος ο πόνος

κι αυτό που έχει σημασία είναι ένας που βασανίζεται

κι η αιτία είναι πάντα φυσική κι
αναπότρεπτη
και πάντα η ίδια και γνωστή

μοιρολατρία κι ημερωμένη
η ακριβή πείρα που τον δίδαξε

 άκουσε να τον φωνάζουν από το μεγάλο σπίτι, πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο, το σπίτι άδειο κι έτρεξε και κλείστηκε στο σπίτι της μουριάς.

τη νύχτα ένας περπατά στον κήπο
βγαίνει και φωνάζει πού είσαι; 

απόκαμε και στέκεται γυμνός μέσα στην τρομαχτική φαντασμαγορία του φωτισμένου κήπου

πού αλλού όταν είσαι με άλλον όταν φοβάσαι πρέπει να είσαι με κάποιον άλλο και περνάει ο φόβος δεν είναι;

γιατί εκείνο που βασανίζει είναι η ιδέα και να γιατί ο θάνατος προέρχεται από το θάνατον των άλλων

κι άλλος θάνατος από τον
θάνατο των άλλων δεν υπάρχει

κι ύστερα θα μας πείτε με περιφρόνηση ανυποψίαστους και θα είστε κατά βάθος ευχαριστημένοι που είμαστε ανυποψίαστοι

όμως δεν είμαστε και ξέρουμε 

έρχεται μια σαϊτιά εδώ στο στήθος
και μου ανοίγει μεγάλη πληγή 

πέφτω στο γόνα κι αγκομαχώ
και χώνω το χέρι στην πληγή

σα να χώνω το χέρι μου
σε μια τρύπα γκρεμισμένου τοίχου

τα δάχτυλά μου πιάνουν κρύους σβώλους από υγρό μαύρο χώμα και χνουδωτές μαλακές κοιλιές φαρμακερών εντόμων

και πως έβγαζα από την πληγή το παγωμένο αίμα χοντρό χώμα και σκορπιοί και το πετούσα προς τον ουρανό 

και φώναζα
"με νίκησες Χριστέ, χόρτασε Ναζωραίε!"

οι πολεμιστές φεύγουν και μένω εγώ με το χέρι στην τρύπα να μου το βυζαίνουν τα σιχαμερά ζωύφια κι η τρύπα έκλεινε και μου φυλάκισε το χέρι

δεν μπορώ πια να το βγάλω κι άρχισαν να μου τον τρων τα μικροσκοπικά τέρατα της πληγής κι όλος μου ο θάνατος είναι μαζεμένος σ' εκείνο το χέρι

φέρνω στο νου όλα εκείνα και που άναβες τα φώτα και που κρατιόσουν άγρυπνος μη πεθάνεις πάνω στο όνειρο που είναι η φαντασία του θανάτου

και δείχνει όπως βέβαια κι ο θάνατος δείχνει
πόσο ανυποψίαστοι είμαστε κι έρμαια

σ' αφάνιζε εκείνο το θέαμα θανάτου και το πέθανε που φώναζες δεν ήταν αναγγελία ή να το συνειδητοποιήσεις

προσταχτική κι ανυπομονησία
από τον πιο ατομικό φόβο

για να τελειώσεις τον φόβο ήρθες στον φόβο

για να τελειώσεις τον θάνατο έκανες θάνατο

δεν υπάρχει να χυθούν νικημένα δένδρα χαίρεσαι λάμψη κι άσπρο πλατύ φτερουγίζει στον ίδιο δρόμο στον ίδιο δρόμο και ξέρεις πως δεν έρχονται για σένα

και δεν έρχονται για κανέναν και ποτέ δεν ήρθαν έρχονται με φωνές πόσες φωνές στα τεντωμένα τους χέρια

χαίρεσαι και χαίρεσαι και σφίγγεσαι
ν' αντέξεις στην ένωσή σας 

[γι' αυτήν έχεις ώρα εκδρομής]

 Γιώργος Χειμωνάς / Η Εκδρομή