Η κατάρρευση στο Χρηματιστήριο έχει αποτέλεσμα την πτώχευσή του και έτσι είναι πια ελεύθερος ν’ ακολουθήσει το τσίρκο και να βρει την αγαπημένη του. Οι δυο τους αποκτούν έναν γιο που αργότερα γίνεται διάσημος σταρ και χρησιμοποιεί την περιουσία του για ν’ αγοράσει το κάστρο του πατέρα του. Αυτήν τη φορά, όμως, ο πατέρας του αποφασίζει να παραμείνει στο τσίρκο...

Ο Πιέρ Ετέξ διασκευάζει τους αγαπημένους του Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κίτον και κυρίως τον Ζακ Τατί, τον δάσκαλο και μέντορά του, διατηρώντας επιδέξια τα χαρακτηριστικά και των τριών σε μια ταινία που προβλήθηκε και διακρίθηκε στις Κάννες το 1965, και που ξεχωρίζει για το εντυπωσιακά στυλιζαρισμένο καδράρισμα και το άψογα φωτισμένο ασπρόμαυρο, καθώς και τη γνώση γύρω από τον κόσμο και το πνεύμα του τσίρκου.

Η πλοκή αναπτύσσεται κάπως αργά, και μερικές κωμικές σκηνές φαίνονται επιτηδευμένες. Σίγουρα, μια ταινία που, παρά τις επιδράσεις, διαθέτει προσωπικότητα και τεχνική, από έναν δημιουργό που καθυστερημένα έρχεται στο φως, λόγω νομικών κωλυμάτων με τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του. Ο Γιο Γιο δεν διαθέτει τη μεταδοτική αισιοδοξία του παθόντα Αλήτη ή τη μεταφυσική θλίψη του Κίτον, ή ακόμη την αέναη εκκεντρικότητα του Ιλό, αλλά το ότι δεν καθιερώθηκε είναι μάλλον θέμα συγκυρίας.