Σήμερα, 29 Ιουλίου του 2013, ο Μίκης Θεοδωράκης γίνεται 88 ετών. Του ευχόμαστε να ζήσει και να τον έχουμε για χρόνια ακόμη, καθ' ότι Ένας μας έμεινε. Επίσης, να είναι πάντα μαχητικός και δημιουργικός και παρεμβατικός. Κι ας μας στενοχωρεί ενίοτε. Μίκης είναι αυτός! Με μια τέτοια προσφορά μάλιστα στον πολιτισμό και στη δημόσια ζωή του τόπου, ώστε όλες του οι ''ατασθαλίες'' διαγράφονται με μια μονοκονδυλιά, μια κι έξω! Με αφορμή τα γενέθλια του μεγαλύτερου εν ζωή Έλληνα μουσικοσυνθέτη, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από μία μεγάλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει σε μένα και στη συνάδελφο Λιάνα Μαλανδρενιώτη για το τεύχος 374 του ιστορικού περιοδικού ΗΧΟΣ (Μάιος 2004). Ήταν τότε που προετοίμαζε τη δισκογραφική έκδοση ενός νέου κύκλου τραγουδιών του σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου με τίτλο ''Ερημιά'' και με ερμηνευτή τον Αντώνη Ρέμο. Μπορώ να πω ότι ακόμη, μέχρι σήμερα, δεν έχει ξεπεραστεί ο σάλος εκείνης της φαινομενικά ''ανίερης'' συνεργασίας που τελικά δεν οδήγησε πουθενά. Ο κύκλος ''Ερημιά'' έμελλε να κυκλοφορήσει αρκετά χρόνια αργότερα σε ενορχήστρωση Σταύρου Ξαρχάκου και με δύο κλασικούς θεοδωρακικούς ερμηνευτές: Τη Μαρία Φαραντούρη και τον Μανώλη Μητσιά. Όπως βλέπουμε όμως στο απόσπασμα εκείνης της συνέντευξης, ο Μίκης, μεταξύ άλλων, υπερασπιζόταν σθεναρά την επιλογή του Ρέμου ως ερμηνευτή των τραγουδιών του:
Η ζωή σας συνδέθηκε με κορυφαίες προσωπικότητες διεθνώς, μουσικούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, πολιτικούς ηγέτες. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν ''συναντήσατε'' και νιώθετε ένα είδος κενού;
Δεν το σκέφτηκα, ίσως γιατί στη ζωή μου οι προτεραιότητες ήταν άλλες. Οι συναντήσεις μου με τις διάφορες προσωπικότητες είχαν φυσικά τη σημασία τους, όμως δεν ήταν το παν. Το παν βρισκόταν αλλού. Στα ιστορικά γεγονότα που με γαλούχησαν και στους τόσο σημαντικούς ''ανώνυμους'' που με συντρόφεψαν στις δύσκολες ώρες. Τις προσωπικότητες είναι καλύτερα να τις γνωρίζει κανείς μέσα από τα έργα και τις πράξεις τους. Εκτός φυσικά κι αν έχουν τη ζεστασιά και την αμεσότητα ενός Pablo Neruda ή ενός Fidel Castro. Εκεί σε ξαφνιάζει και σε γοητεύει η φιλική αύρα που εκπέμπουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι. Όμως αυτοί οι δύο υπήρξαν εξαιρέσεις.
Γιατί δεν έχουμε άλλες ηχογραφήσεις του συμφωνικού σας έργου που απ' όσο γνωρίζουμε είναι πλουσιότατο;
(...) Βλέπετε, δεν υπάρχει από πουθενά βοήθεια. Ραδιοφωνικοί σταθμοί: Ούτε νότα! Ελληνικά έντυπα: Ούτε λέξη! Με μια λέξη: Χάος! Λες και βρισκόμαστε στην ώρα μηδέν της Γενέσεως του Σύμπαντος...Να γιατί ονομάζω ''Ερημιά'' το νέο κύκλο τραγουδιών μου σε ποίηση Λευτέρη Παπαδόπουλου, στον οποίο βασικός ερμηνευτής θα είναι ο Αντώνης Ρέμος. Ένας γνωστός - άγνωστος κι αυτός, όπως όλα τα άγνωστα καλά στον τόπο μας, άγνωστος από την άποψη ότι ελάχιστοι υποψιάζονται αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Όμως νομίζω ότι σε κάτι τέτοιες αποκαλύψεις πρέπει να έχω συνηθίσει πια το ελληνικό κοινό. Ερημιά λοιπόν, αν και εγώ ο ίδιος δεν θυμάμαι πια πόσα έργα έχω γράψει (...)
Πόσο δεκτικός είναι ο Μίκης Θεοδωράκης στις προτάσεις που του γίνονται για επανεκτελέσεις των τραγουδιών του;
Γιατί να μην είμαι;
Και οι αντιδράσεις για τις επανεκτελέσεις τραγουδιών σας από την Αλέξια παλαιότερα, τη Βίκυ Λέανδρος και τώρα τον Ρέμο; Έχουν να κάνουν με συντηρητισμό, πιστεύετε, ή με το ότι οι συγκεκριμένοι ερμηνευτές δεν είναι καθόλου ταυτισμένοι με τις μνήμες που κουβαλάνε τα τραγούδια σας;
Δικαίωμα μου να αποφασίζω και να επιλέγω τους συνεργάτες μου και δικαίωμα του καθενός να κρίνει τις επιλογές μου κι ακόμη να τις κατακρίνει!
Πρόσφατα μιλήσατε για συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων. Το τραγούδι σήμερα θα μπορούσε να λειτουργήσει για την ανάπτυξη ενός χαμένου αριστερού ιδεώδους;
Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Η Αριστερά που ξέραμε κάποτε δεν υπάρχει πια. Για να συνδεθεί μάλιστα με την ομορφιά της Τέχνης, πρέπει κι αυτή να είναι τόσο καθαρή και ιδανική στοχεύοντας ψηλά και μακριά και όχι να ψάχνει τον εαυτό της όπως τώρα, μεσ' στην αρένα των κομματικών αντιπαραθέσεων, στο μέσον μιας στείρας και αδιέξοδης πολιτικής πραγματικότητας.
Στο βίντεο του post, ο Αντώνης Ρέμος ερμηνεύει τη ''Φαίδρα'' του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του αδερφού του, Γιάννη Θεοδωράκη, από την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του Ζιλ Ντασσέν.
