Λένε πως λίγο πριν πεθάνεις περνάει μπροστά σου η ζωή σου ολόκληρη σε στιγμές καρέ, δεν ξέρω αν σας απογοητεύω αλλά εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου εγώ δεν είδα τίποτα. Δεν ένιωσα τίποτα. Και όταν ένιωσα όμως δεν ήμουν παρά θυμωμένη. Στην αρχή με τον απρόσεχτο νεαρό σε ηλικία οδηγό που με οδήγησε σε αυτό το «όριο» και μετά με εμένα. Με εμένα που δεν με ένοιαζε αν θα πέθαινα τότε, που δεν μου έλειπε τίποτα. Δεν είχα τίποτα να χάσω.
Και εκεί ένα βράδυ καιρό μετά το ατύχημα ήταν που παραλίγο να πεθάνω. Εκείνο το βράδυ ξύπνησε η σκέψη πως δεν θα ακούσω ξανά το γέλιο των αγαπημένων μου, πως δεν θα ξαναπειράξω μαζί με τα αδέρφια μου τους γονείς μας στο μεσημεριανό τραπέζι, πως δεν θα χορεύω και δε θα πίνω ως το πρωί με φίλους νιώθοντας πλήρεις, αφού όλη η νύχτα και η ζωή μας ανήκει.. πως δεν θα ερωτευτώ ξανά και δε θα κάνω ταξίδια, όνειρα για αυτό το «για πάντα» που δεν πιστεύω.
Ήμουν μόλις 27 όταν πέθανα. Και είχα ζήσει ήδη πολλά.. ένιωθα γεμάτη, ευχαριστημένη από όσα είχα κατακτήσει και πετύχει στη ζωή μου. Κυρίως όμως ένιωθα καλά με εμένα. Ήμουν καλή κόρη, αδερφή, φίλη, συνάδελφος και ίσως ήμουν και καλή σύντροφος (αυτό μάλλον εξαρτάται από το αν θα ρωτήσεις τον νυν ή τον πρώην!)
Δε θα σας πω να δείχνετε καθημερινά σε όσους αγαπάτε τα συναισθήματά σας, αλλά να μάθετε ο ένας τον άλλον. Να ξέρετε σε αυτή την κοινωνία που μας τα δίνει όλα εύκολα, διαδικτυακά, πως πίνει τον καφέ ο αδερφός σας, ποιο είναι το αγαπημένο λουλούδι της μαμάς σας, το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα σας, τον φόβο του συντρόφου σας, την γκάφα του κολλητού σας. Να αφιερώνετε χρόνο για αυτά.
«Φτωχά» παραδείγματα αλλά εγώ για αυτό είμαι εδώ, γιατί έχω ακόμα να μάθω πολλά για αυτούς τους ανθρώπους που με γεμίζουν. Και να δώσω ακόμα πιο πολλά. Γιατί αυτούς που με άδειασαν δεν έχω παρά να τους ευχαριστήσω. Ποτέ δε θα καταλάβουν τον σεβασμό και την αγάπη μου, γιατί ξέρουν πως η συμπεριφορά τους δεν το αξίζει, αλλά δεν με αφορά αυτό.
Έμεινα με τις πληγές του τροχαίου και τον πόνο αυτών για να καταλάβω όπως είπε ένας φίλος πως είμαι γερό σκαρί. Και αγαπώ αυτή τη φράση.. γιατί όπου σκαρί και θάλασσα, όπου θάλασσα και ταξίδι.. και όπου ταξίδι ζωή. Ήταν λίγο πριν πεθάνω που άρχισα να αναπνέω.. αυτή τη φορά συντονισμένα με τη ζωή!
σχόλια